Χρειαζόμαστε ήρωες. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη

Πέρυσι ήταν ο Σωτήρης Νίνης. Φέτος, ψάχνουμε για τον νέο ρούκι που θα αναγκάσει τα φώτα της δημοσιότητας να στραφούν πάνω του. Ο Θανάσης (Θάνος ή Σάκης, όπως έχουμε ακούσει να τον φωνάζουν) Παπάζογλου, αποδείχθηκε τελικά διπλά άτυχος. Από τη μια τραυματίστηκε, κι αυτό είναι που όλοι μας απευχόμαστε για κάθε ποδοσφαιριστή. Από την άλλη, έπαθε τη ζημιά, τη στιγμή που ο Μπάγεβιτς τον εμπιστεύθηκε σαν να ήταν στέλεχος της ομάδας από καιρό. Σαν να ήταν βασικός από χρόνια και έφτασε μάλιστα η στιγμή που τον προτίμησε από τον Κόκε, την «πριμαντόνα» στην επίθεση του Αρη και τον ξεκίνησε στην αναμέτρηση με τον Ατρόμητο. Εχουμε την εντύπωση ότι ακόμη κι αν ο μικρός Θανάσης δεν είχε σκοράρει δύο φορές στον ευρωπαϊκό αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα, ο Μπάγεβιτς πάλι θα τον είχε στην πρώτη γραμμή.

Αλλωστε, ο Σέρβος, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι έτσι και σε γουστάρει από την αρχή, είναι αποφασισμένος να σου ανοίξει τον δρόμο για την καταξίωση και πολύ δύσκολα θα κάνει πίσω. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο άνθρωπος ήθελε να φτιάξει μόνος του έναν παίκτη και το έκανε δείχνοντας εμπιστοσύνη στον Παπάζογλου. Αυτό είναι το πρώτο σημαντικό εφόδιο για την καριέρα ενός νεαρού. Να σε εμπιστεύεται ο προπονητής. Οχι, βέβαια, να σε «κάψει».

Θα πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι να επιστρέψει σε τέσσερις μήνες περίπου. Μέχρι τότε θα ψάχνουμε να βρούμε πού είναι ο Ιωαννίδης, ο Παπαδόπουλος κι όποιος άλλος μικρός ή τέλος πάντων νεαρός, σε σχέση με τους... χύμα ξένους και μια φουρνιά από παραδοσιακούς μεγάλους που όποτε θυμούνται κι όποτε το επιτρέπουν οι δυνάμεις τους, παίζουν καλό ποδόσφαιρο. Είναι κατάντια που ο Λουτσιάνο, ακόμη και σήμερα, κλέβει την παράσταση. Κατάντια είναι κι όλοι αυτοί οι ξένοι με τους οποίους έχουμε γεμίσει τις ομάδες μας και δεν αξίζουν να φράζουν τον δρόμο στους «μικρούς» μας.

Οι νέοι ήρωες λείπουν ή βρίσκονται κάπου αλλού και δεν τους βλέπουμε. Ούτε εμείς ούτε και οι ομάδες που ψωνίζουν φθηνά από το πανέρι της Ευρώπης ή της Αφρικής. Δεν λέμε να κλείσουν τα σύνορα. Να ανοίξουν διάπλατα και να μην υπάρχει κανένα όριο για ξένους. Να 'ναι καλύτεροι από τους δικούς μας. Εχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη από φρέσκα πρόσωπα. Ας είναι ξένοι, ας είναι μαύροι, ας είναι κίτρινοι και εμπριμέ. Ισως τότε θα ενισχύσουμε πραγματικά τον εσωτερικό συναγωνισμό, θέτοντας υψηλότερα στάνταρ για όποιον στοχεύει να διακριθεί.