Στα εβδομηντάχρονα του... 11-1

Από τότε που υπάρχει Εθνική Ελλάδος, εδώ και έναν αιώνα δηλαδή, η Βουδαπέστη είναι ο τόπος της βαρύτερης ήττας «όλων των εποχών». Βαρύτερης, και πιθανότατα (σύμφωνοι, με όλα τα απρόοπτα που μπορεί κανείς στη ζωή να περιμένει...) ακατάρριπτης: 11-1, 7-0 ημίχρονο, το γκολ (μετά τα έντεκα) στο 89' ο «ηρωικός» Λευτέρης-χαρά-στο-κουράγιο-του-Μακρής του Εθνικού Αστέρα, 1938, προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, 25η Μαρτίου ανήμερα. Αλλά τότε, μάλλον, δεν υπήρχαν εύθικτοι υπερ-πατριώτες να κατηγορήσουν, την ημέρα της επετείου, για τρόφιμους ΚΑΠΗ τον Μηγιάκη, τον Μαρόπουλο, τον Βικελίδη. Τις «πριμαντόνες» της (ύστατης προπολεμικής) εποχής. Δεν υπήρχαν, καν ΚΑΠΗ επί Μεταξά...

Η συντριβή, καθότι στον τόπο η «κουλτούρα της δικαιολογίας» έχει βαθύτατη στον χρόνο ρίζα, αποδόθηκε στη βροχή και τη λάσπη! Η αλήθεια και συνάμα η εξήγηση του σκορ, απ' ό,τι είναι εύκολο κανείς να καταλάβει με τη μελέτη της ιστορίας και την ψυχρή απόσταση επτά δεκαετιών, ήταν πολύ απλούστερη. Τρεις, και λιγότερο, μήνες μετά η Ουγγαρία έφτασε να παίξει (στο Παρίσι, με την κάτοχο του τίτλου Ιταλία) τελικό Μουντιάλ! Η ίδια ομάδα. Ο Χάντα, ο Κόρανι, ο Μπίρο, ο Λάζαρ που μεταπολεμικά ήλθε στον τόπο μας κι έκανε ένα φεγγάρι τον προπονητή, ο Μπάλογκ, ο Σας, ο τρομερός σκόρερ Ζένγκελερ, ο Βίντσε, ο Τίτκος, ο Σιτς. Ελειπε, μονάχα, ο (κάπτεν) Σάροσι. Η Εθνική δεν ξανάδωσε αγώνα, τα επόμενα δυόμισι χρόνια πριν από την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο...

Κύλησαν, έκτοτε, 70 χρόνια. Τα πρώτα 40 χαθήκαμε και μάλλον ήταν καλύτερα (στο μεσουράνημα των Μαγικών Μαγυάρων) που χαθήκαμε. Εάν συναντιόμασταν, σε καιρούς που οι επαγγελματίες Αγγλοι μάζευαν επτά εκεί κι άλλα έξι στο Ουέμπλεϊ, ίσως το (ελληνικό αρνητικό) ρεκόρ καταρριπτόταν! Τα τελευταία 30 χρόνια, αφού ξαναβρεθήκαμε, η Εθνική, που ταξιδεύει σήμερα για έβδομη φορά στο «Διαμάντι του Δούναβη», τα έζησε (με παρτενέρ τους Ούγγρους) όλα. Το '77 με τον Λάκη Πετρόπουλο και το '87 με τον Μίλτο Παπαποστόλου, δύο ξεγυρισμένα «από καρμπόν» 3-0 μάς απαγόρευσαν κάθε σκέψη για το Μουντιάλ '78 και την πρόκριση στο Euro '88. Το '83, με τον Χρήστο Αρχοντίδη, εκείνο το απρόσμενο 3-2 μας έδωσε τη χαρά «της μιας νύχτας». Τα αληθινά μεγάλα αποτελέσματα, όμως, τα κάναμε με τον Αλκέτα Παναγούλια. Το 0-0 το '79, ισοπαλία-κλειδί για την πρόκριση στο Εθνών '80. Και το 0-1 το '93, με το πέναλτι του Αποστολάκη, η πρόκριση... αυτοπροσώπως (στο USA '94).

Οποιος έζησε τη σκληρή (έως αυτοκαταστροφική) εμπειρία της «εκστρατείας της χαράς» το '87, τότε που ήμασταν έτοιμοι να βγάλουμε νοκ άουτ τους (μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης) Ολλανδούς αρκεί να νικούσαμε τους αδιάφορους Ούγγρους, καλή ώρα όπως την πάτησαν το Σάββατο οι Ρώσοι στο Τελ Αβίβ, είκοσι χρόνια μετά έχει δύο πράγματα να κάνει. Ενα, να 'ναι χαρούμενος που (τώρα) δεν τα αφήσαμε όλα να «κρέμονται» απ' αυτό το παιγνίδι μεθαύριο. Δεύτερον, να εκτιμά και ν' αξιολογεί πόση σημασία έχει ότι η ελληνική ομάδα το τελείωσε εδώ και (πάνω από) ένα μήνα. Στην Κωνσταντινούπολη. Η «τελευταία στιγμή», σε εντελώς ιδιαίτερες ψυχολογικές συνθήκες, ποτέ δεν είναι το καλύτερο σημείο για να επιτρέπεις εκκρεμότητες. Κι ένας παραπανίσιος λόγος, όταν ο αντίπαλος-γηπεδούχος παίζει για την πλάκα του...