Σαν το σεξ με τη σύζυγο

Στο μεταξύ ο Τύπος κλαίει και θρηνεί μέχρι να τελειώσει η καταραμένη εβδομάδα με τα ματς της Εθνικής. Η οποία είναι κάτι σαν τον Σγούρο και τον Καβάκο. Ολοι ξέρουν ότι υπάρχουν, οι περισσότεροι και τι όργανο παίζουν, αλλά με το που εμφανιστούν στο Μέγαρο το κοινό τη λακάει κατά τη μεριά του Κιάμου.

Μια χαρά είναι οι «Γαλανόλευκοι Φάροι», ποτέ να μη μαυρίσουνε τα μαλλιά του Οθωνα Ρεχάγκελ, αλλά όποιος παρακολουθεί τα δελτία του αθλητικού Τύπου θα παρατήρησε ότι όλες οι εφημερίδες αυτό το δεκαήμερο κάνουν all time low. Ενα τριήμερο βολευτήκαμε με τον Δέλλα και τον Ν' Ντόι, αλλά πόσο να κρατήσει κι αυτό το θέμα; Εξαντλήσαμε το ελληνικό λεξικό αν ο Δέλλας «απώθησε» τον Σενεγαλέζο, τον «έσπρωξε», τον «χτύπησε», τον «προώθησε» ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά τουλάχιστον ότι, όταν ο Ν' Ντόι τράβηξε χειρόφρενο, ο Δέλλας έπεσε επάνω του, δεν νομίζω ότι υπάρχει αντίρρηση. Μπορεί να έπρεπε να πάρει κίτρινη, μπορεί να έπρεπε να πάρει κόκκινη, αλλά στο ότι κάποια κάρτα έπρεπε να πάρει συμφωνούν οι περισσότεροι. Επίσης, νομίζω ότι εξαντλήσαμε και το θέμα του επόπτη Μποζατζίδη. Οταν οι επόπτες δεν βλέπουν, τους κατηγορούμε γιατί δεν έχουνε δει, όταν βλέπουν, τους κατηγορούμε για το πώς βλέπουν τόσο μακριά, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι επόπτες. Για να αίρουν τις αμαρτίες του κόσμου. Τέλος πάντων, βλέπετε πως ακόμα και με ξαναζεσταμένο Δέλλα βγαίνει μισή στήλη κείμενο. Για να δούμε τώρα πώς βγαίνει η άλλη μισή με Εθνική.

Ο Ντέταρι και ο Πεσέιρο συμφώνησαν ότι η σημερινή Εθνική είναι καλύτερη από την αντίστοιχη του 2004, αλλά δεν σημαίνει ότι θα πάρει και το Ευρωπαϊκό. Αιρετικές δηλώσεις, αλλά όχι από αυτές που αύριο θα πλακώνονται στα καφενεία. Ο ουγγρικός Τύπος έγραψε ότι η Ελλάδα θα κατέβει με τέσσερις αλλαγές στην ενδεκάδα της. Ακριβώς ό,τι έγραψε και ο ελληνικός Τύπος. Ακριβώς ό,τι θα γράφει και ο μαροκινός Τύπος, αν καλύπτει το ρεπορτάζ. Ο Βασίλης Γκαγκάτσης πήγε στην προπόνηση της Εθνικής, μία αντιπροσωπία παικτών -που δεν κατονομάζονται επειδή υπάρχει και η αγάπη που ντρέπεται να πει το όνομά της- ζήτησε από τον Ρεχάγκελ να μείνει στην Εθνική, αλλά ο Γερμανός απάντησε ότι δεν έχει αποφασίσει και στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο ειδήσεις. Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος έκλεισε 24ωρο χωρίς να σπάσει τη σιωπή του και παρά τις φήμες η ΕΠΟ δεν λάνσαρε καυστήρα πολυκατοικίας βαμμένο με τα χρώματα της Εθνικής. Μ' αυτά και με τ' άλλα, η νεολαία κόβει τα ναρκωτικά, αφήνει καράφλα και αρχίζει να χτενίζει τα πλαϊνά μαλλιά πάνω από την καράφλα για να μοιάζει με τα ινδάλματά της…

Τέλος πάντων, άντε να τελειώσει σύντομα αυτό το μαρτύριο να επιστρέψουμε «ταπεινά», που λένε και οι Ισπανοί προπονητές στα εγχώρια. Καλή η εθνική ομοψυχία, πλάκα έχουν τα «ξεσκίστε τους», «πηδήξτε τους, «ανασκολοπίστε τους», που γράφουν οι αθλητικές εφημερίδες πριν από κάθε ματς της Εθνικής, αλλά ποδόσφαιρο χωρίς Μποζατζίδη είναι σαν το συζυγικό σεξ. Δέκα τοις εκατό έμπνευση και ενενήντα ιδρώτας, που έλεγε και ο μακαρίτης Σιντ Βίσιους. Αχ, αχ, χαρήκαμε για την πρόκριση, πάμε για Αυστρία και επιστροφή στο βρόμικο ποδόσφαιρο, που, όπως ο πατσάς και το σεξ, είναι ο μόνος τρόπος για να τα απολαύσεις.



