Ο έλεγχος των κόουτς της τετράδας

Γράφει ο "Βάλε με μέσα"

Eπανέρχομαι σήμερα, μιας και υποσχέθηκα χθες ένα κομμάτι για τον Μπάγεβιτς. Επειδή οι συγκρίσεις όμως είναι καλύτερες θα το πιάσω το θέμα για όλους τους προπονητές για να υπάρξουν διαφωνίες, συμφωνίες, τοποθετήσεις, παρατηρήσεις. Ότι καταθέτω αποτελεί προσωπική άποψη και η δική σας διαφορετική γνώμη, ακόμα κι αν διατυπώνεται σκληρά θα μπαίνει αρκεί να μην υπάρχουν μπινελίκια. Πριν θέλω να κάνω δύο απαραίτητες διευκρινίσεις. Το ότι χθες έγραψα για το πώς αντιμετωπίζει ο Τύπος την ΑΕΚ είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Το ότι γράφω σε ένα μέσο δεν σημαίνει πως δεν θα κάνω κριτική σε οτιδήποτε βλέπω στραβό στο πως αντιμετωπίζουν πρόσωπα και καταστάσεις τα ΜΜΕ. Από την άλλη μεριά ένα ν αντί για κόμμα, αλλοίωσε αυτό που ήθελα να πω για τον Πεσέιρο και έγινε αρνητικό. Αντί για το «ο Πεσέιρο δε», μπήκε ένα ν και έγινε δεν. Ήταν αμέλεια μου και ζητώ συγγνώμη από εσάς τους αναγνώστες, αλλά πιστεύω πως τα γραφόμενα παρακάτω βγάζουν νόημα για το τι θέλω να πω στο χθεσινό κείμενο που απ’ ότι είδα είχε μεγάλη ανταπόκριση, είτε άρεσε είτε δεν άρεσε.

Μέχρι τώρα τις εντυπώσεις από τους προπονητές της Σούπερ Λιγκ, ή τουλάχιστον όσους έχουν καταφέρει να τη βγάλουν καθαρή, έχει κλέψει ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Μην σπεύσετε να σκεφτείτε πως είμαι φαν του, γιατί σας ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι. Όμως αυτό που πρέπει να του αναγνωριστεί ως τώρα είναι ότι έχει τον Άρη τόσο ψηλά, που παραπέμπει σε άλλες εποχές με παίκτες που βρήκε και δεν διάλεξε ο ίδιος. Επίσης πρέπει να του αναγνωριστεί ότι για τα δεδομένα της εποχής έχει αλλάξει πολύ τον τρόπο σκέψης του. Ο Άρης παίζει καλό ποδόσφαιρο, καταφέρνοντας να το συνδυάσει με τις απαιτήσεις της εποχής . Στο Περιστέρι για παράδειγμα είχε μείνει η ομάδα του πρώτα με δέκα και μετά με εννέα αλλά παρόλα αυτά ήταν εκείνη που έχανε τις ευκαιρίες. Σφιχτή άμυνα, σωστή τακτική και δίκαιος κατά τη γνώμη μου καταμερισμός στον χρόνο. Όποιος πρέπει παίρνει ευκαιρίες. Ο Κόκε μου φαίνεται πολύ πιο ώριμος στο παιχνίδι του συγκριτικά με πέρσι παίζοντας περισσότερο για την ομάδα, ο Ρονάλντο Γκιάρο αποτελεί μεγάλη αποκάλυψη στην άμυνα, ο Νάτσο Γκαρσία πολύ πιο ουσιαστικός, όπως και ο Χαβίτο. Ο Νεμπεγλέρας κάνει ένα μεγάλο πρωτάθλημα και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος μετά από την στασιμότητα που είχε δείξει τα τελευταία χρόνια, φέτος βελτιώνεται ραγδαία. Αν πάρει μπροστά η μηχανή στα γκολ όπως φαίνεται να παίρνει σιγά-σιγά τότε θα δούμε ακόμα καλύτερο Άρη.

Επίσης πρέπει να επισημανθεί ότι ο Άρης είναι ο μόνος αήττητος, αλλά και πολύ ουσιαστικός εκτός έδρας μέχρι στιγμής. Ένα σημείο που πάντα αποτελεί την χτυπητή αδυναμία τις ομάδες της Θεσσαλονίκης. Αν οι «κιτρινόμαυροι» μπορέσουν να σπάσουν την τριάδα μια τέτοια επιτυχία θα ισοδυναμεί με τίτλο. Το στοίχημα για τον Μπάγεβιτς είναι μεγάλο. Αν κατορθώσει να κρατήσει τις ισορροπίες και εξαντλήσει κάθε δυνατότητα που του δίνει το ρόστερ ώστε να μπορέσει να πάρει και μια πρόκριση για τους «32» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ θα πρόκειται για μέγιστο επίτευγμα. Η μόνη επιφύλαξη που έχω είναι ότι αν το χειμώνα προσπαθήσει να πάρει παίκτες, ποιοι θα είναι αυτοί, τι εθνικότητας και αν αυτό μπορεί να αλλοιώσει το προφίλ του Άρη, αντί να του δώσει ακόμα περισσότερες λύσεις. Ένας πιο κλασσικός παίκτης περιοχής χρειάζεται ειδικά από τη στιγμή που ο Παπάζογλου θα λείψει πολύ καιρό.

