Η Μπουντεσλίγκα ψάχνει χρήματα και διακρίσεις

Στην εικόνα που διαμορφώνει στην οικονομική δυναμική των ομάδων της Πρέμιερσιπ η νέα συμφωνία πώλησης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων τους αναφέρθηκα χθες.

Αυτή η τηλεοπτική συμφωνία –και κυρίως τα χρήματα που θα αποφέρει– τους προσφέρει ένα τεράστιο πλεονέκτημα στη μεταγραφική αγορά έναντι των ανταγωνιστών τους από άλλα πρωταθλήματα. Και αυτή την υπεροχή αρχίζουν να τη νιώθουν έντονα οι ομάδες της Μπουντεσλίγκα, που κυνηγάει την εξασφάλιση μιας ακόμη θέσης στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά τα αποτελέσματα των γερμανικών ομάδων δεν γεννούν αισιοδοξία για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Η Γερμανία ήταν η τελευταία χώρα από τις μεγάλες ευρωπαϊκές που προχώρησε στην υιοθέτηση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, με τη δημιουργία της Μπουντεσλίγκα το 1964. Ακόμα και τότε το ποδόσφαιρο δεν αντιμετωπιζόταν ως επάγγελμα. Λέγεται ότι ο πατέρας του Μπεκενμπάουερ, όταν το 1964 διάβαζε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο του Φραντς με την Μπάγερν, αναρωτιόταν: «Ποδόσφαιρο; Είναι επάγγελμα; Δηλαδή, μπορείς να ζήσεις από αυτό;».

Βέβαια, από τότε το γερμανικό ποδόσφαιρο μεγάλωσε αρκετά, αλλά όχι όσο σε άλλες χώρες. Η Γερμανία ως χώρα και ως οικονομία είναι πολύ μεγαλύτερη και ισχυρότερη από ό,τι η Ιταλία, η Αγγλία ή η Ισπανία. Θα περίμενε κανείς να έχει και το ισχυρότερο οικονομικά πρωτάθλημα και παίκτες όπως ο Μέσι, ο Εσιέν, ο Βιεϊρά, ο Ροναλντίνιο να αγωνίζονται εκεί. Κι όμως, αυτό δεν συμβαίνει.

Σημειώστε ότι ο συνολικός τζίρος των ομάδων της Μπουντεσλίγκα μόλις και μετά βίας φτάνει τα 2/3 του τζίρου των ομάδων της Πρέμιερσιπ. Το γερμανικό ποδόσφαιρο ουδέποτε κατάφερε να μεγιστοποιήσει τα έσοδά του, γιατί –παραδόξως και λόγω της ιδιόμορφης λειτουργίας του γερμανικού καπιταλιστικού μοντέλου, του λεγόμενου ρηνανικού– δεν προσέγγισε τον επαγγελματισμό με την προσοχή που όφειλε.

Στα περισσότερα γερμανικά γήπεδα το εισιτήριο έχει λιγότερο από 18 ευρώ, ενώ με τη νέα εξαετή συμφωνία πώλησης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων τους οι γερμανικές ομάδες θα βάλουν στα ταμεία τους 3 δισ. ευρώ. Το 1/3 αυτού του ποσού –η καθεμία– θα βάλουν σε μια εξαετία στα ταμεία τους την επόμενη εξαετία η Ρεάλ με την Μπάρτσα. Οι αγγλικές ομάδες για τα μισά χρόνια θα εισπράξουν 1 δισ. ευρώ περισσότερο.

Η έλλειψη κεφαλαίων είναι η βασική πληγή του γερμανικού ποδοσφαίρου. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι γερμανικές ομάδες φέτος το καλοκαίρι ξόδεψαν το ποσό-ρεκόρ των 180 εκατομμυρίων ευρώ για μεταγραφές, με την Μπάγερν να ξοδεύει τη μερίδα του λέοντος, περίπου 75 εκατομμύρια. Αυτό το ποσό που ξόδεψε η Μπάγερν είναι ίσο με αυτό που ξόδεψε η Τότεναμ, ενώ το συνολικό ποσό των μεταγραφών είναι περίπου το 1/4 από όσα ξόδεψαν οι ομάδες της Πρέμιερσιπ την ίδια περίοδο.

Αυτό ακριβώς επισήμανε πριν από περίπου 10 μέρες ο τεχνικός διευθυντής της Στουτγκάρδης, Χορστ Χελντ, μιλώντας στο ESPN. «Εμείς στις μεταγραφές κινούμαστε στο πεδίο που κινείται μια αγγλική ομάδα όπως η Μπέρμιγχαμ, για παράδειγμα, που φέτος πήρε τον Ολιβιέ Καπό αντί 4,5 εκατομμύριων ευρώ, τον Ρίτζγουελ αντί 3 εκατομμυρίων και τον νεαρό Ολλανδό Ντάνιελ ντε Ρίντερ, ο οποίος αποφάσισε ότι είναι καλύτερο να αγωνιστεί σε μια αγγλική ομάδα που θα πολεμήσει για να μην υποβιβαστεί, παρά να έρθει στην πρωταθλήτρια Γερμανίας. Οι μόνες φορές που ξεπεράσαμε τα όριά μας ήταν τον περασμένο Ιούλιο με τον Μαρικά και το 2002, όταν είχαμε πάρει τον Φερνάντο Μέιρα από την Μπενφίκα. Ετσι, όμως, δεν μπορείς να πας μακριά».