Γράφοντας για την ενοποίηση των ταμείων, μου ήρθε στο μυαλό η εποχή που είχε πανηγυριστεί η ένταξη των ποδοσφαιριστών στο ΙΚΑ. Ηταν η δεκαετία του ’70 αν θυμάμαι καλά, δυστυχώς ήμουν στη Γερμανία και δεν μπορώ να ξέρω λεπτομέρειες, αλλά διάβαζα δηλώσεις «τώρα θα μπορούμε να παίξουμε μπάλα χωρίς να σκεφτόμαστε τι θα γίνει αν έχουμε κάποιο ατύχημα». Για να καταλάβει κάποιος πόσο έχει αλλάξει το οικονομικό επίπεδο των ποδοσφαιριστών. Κομμάτι δύσκολο σήμερα ο Ντέμης να πηγαίνει στα ιατρεία του ΙΚΑ με τη Δέσποινα και να την καθησυχάζει «γυναίκα, μη σε νοιάζει τίποτα. Οσο είμαστε ασφαλισμένοι και τρίτο και πέμπτο παιδί κάνουμε με ήσυχο το κεφάλι».
Με τους ποδοσφαιριστές, όπως και με τους δημοσιογράφους, τα λεφτά προέκυψαν από την κονομημένη σύγχρονη κοινωνία, που οι παροχείς διασκέδασης καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων. Και μην πει κάποιος ότι στην εποχή μας έχουμε λιγότερο ελεύθερο χρόνο από παλιά. Οταν ήμουν πιτσιρικάς, γραφεία, σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες δούλευαν και το Σάββατο, τα γκαρσόνια έριχναν δωδεκάωρα και οι περιπτεράδες ήταν ανοιχτοί επτά μέρες την εβδομάδα, μονοβάρδια και χωρίς διακοπές.

Μου το έλεγε η φίλη μου όταν της είπα ότι ένα ζευγάρι Αλβανών θα αγοράσει το σπίτι μου στου Γκύζη. «Το πιθανότερο είναι ότι δουλεύουν και οι δύο, μαζεύουν λεφτά και προσπαθούν να φτιάξουν κάτι για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους. Και ξέρεις τι μου θυμίζει; Την εποχή που ήμουν μικρή πώς σκεφτόντουσαν οι δικοί μου». Ο κόσμος άλλαξε στην Ελλάδα και αύξησε τις ανάγκες του ψημένος από τις διαφημίσεις. Και τώρα, με το χέρι στην καρδιά, όσοι είσαστε πάνω από 35, πέστε μου. Από ό,τι αγοράσατε τελευταία υπάρχει κάτι που άξιζε πραγματικά τα λεφτά του και τον χρόνο που αντιπροσωπεύει για να αποκτηθεί;. Το δεύτερο σημείο της πρότασης είναι το σημαντικότερο, γιατί ελάχιστοι το συνυπολογίζουν. Πόση ώρα εργασίας στοιχίζει κάθε πράγμα που έχετε σπίτι σας; Ο υπολογισμός είναι απλός. Λέτε ότι με 150 ώρες τον μήνα βγάζετε για παράδειγμα 1.200 ευρώ. Αρα κάθε ώρα εργασίας δίνει οκτώ ευρώ. Κοιτάξτε λοιπόν αυτή τη μαλακία που κρέμεται στον τοίχο σας και σκεφτείτε. «Για να βλέπω τον πίνακα με τη λούγκρα, τον καπετάνιο με το τσιμπούκι, πόσα ευρώ έδωσα; Εξήντα; Αξιζε μια μέρα στο γραφείο για να τον βλέπω μια ζωή να φουμάρει;». Φυσικά το ίδιο ισχύει και για όλα τα αντικείμενα. Από το CD του Χατζηγιάννη μέχρι την πετσέτα του Yves Saint Laurent. Ανάθεμα κι αν βρείτε κάτι που να αξίζει τον κόπο.