Ο Πεσέιρο ακόμα ξέρω ότι δεν πείθει τους πιο απαιτητικούς. Κάνει τολμηρά πράγματα προκειμένου να διατηρήσει την φρεσκάδα στην ομάδα του. Το ντέρμπι του βγήκε ΚΑΙ εξαιτίας του «δώρου» που έκανε ο Δον Λορέντσο με τον τρόπο που έστησε την ΑΕΚ. Το ίδιο είχε δοκιμάσει, δηλαδή πρεσάρισμα ψηλά και στο ματς της πρώτης αγωνιστικής με τον Ολυμπιακό, αλλά δεν του είχε πιάσει καθόλου και λίγο έλειψε να χάσει. Όμως του πιστώνεται μέχρι στιγμής η σωστή διαχείριση του υλικού και ότι ο Παναθηναϊκός, ακόμα και για το μάτι του 3ου, είναι μια ομάδα που βλέπετε. Ακόμα και στην χρονιά του τίτλου, το 2004, όταν από τα μέσα της σεζόν και μετά είχε προστεθεί στο ρόστερ ο Έκι και ο Σανμαρτεάν σε κάποια ματς είχε παίξει τρομερή μπάλα, ο ΠΑΟ δεν ήταν σε θέαμα ότι καλύτερο. Με τους αυτοματισμούς του να αρχίζουν να βγαίνουν, οι «πράσινοι» βγάζουν κάτι πορτογαλικό στο παιχνίδι τους. Ακατάπαυστο τρέξιμο, ασφυκτικό πρεσάρισμα του αντιπάλου και γρήγορες εναλλαγές. Ο Παναθηναϊκός είναι εντυπωσιακό πως χτυπά περισσότερο καλά από τον άξονα μέχρι στιγμής. Κάθετο ποδόσφαιρο με σωστή σημασία, δηλαδή κοντινές κάθετες πάσες, είχαμε να δούμε από την ομάδα που διαλύθηκε στην Ριζούπολη. Αυτό και μόνο τον κάνει τον πιο ελκυστικό της τελευταίας πενταετίας.

Μια ομάδα που έπαιζε παράλληλα πάντα τη μπάλα ή με γιόμες, έχοντας ακόμα ελλείψεις που μπορούν να της δώσουν ποιότητα παίζει κάθετα. Μην αδικήσετε τον Παναθηναϊκό σκεφτόμενοι το ματς μόνο με την ΑΕΚ, όπου έγιναν αρκετά γεμίσματα στον Μάντζιο ή εκείνο με τον Ατρόμητο όπου οι βαθιές μπαλιές είχαν αντίκρισμα αφού η άμυνα των Περιστεριωτών σε εκείνο το ματς έπαιζε ψηλά. Στα ματς με Κοπεγχάγη, Αμπερντίν, Λεβαδειακό αλλά και στο ντέρμπι ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να παίξει κάθετα. Κι αυτό έχει λογική και αποτέλεσμα με βάση το πόσο έχουν σκοράρει Σαλπιγγίδης και Παπ, ο ένας ιδιαίτερα στο πρωτάθλημα και ο άλλος ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Μάτος και Τζιόλης είναι μέσα στην πρώτη πεντάδα των καλύτερων «κλεφτών» με 21 έκαστος και είναι στην 4η θέση του σχετικού πίνακα. Όταν έχεις ένα κέντρο που «δαγκώνει» τότε μπορείς να παίρνεις τη μπάλα σε σχετικά κοντινό σημείο με την αντίπαλη περιοχή και κάνεις άμεσα επίθεση. Αδυναμία του ακόμα τα δημιουργικά άκρα. Αν σε αυτή την ομάδα πρόσθετες έναν Μινχ και έναν Σεϊταρίδη που έπαιξαν τη χρονιά του τίτλου του «τριφυλλιού», ο Παναθηναϊκός θα το έπαιρνε με κλειστά μάτια.

