Σούπερ Λίγκα, σούπερ φέσι

Είναι απαράδεκτη η στάση που έχει κρατήσει η Σούπερ Λίγκα απέναντι στην Ενωση Επαγγελματικών Σωματείων της Β' και Γ' Εθνικής. Η άρνηση να δοθούν στις ομάδες των μικρότερων κατηγοριών προσυμφωνηθέντα χρήματα δείχνει πόσο σκουριασμένα είναι τα μυαλά των ανθρώπων που απαρτίζουν το Δ.Σ. του συγκεκριμένου οργάνου. Είναι μια άρνηση που μαρτυρά όλη την αλαζονεία και την έπαρση των ιδιοκτητών των ΠΑΕ Α’ Εθνικής, που τηρούν αυτή την αχαρακτήριστη στάση μόνο και μόνο διότι γνωρίζουν ότι οι δίκαιες θέσεις των εκπροσώπων των ΠΑΕ Β' και Γ' Εθνικής δεν θα βρουν την επικοινωνιακή προβολή που τους αξίζει, ακόμα και μετά την αναστολή των πρωταθλημάτων που αποφάσισαν.

Από πείρα μπορώ να σας πω ότι οι πρόεδροι της Σούπερ Λίγκας δύο μόνο πράγματα φοβούνται: το ξεφωνητό και το κράτος. Οταν καταλαβαίνουν ότι δεν κινδυνεύουν από το ξεφωνητό, γιατί το αίτημα του άλλου δεν θα τύχει προβολής (όσο δίκαιο κι αν είναι), το γυρνάνε στην παλαβή, πόσω μάλλον όταν έχουν του χεριού τους τούς κρατικούς λειτουργούς.

Λεπτομέρειες

Επειδή δεν γνωρίζετε τις λεπτομέρειες της ιστορίας, θέλω να σας τις θυμίσω. Οταν αποφασίστηκε η ίδρυση της Σούπερ Λίγκας τον Μάιο του 2006, οι ιδρυτές της, για να εξασφαλίσουν τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του νέου φορέα με νομοθέτημα και να δικαιολογήσουν την ανάγκη ύπαρξής του, δεσμεύτηκαν ότι θα καταβάλουν στο συνδικαλιστικό φορέα των ομάδων της Β' και της Γ' Εθνικής που θα προκύψει μετά τη διάλυση της ΕΠΑΕ κάποια συγκεκριμένα χρήματα, περίπου 2,9 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Κανένας δεν τους έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό για να το κάνουν: αν δεν ήθελαν να τα δώσουν, μπορούσαν να το πουν ευθύς εξαρχής. Μόνο που η τσιγκουνιά δεν συνάδει με το εκσυγχρονιστικό επιχειρηματικό προφίλ. Σε έναν πόλεμο οι μικροί ήταν έτσι κι αλλιώς καταδικασμένοι, όμως οι εντυπώσεις θα έμεναν. Ετσι, από την ειλικρίνεια και τον κυνισμό προτιμήθηκαν οι ψεύτικες υποσχέσεις, πόσω μάλλον όταν αυτές βόλευαν κιόλας.

Ευθύνη

Γιατί βόλευαν; Για τον απλούστατο λόγο ότι οι ιδρυτές της Σούπερ Λίγκας δεν ήθελαν να πάρουν πάνω τους ούτε την ευθύνη της διάλυσης της ΕΠΑΕ ούτε φυσικά και τα χρέη της. Η Σούπερ Λίγκα έπρεπε να δημιουργηθεί με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση (κι αυτός ήταν ο μόνος όρος που είχε βάλει στο τραπέζι ο Γιώργος Ορφανός όταν του παρουσίασαν το σχέδιο) και ταυτόχρονα να προκύψει από παρθενογένεση ώστε να μην έχει το παραμικρό χρέος. Επειδή κανένας δεν μπορούσε να ομολογήσει κυνικά ότι τις ΠΑΕ των μικρότερων κατηγοριών τις έχει γραμμένες στα παλιά του τα Timberland κι επειδή ο Ορφανός πίστευε ότι η ίδρυση της Σούπερ Λίγκας θα είναι μια έμπρακτη απόδειξη των καλών προθέσεών του απέναντι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, βρέθηκε η χρυσή τομή: η Σούπερ Λίγκα επί της ουσίας θα αναλάμβανε να παραχωρεί στο αδερφάκι της ένα ποσοστό από την επιχορήγηση του ΟΠΑΠ! Μάλιστα, τον καιρό εκείνο οι πρωτομάστορες της κίνησης έλεγαν ότι ο σκοπός τους δεν ήταν ούτε το κρατικό χρήμα ποσοστό από το Στοίχημα! Ο,τι ψιλά εισέπρατταν θα τα έδιναν στους μικρότερους.

