Για το ευ ζην του μέλλοντός μας

Μεγαλώσαμε με παραστάσεις (και τις μεταδόσεις του Γιάννη Διακογιάννη) από το περίφημο «ΝεπΣτάντιον», ελληνικά το «Στάδιο του Λαού». Οταν, ακόμη, ήταν πομποδώς ογκώδες (όπως όλα τα εμβληματικά κτίρια στην πραγματικότητα του «υπαρκτού σοσιαλισμού»), χωρούσε περισσότερους από 100.000 θεατές και, το κυριότερο, γέμιζε (στους καιρούς της όποιας αθωότητας) κάθε φορά. Σήμερα έχει υποστεί τον εκμοντερνισμό, προσαρμόστηκε στα διεθνή στάνταρ ασφάλειας, διαθέτει κάτι σαν 69.000 καθίσματα, δεν γεμίζει ποτέ, οι ίδιοι οι Ούγγροι για την εθνική τους σε τούτο τον προκριματικό όμιλο (προέκριναν άλλα, μικρότερα, γήπεδα και) το χρησιμοποίησαν μονάχα στο 0-1 με την Τουρκία πέρυσι. Απόψε, με το θερμόμετρο στο μηδέν, οι Ελληνες στην εξέδρα μπορεί και να 'ναι πιο πολλοί απ' τους ντόπιους...

Και όχι μόνο, φυσικά, λόγω της (αποθαρρυντικής) θερμοκρασίας. Το «ΝεπΣτάντιον», «Φέρεντς Πούσκας» πλέον, το θεμελίωσαν με τα χέρια τους ο Πούσκας και οι λοιποί μαγικοί Μαγυάροι, και αυτοί επίσης είναι που το εγκαινίασαν, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Εάν μπορούσαν να φανταστούν τι ποδόσφαιρο θα έπαιζαν οι αθλητικοί εγγονοί τους σε τούτο το στάδιο, είναι βέβαιον πως θα απαγόρευαν τη... μετονομασία. Ισχύει, καθόλου λιγότερο, και για το «Ερνστ Χάπελ» (πρώην «Πράτερ») της Βιέννης. Αυτό, ωστόσο, είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ, το ταλαιπωρημένο σώμα του Πούσκας έφυγε απ' τον κόσμο (μόνο το σώμα, ο μύθος ζει, εννοείται, εσαεί) πέρυσι τέτοιες μέρες. Για την ακρίβεια, 17 Νοεμβρίου (2006). Ενα χρόνο μετά, 17 Νοεμβρίου 2007, το περασμένο Σάββατο το «καταπληκτικό» 0-3 στο Κισινάου δεν έμοιαζε, ακριβώς, με το πρέπον μνημόσυνο!

Η Εθνική θα έχει την κατανόησή μας, αλλά (το κακό είναι πως) δεν θα έχει καμία δικαιολογία απέναντι στον εαυτό της εάν σήμερα δεν ολοκληρώσει το έργο της σε τούτο το ταξίδι προς το Euro 2008 «όπως πρέπει». Οποιονδήποτε διεθνή και να ρωτήσει κανείς ποιο ήταν το πιο ξεκούραστο απ' τα έντεκα παιγνίδια του ομίλου αυτούς τους 15 μήνες, η κοινή (αυθόρμητη) απάντηση θα 'ναι «με την Ουγγαρία στην Κρήτη», τον Ιούνιο: 2-0, απ' το πρώτο ημίωρο, Γκέκας και Σεϊταρίδης, διαδικαστικά. Εναντίον αυτού του αντιπάλου, συνεπώς, ο οποίος στο μεταξύ δεν έχει δώσει κάποιο σημάδι να πεις ότι διαφοροποιούνται τα δεδομένα, οι τρεις βαθμοί είναι το συνώνυμο του αυτονόητου. Οχι, επαναλαμβάνω, επειδή... μας τους χρωστάνε. Μόνον επειδή τους χρωστάνε στον εαυτό τους. Και σ' όσους έρχονται από πίσω, να τους πλαισιώσουν.

Η Ελλάδα, εάν είχε ευμενή μεταχείριση στην κλήρωση των προκριματικών του Euro 2008, δεν της τη χάρισαν... από ξαφνικό φιλελληνισμό. Το οφείλει στο ότι κατέκτησε το Euro 2004. Στο ότι κατέκτησε το Euro 2004 οφείλει και το γεγονός πως, σε δέκα μέρες, στην κλήρωση της Λουκέρνης, θα 'ναι επικεφαλής ομίλου στο τελικό τουρνουά του Euro 2008. Την Κυριακή, εάν (στην κλήρωση του Ντέρμπαν) θα 'ναι επικεφαλής ομίλου στον προκριματικό γύρο του Μουντιάλ 2010, θα το οφείλει στην «τρελή κούρσα» των προκριματικών του Euro 2008. Τα μεγάλα τουρνουά είναι αλυσίδα. Αλληλεξαρτώνται. Κι ο καθένας την τύχη του την ορίζει με τα πεπραγμένα του. Δεν την προσμένει, να του πέσει (σαν το λαχείο) εξ ουρανού. Οι 28 πόντοι είναι προαπαιτούμενο για την εξυπηρέτηση του (μείζονος) στρατηγικού στόχου «Νότια Αφρική», να γίνουν 31.

Θα εξυπηρετήσουν, οι 31 πόντοι, τους διεθνείς που θα συνεχίσουν και μετά το καλοκαίρι. Θα εξυπηρετήσουν τους διεθνείς που θα έλθουν μετά το καλοκαίρι. Θα εξυπηρετήσουν, ας μην το αφαιρέσουμε απ' την εξίσωση, τον «δικό μας Αντενάουερ», Οτο Ρεχάγκελ, εν όψει της, ενδεχομένως, τελευταίας μεγάλης πρόκλησης στην καριέρα του. Το ευ ζην του μέλλοντός μας κερδίζεται με το ευ ζην του παρόντος μας.