Ο συνδυασμός των αντικειμένων με ώρες εργασίας «Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο» μου είναι αδύνατον να τον ξεχάσω. Τον τελευταίο καιρό ακόμα περισσότερο, γιατί έχω φάει κάτι καλλιτεχνικά πακέτα που κόβεις την κουλτούρα, αγοράζεις το Pro 2008 και τη βγάζεις με μπάφους τον υπόλοιπο χειμώνα. Είδα το «Προσοχή Πόθος» του Ανγκ Λι και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι το πρώτο μέρος ήταν πιο βαρετό από το να περιμένεις σε ουρά της πολεοδομίας. Τώρα αν στο δεύτερο ο Κινέζος ξεσκίζει την Κινέζα ή το αντίστροφο μπορεί να είναι και μύθος, αφού αμφιβάλλω αν κάποιος έμεινε ξύπνιος για να το δει. Επίσης είδα στο Γκάζι μία -ο Θεός να την κάνει- τραγουδίστρια της τζαζ, που έκανε όπως η μακαρίτισσα η μάνα μου όταν της στεκότανε κόκαλο κότας στον λαιμό και περίμενε κάποιον να τη χτυπήσει στην πλάτη για να κατέβει. Για μια στιγμή σκέφτηκα να το κάνω, αλλά από την άλλη διατηρούσα την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πέθαινε από ασφυξία για να τιμωρηθεί για ό,τι μας έκανε Σάββατο βράδυ.

Και μετά σου λένε πώς πέφτει η νεολαία στα ναρκωτικά… Από κάτι τέτοια και από κάποια διλήμματα που της θέτουν. Αν δεν είναι αλήθεια όπως το κείμενο μού μεταφέρθηκε, ζητώ συγγνώμη, αλλά αν είναι, θέλω να αναφερθώ σε ένα κείμενο του Γιάννη Αργυρίου την προηγούμενη εβδομάδα. Αναφερόταν στην εμφάνισή μου στο «Κουτί της Πανδώρας», που είχα πει ότι στο παρελθόν έχω δοκιμάσει ναρκωτικά. Οπως μου το μετέφεραν ο Αργυρίου έγραφε ότι δεν έπρεπε να το κάνω επειδή είμαι γνωστός και έτσι θα υπάρξουν νέοι που θα ήθελαν να δοκιμάσουν ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και τώρα οι ίδιοι νέοι βρίσκονται σε ένα άλλο δίλημμα. Να πάρουν και να μοιάζουν με εμένα ή να μην πάρουν και να μοιάζουν με τον Αργυρίου;.
Φυσικά, αν τα πράγματα ήταν έτσι απλά, όλοι όσοι γουστάρουν τον Τζάγκερ θα ήταν ντίρλα στη μαστούρα, όσοι γουστάρουν τον Λένον θα είχαν παντρευτεί Γιαπωνέζες και όσοι χειροκρότησαν τον Ιωάννη Μελισσανίδη θα έτρεχαν αφήνοντας ξοπίσω τους ποταμούς από χρυσόσκονη.

Τι είναι όμως η ζωή παρά ένα διαρκές δίλημμα ανάμεσα στους δρόμους που πρέπει να ακολουθήσεις. Παρ' ότι ορισμένα από τα διλήμματα είναι ψεύτικα. Για παράδειγμα, αυτό που χθες έθεσε αναγνώστης ανάμεσα στα προσωπικά μου πιστεύω και το κείμενό μου για την ανάγκη δυναμικής δημοσιογραφικής απεργίας για το ασφαλιστικό. Αυθαίρετα συμπέρανε ότι ύστερα από 59 χρόνια δουλείας στα αφεντικά τώρα συντάσσομαι με τον Ελευθεράτο, το ΥΠΕΧΩΔΕ και τις χοντροκώλες του.
Πρώτον, ανάμεσα στην ενοποίηση του ταμείου της ΕΣΗΕΑ με το «Ταμείο Λαθρομεταναστών Αγροτικών Εργασιών τα Σκόδρα» και τις χοντροκώλες του Ελευθεράτου, να έλθουν αμέσως τα αδέλφια οι Αλβανοί να τα ενοποιήσουμε. Ο κυρ-Ανδριανός δεν κράτησε την Ελλάδα ελεύθερη από τους κομμουνιστάς για να την ξεπουλήσουμε για ένα ταμείο. Δεύτερον: από πότε κάθε λαϊκή κινητοποίηση γίνεται από την Αριστερά; Από τη Χιλή και τις κατσαρόλες μέχρι τον Ντούπτσεκ, την «άνοιξη της Πράγας» και την ουγγρική εξέγερση του ’56 υπάρχουν αρκετές που στρεφόντουσαν κατά αριστερών κυβερνήσεων. Επίσης, το ταμείο θέλουμε να μείνει ανεξάρτητο. Ούτε την κοινοβουλευτική δημοκρατία θέλουμε να ανατρέψουμε ούτε να διαμαρτυρηθούμε για την αμερικανική πολιτική στο Ιράκ. Τέτοιες οργανώσεις υπάρχουν και όποιος γουστάρει να διαμαρτυρηθεί αλάργα και στο καλό.