Μαρασμός

Κυρίως τα χρήματα τα υποσχέθηκαν για να στερήσουν από επιχειρήματα τον Βίκτωρα, που από τότε διαλαλούσε ότι ο νέος φορέας (η Σούπερ Λίγκα, δηλαδή) θα οδηγήσει σε μαρασμό τους υπόλοιπους. Απέναντι στις δυσοίωνες προβλέψεις οι ιδρυτές της Σούπερ Λίγκας απάντησαν με υποσχέσεις. Οι υποσχέσεις κατέρριψαν την επιχειρηματολογία τού τότε αντιπάλου και η Σούπερ Λίγκα ιδρύθηκε κανονικά: μόνο που δύο χρόνια αργότερα οι υποσχέσεις εκείνες αποδείχτηκαν ένα τεράστιο ψέμα, μια και η Σούπερ Λίγκα στους μικρούς δεν έχει δώσει τίποτα! Οχι μόνο τους αρνούνται τα χρήματα, όχι μόνο τους φέσωσαν, αλλά πουλάνε και τρέλα, εκφράζοντας τη θλίψη τους για την αναβολή των πρωταθλημάτων.

Αστείο

Το πιο αστείο είναι οι δικαιολογίες που επικαλείται η Σούπερ Λίγκα για το τεράστιο φέσι. Θα ήταν πιο αντρίκειο να πουν ότι δεν πληρώνουν γιατί δεν κρίνουν απαραίτητη την ύπαρξη των πρωταθλημάτων της Β' και της Γ' Εθνικής: όποιος το 'λεγε θα αναλάμβανε και τις ευθύνες του και η ζωή θα συνεχιζόταν. Στη Σούπερ Λίγκα όμως ισχυρίζονται ότι δεν πληρώνουν τα χρήματα που χρωστάνε στους μικρούς διότι, λέει, έπεσαν έξω σε κάποιους προϋπολογισμούς που αφορούν το κόστος λειτουργίας του οργάνου! Πολύ ωραία, αλλά δεν καταλαβαίνω τι φταίνε οι άλλοι γι’ αυτό. Από πότε η ανικανότητα στη διαχείριση γίνεται άλλοθι για να μην πληρωθούν υποχρεώσεις;

Φέσι

Στο χθεσινό Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας, όταν τέθηκε το θέμα, κάποιοι παλιότεροι παράγοντες, όπως ο Βασίλης Κοντοβαζαινίτης, για παράδειγμα, παραδέχτηκαν ότι η μεθόδευση είναι απαράδεκτη. Δεν έδειξαν την ίδια ευαισθησία οι νεότεροι. Είναι θλιβερό ότι το φέσωμα των ΠΑΕ της Β' και Γ' Εθνικής γίνεται σε μια συγκυρία που την προεδρία της Σούπερ Λίγκας την είχαν οι δύο γόνοι των μεγάλων οικογενειών που υπάρχουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ο Πέτρος Κόκκαλης και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης συμπεριφέρονται λες και ξέχασαν τις δεσμεύσεις τους: όπως έλεγε κι ο Αλέξης Κούγιας τις προάλλες, τους επισημαίνεις την οφειλή και σφυρίζουν κλέφτικα! Αναρωτιέμαι αν αυτά τα ξέρουν οι πατεράδες τους. Τους ηγέτες αυτών των μεγάλων ποδοσφαιρικών οικογενειών πρέπει να τους χαρακτηρίζει και μια επιχειρηματική λεβεντιά. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Βαρδής Βαρδινογιάννης ή ο Σωκράτης Κόκκαλης θα δέχονταν ποτέ να λέει ο κόσμος ότι έχουν φεσώσει τον Παπαδόπουλο, τον Θεοδωρίδη, τον Καλογιάννη και τους υπόλοιπους. Οι γιοί, δεν φαίνεται να έχουν τέτοια προβλήματα και ως εκ τούτου ένας Θεός ξέρει τι μας περιμένει...