Μπορεί. Ομως από πού θα βρουν οι Γερμανοί τα ναύλα για να πάνε τόσο μακριά όσο οι Αγγλοι; Αυτό δεν το γνωρίζει κανείς ακόμα.

Η φτώχεια στην Ευρώπη

Το καταγεγραμμένο ποσοστό φτώχειας στην Ελλάδα φτάνει το 23%. Ποσοστό που θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερο αν η Ελλάδα βρισκόταν εκτός Ε.Ε., αλλά έχει όλα τα περιθώρια να διευρυνθεί με τις οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης και την αδυναμία της να ελέγξει την ακρίβεια, την άρνησή της να τιμαριθμοποιήσει τη φορολογική κλίμακα και να σχεδιάσει μια οικονομική πολιτική της οποίας τα οφέλη θα διαχέονται σε όλους και ιδιαίτερα στους μη έχοντες και στην ελληνική περιφέρεια.

Η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και των υπόλοιπων χωρών, είχε στόχο τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασής τους, τη διατήρηση και τη βελτίωση του ευρωπαϊκού μοντέλου κοινωνικής προστασίας και την ισχυροποίησή τους στο διεθνές πεδίο, έτσι ώστε να μπορεί μια ισχυρή Ενωση να ανταγωνιστεί με ίσους όρους τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.

Με τις αποφάσεις που πήρε η Ενωση στις συνόδους κορυφής της Λισσαβώνας και της Νίκαιας, οκτώ χρόνια πριν, οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών δεσμεύτηκαν να μειώσουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Τι ακριβώς κατάφερε από τότε η Ε.Ε., πέρα από το να ξοδεύει περισσότερα χρήματα για τον καθαρισμό των κτιρίων της από όσα ξοδεύει για την εξωτερική πολιτική της; Τίποτε απολύτως.

Τα στοιχεία που περιλαμβάνονταν στην έκθεση της Αγγλίδας ευρωβουλευτού των Φιλελευθέρων Ελίζαμπεθ Λιν, που παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι αποκαλυπτικά. Σήμερα 78 εκατ. Ευρωπαίοι πολίτες εξακολουθούν να ζουν σε συνθήκες φτώχειας, ενώ το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών σε πολλά κράτη-μέλη αυξάνεται.

Σημειώνεται, επίσης, ότι περισσότεροι από 50 εκατ. πολίτες και περίπου το 16% του συνολικού ενεργού πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι άτομα με αναπηρία και τα ποσοστά ανεργίας τους είναι διπλάσια από αυτά των ατόμων χωρίς αναπηρία. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε ότι –όπως υπογραμμίζει η έκθεση– η φτώχεια και η ανισότητα επηρεάζουν δυσανάλογα τις γυναίκες, το μέσο εισόδημα των οποίων αντιστοιχεί μόλις στο 55% του μέσου εισοδήματος των ανδρών.

Κάμερες uber alles

Για την κυβέρνηση δεν υπάρχει κανένα θέμα με την ομαδική παραίτηση των μελών της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, τα οποία παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χρήση των καμερών στην πορεία του Πολυτεχνείου. Κάμερες που θυμίζω ότι όταν τοποθετήθηκαν μας είχαν διαβεβαιώσει ότι θα χρησιμοποιηθούν μόνο για την παρακολούθηση της κυκλοφορίας. Η πάγια απάντηση όλων των κυβερνητικών στελεχών, όταν ερωτούνται για το συγκεκριμένο ζήτημα, είναι ότι δεν ανακατεύονται στη λειτουργία της Δικαιοσύνης, πράγμα που αποτελεί ασύστολο ψέμα, μια και τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ. φροντίζουν η ηγεσία της Δικαιοσύνης να αποτελείται από δικούς τους ανθρώπους. Σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα, υπενθυμίζω ότι η λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών προβλέπεται από το Σύνταγμα. Ειδικά για τη χρήση των καμερών από την Αστυνομία για την παρακολούθηση διαδηλώσεων εκκρεμεί απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η κυβέρνηση, όμως, «ζήτησε» μια γνωμοδότηση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για να χρησιμοποιήσει τις κάμερες. Ομως ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν μπορεί να ερμηνεύσει το Σύνταγμα, ούτε να υποκαθιστά το Συμβούλιο της Επικρατείας. Φυσικά, ούτε η κυβέρνηση μπορεί να γράφει στα παπούτσια της το Σύνταγμα, αλλά το κάνει. Αλλωστε, ποιος θα της ζητήσει τον λόγο, πέρα από την Αριστερά;