Η νοσταλγία του Τσάμπιονς (όχι Λιγκ, αλλά) Καπ

Tο 7-0 (της Αρσεναλ επί της Σλάβια Πράγας) και το 8-0 (της Λίβερπουλ επί της Μπεσίκτας), το ένα πίσω από το άλλο σε διαδοχικές «αγωνιστικές» Τσάμπιονς Λιγκ, επανέφεραν στον πανευρωπαϊκό καφενέ το κουβεντολόι... η ώρα να περνά. Μαζί την αναπόφευκτη νοσταλγία. Τι ωραίο που ήταν το παλαιό Τσάμπιονς (όχι Λιγκ, αλλά) Καπ, το Κύπελλο Πρωταθλητριών, με την ίντριγκα και τη μαγεία των, απ' την αρχή έως το τέλος, νοκ άουτ...

Κι όμως, τα φαρδιά-πλατιά σκορ δεν καταγράφουν, πάντοτε, αληθινές αποστάσεις δυναμικότητας. Επτά (γκολ) δεν έφαγαν μόνον η Σλάβια, η Μπεσίκτας, ο Ολυμπιακός στο «Ντέλε Αλπι». Επτά έφαγε και η Ρόμα. Και η Βέρντερ Βρέμης. Οκτώ η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια.

Τα σκορ δεν είναι αμάχητο επιχείρημα εις βάρος ομάδων που «δεν κάνει να έχουν θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ». Περισσότερο απεικονίζουν την αληθινή απόσταση στις συνθήκες της μιας βραδιάς. Διδάσκουν ότι μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Και άμα σε βάλει η ροή των δρώμενων από κάτω, ούτε που το παίρνεις χαμπάρι πώς (και για πότε) την πατάς.

Οι «κοινωνικές τάξεις», εννοείται, υπάρχουν. Οι ζάμπλουτοι, οι ευκατάστατοι, οι αναπτυσσόμενοι. Υπάρχουν και είναι ξεκάθαρα διακριτές. Αλλά δεν απαγορεύουν το να έλθει μία φορά στο τόσο, συνέβη πρόπερσι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ... τελευταία στον όμιλό της. Να μη συνεχίσει, καν, στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Μιλώντας, δε, για σκορ η (πιο «επιθετική» ομάδα στα χρονικά του θεσμού) Μπαρτσελόνα, ενώ αυτή τη δεκαπενταετία έχει αντιμετωπίσει δεκάδες ματς χαοτικής απόστασης ποιότητας απ' τον αντίπαλο, εάν δεν απατώμαι, ποτέ και σε κανένα δεν έβαλε πάνω από πέντε. Ετυχε. Το χάος ήταν εκεί και, την τελευταία φορά, με τη Ρέιντζερς. Το 2-0 δεν έμοιαζε πιστή φωτογραφία.

Ο Ρέντναπ, κόουτς της Πόρτσμουθ, έγραψε (στη στήλη του) στη «Sun» ότι το Τσάμπιονς Λιγκ, με νωπό το 0-0 της Αρσεναλ στην Πράγα, μοιάζει... Λιγκ Καπ όπου παίρνουν χρόνο συμμετοχής οι ρεζέρβες. Οτι το κοινό πληρώνει ακριβά εισιτήρια για ματς δίχως νόημα-διακύβευμα. Οτι το τηλεοπτικό κοινό μπαφιάζει στη μονοτονία.

Εκτός απ' το ότι δεν βρίσκει κανείς κάτι το πολύ κακό στο να παίζουν και τα «δεύτερα» σε ορισμένες ειδικές βραδιές, το βασικό για να καταπολεμηθεί η ανία (ιδίως της 5ης και της 6ης, πού και πού και της 4ης αγωνιστικής στη φάση των ομίλων), αν θέλετε η καλύτερη ιδέα, θα ήταν να συρρικνωθούν τα εθνικά πρωταθλήματα των 38 αγωνιστικών.

Σε -το πολύ- 34. Εχει, φυσικά, σημασία η υπόμνηση ότι πρωταθλήματα 38 αγωνιστικών είναι το αγγλικό, το ισπανικό, το ιταλικό, το γαλλικό (τα τέσσερα top). Λιγότερα ματς, λιγότερο rotation, περισσότεροι σούπερ-σταρ (για περισσότερη ώρα επάνω) στη σκηνή. Ειδάλλως, είναι ανεδαφικό να επικρίνει κανείς τον Βενγκέρ, τον σερ Αλεξ, τον Ράφα. Κι ο Ρέντναπ, στη θέση τους, το ίδιο θα 'κανε!

Βγάζοντας τελείως έξω τη (νούμερο-ένα, στον ρεαλιστικό κόσμο) οικονομική παράμετρο, επίσης βγάζοντας τελείως έξω τη σκέψη ότι σ' ένα παραδοσιακό Τσάμπιονς Καπ δεν θα συμμετείχαν φέτος η Μπαρτσελόνα, η Αρσεναλ, η Λίβερπουλ, η Ρόμα, η Τσέλσι, απλώς προσπαθώ να φανταστώ πώς στ' αλήθεια θα ήταν.

Παίζει η Ρεάλ δύο αγώνες με τη Βέρντερ Βρέμης, δύο με τη Λάτσιο, δύο με τον Ολυμπιακό και μοιάζει (από ένα σημείο και μετά) βαρετό για το ουδέτερο πλήθος. Σε ένα σημερινό Κύπελλο Πρωταθλητριών, η Ρεάλ θα 'παιζε δύο αγώνες με το Σαράγεβο, ύστερα άλλους δύο με τη Βασιλεία, και θα 'φτανε στους «8». Συναρπαστικό;

Παίζει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με Ρόμα, Σπόρτιγκ Λισσαβώνας, Ντινάμο Κιέβου και πλήττουμε. Εάν έπαιζε τον Σεπτέμβριο δύο παιγνίδια με τη Βέντσπιλς, και Οκτώβριο-Νοέμβριο άλλα δύο με τη Λέφσκι Σόφιας, θα βρίσκαμε τη λησμονημένη μαγεία των νοκ άουτ;

Η νοσταλγία είναι ωραία. Για την εποχή που η ΟΥΕΦΑ είχε 30-31 ομοσπονδίες-χώρες, οι τηλεοράσεις μας ήταν ασπρόμαυρες, κι όταν έδειχναν (πέντε φορές τον χρόνο) μπάλα, αυτό συνιστούσε κοινωνικό γεγονός. Μαζευόταν όλη η γειτονιά, για τον αγώνα.

Τώρα η ΟΥΕΦΑ αριθμεί 53 μέλη. Οι τηλεοράσεις είναι έγχρωμες, ψηφιακές, διαδραστικές. Και δείχνουν μπάλα κάθε μέρα, απ' το πρωί έως το βράδυ. Δεν αναρωτιέμαι, ποιος εμπορικός διευθυντής σε ποιο τηλεοπτικό δίκτυο ποιας χώρας θα ενέκρινε κονδύλι αγοράς δικαιωμάτων Ρεάλ - Σαράγεβο ή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Βέντσπιλς. Διερωτώμαι εάν θα ευρισκόταν έστω ένας νοσταλγικός άνθρωπος να καταδεχθεί να το δει...