Αξιοπιστία

Παρακολουθώ με περιέργεια το πώς θα τελειώσει η ιστορία. Τα αιτήματα των μικρών σίγουρα δεν θα τύχουν προβολής: σιγά μη δυσαρεστήσουν οι αθλητικές εφημερίδες τους μεγάλους. Η αναστολή των πρωταθλημάτων μάλλον θα πάει στράφι. Στο τέλος οι Σουπερλιγκάδες θα αναλάβουν την πρωτοβουλία να πείσουν το κράτος να πληρώσει στους μικρούς τα χρήματα που αυτοί χρωστάνε! Τρομερή λύση, πρωτότυπη κι εκσυγχρονιστική. Ο ΟΠΑΠ να είναι καλά, να τσουρνεύουν το παγκάρι του.

Αμηχανία

Είδα τη νέα ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ με τον περίεργο τίτλο «Λέοντες και Αμνοί». Πιο πολύ και από το αν είναι καλή ή κακή, αν αξίζει ή δεν αξίζει να τη δείτε, θέλω να σας περιγράψω την παράξενη δική μου συναισθηματική προσέγγισή της. Στο πρώτο τέταρτο όταν την έβλεπα μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Στο επόμενο μισάωρο φλύαρη. Στο τρίτο μέρος συμπαθητική, στο φινάλε αμήχανη κι όταν βγήκα από την αίθουσα ελαφρώς βαρετή. «Εντάξει», είπα στον Νίκο Τζαντζαρά, με τον οποίο είχαμε πάει παρέα, «οι Αμερικανοί έχουν πολλά προβλήματα και τεράστιες εσωτερικές διαφορές, αλλά εμείς τι φταίμε;. Και γιατί, ντε και καλά, κάθε φορά πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά τα προβληματά τους, είτε αυτά είναι τα νιάτα τους στο Βιετνάμ είτε οι ενοχές τους για τον Τζορτζ Μπους και την πολιτική του;».

Και μετά πέρασε μια μέρα κι έπειτα άλλη μία. Και η καταραμένη η ταινία, παρά τους μετριότατους είναι αλήθεια προβληματισμούς που έθετε, άρχισε ξαφνικά να με αφορά, όχι ως κάτι που χρήζει ανάλυσης, κουβέντας ή πολιτικής θέσης, αλλά ως ένα απόλυτο αδιέξοδο ενός τύπου που δεν γνωρίζω, αλλά που τον βρήκα ένα βράδυ σε ένα μπαρ και τα λέγαμε. Εκείνος μου έλεγε μπανάλ πράγματα κι εγώ τον άκουγα κι έπρεπε να περάσουν κάνα- δυο εισοσιτετράωρα μέχρι να καταλάβω τα δίκια του: δεν τον συμπονώ, καλά καλά δεν τον καταλαβαίνω, αλλά θα ήμουν γαϊδούρι αν δεν έλεγα ότι η απλότητα της απόγνωσής του δεν με άγγιξε.

Ο Ρέντφορντ περιγράφει μια ηθική που καταρρέει. Η πολιτική δεν έχει τίποτα περισσότερο από αδιέξοδα –όποιος παγιδεύεται ανάμεσα στο καλό και το κακό διαπιστώνει ότι είναι εξάρτημα της παγίδας: μόνος βάζει λάθος διλλήματα. Η παιδεία έχει προ πολλού σταματήσει να είναι η μαγική λύση: η γνώση δημιουργεί κυνισμό και οι πρωτοβουλίες κρίνονται αποκλειστικά από τα αποτελέσματα, τα οποία τις πιο πολλές φορές είναι απλώς ανόητα. Ο Ρέντφορντ δεν σκηνοθετεί: ακούει. Η ταινία είναι μια σειρά από συζητήσεις που βγάζουν νόημα μόνο δύο μέρες μετά. Αν δεν τις έχεις ξεχάσει, σου μένει η απόγνωση της αμηχανίας του δημιουργού. Δεν σε πάει πουθενά, αλλά δεν είναι και μικρό πράγμα…