Ο Φερέρ αποτελούσε το μεγάλο φαβορί για να κλέψει την παράσταση μέχρι τώρα στη φετινή χρονιά, όμως όχι τόσο λόγω των δύο χαμένων αγώνων, όσο γιατί η ΑΕΚ παίζει χειρότερα από πέρσι, έστω και αν νίκησε στα πρώτα έξι ματς. Προσπαθώντας να τους «χωρέσει» όλους μάλλον περιέπλεξε τα πράγματα. Λίγο η απώλεια του Λυμπερόπουλου τις δύο πρώτες αγωνιστικές, λίγο η απουσία με του Σέζαρ έδωσαν την ευκαιρία να έχει πιο ξεκάθαρες επιλογές στην αρχή. Μετά το ματς με τον Πανιώνιο άρχισαν τα ζόρια, ειδικά στο ματς με την Λάρισα αλλά και με την Ξάνθη, όπου βγήκαν φάσεις αλλά όχι όσες θα περίμενε κανείς από μια ομάδα που έχει ένα κάρο δημιουργικούς παίκτες. Στο ματς με τον Ηρακλή ρίχνοντας τον Σέζαρ στο ματς, ενώ το ματς ήταν 1-1 στο 32’ περισσότερο άγχωσε την ομάδα που άρχισε να παίζει με γιόμες από το 50’. Το σκηνικό των τελευταίων λεπτών στην Λεωφόρο με τις σέντρες, σε φάσεις που θα περίμενε κανείς κάθετες πάσες ήταν επίσης απογοητευτικό. Η ομάδα που έχει τη δυνατότητα να παίζει κάθετα όσο καμία άλλη με βάση τους παίκτες που έχει, προτίμησε με τον Ηρακλή να παίζει με γεμίσματα, πράγμα που έκανε και σε αρκετές φάσεις στην Λεωφόρο.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Ενσαλίβα να βγάζει τρεις συνεχόμενες σέντρες από δεξιά στο ματς της Κυριακής. Από τα κρίσιμα ματς που έπρεπε να πάρει πέρσι ή φέτος πήρε μόνο ένα. Νίκησε μόνο τον Παναθηναϊκό όταν ψαχνόταν ακόμα με 2-1 την περασμένη σεζόν, ενώ έχασε και στο Καραϊσκάκη και στο ΟΑΚΑ με το βαρύ 4-1 στο δεύτερο γύρο σε ματς που κρινόταν σε μεγάλο ποσοστό η δεύτερη θέση. Ισοπαλία με τον Ολυμπιακό στο 3-3, όπου του αναγνωρίζεται τουλάχιστον το ελαφρυντικό των πολλών σε βάρος της ΑΕΚ λαθών της διαιτησίας. Δεν πήρε το καθοριστικό ματς με την Άντερλεχτ για να προκριθεί η ΑΕΚ στους «16» και φέτος έχασε ήδη το πρώτο ντέρμπι με την «Ένωση» να είναι στην κορυφή. Ασφαλώς μην ξεχνάμε τα περσινά ματς στην επαρχία τον προηγούμενο μαύρο για την ΑΕΚ χειμώνα μετά τη διακοπή όταν έπρεπε να πάρει αυτά τα ματς για να μείνει στο κυνήγι του τίτλου.

Κλείνω με τον Τάκη Λεμονή. Η ευθύνη του μικρού ρόστερ είναι εκείνη που τον βαρύνει περισσότερο. Δεν επέμεινε για τον κεντρικό αμυντικό και πίστεψε ότι με πολλούς ρολίστες ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να τα βολέψει στις αυξημένες φετινές υποχρεώσεις. Μετά την ήττα στην Τρίπολη έπαιξε το θέμα του ότι κάποιοι παίκτες ίσως διαλέγουν ματς και δεν δίνουν έμφαση στο πρωταθλημα. Ένα μεγαλύτερο ρόστερ θα δυνάμωνε τον ανταγωνισμό με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν εφησυχασμοί τέτοιου είδους, άρα η ευθύνη είναι ακόμα μεγαλύτερη από τη στιγμή που διάλεξε μικρό ρόστερ. Θα είναι μεγάλο στοίχημα γι’ αυτόν και για την προπονητική του καριέρα το να καταφέρει να αναδείξει δίνοντας ευκαιρίες σε κάποιους από τους νεαρούς και να του βγουν. Είναι ο πρώτος προπονητής του Ολυμπιακού που επιχειρεί να κάνει κάτι τέτοιο και το αν θα πετύχει ή όχι σε αυτόν τον τομέα, από τη στιγμή που καλείται να χτίσει καινούρια ομάδα θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στην πορεία του.

Οι δηλώσεις του για τους αγωνιστικούς χώρους σε Τρίπολη και Κλεάνθης Βικελίδης, δεν νομίζω πως αρμόζουν σε έναν προπονητή του Ολυμπιακού. Κατάφερε να πάρει μια μεγάλη ψυχολογική ώθηση με το πρώτο «διπλό» στο Τσάμπιονς Λιγκ στην Βρέμη, όμως υπάρχει και πράγματα για τα οποία δικαίως του χρεώνονται λάθη. Για παράδειγμα στη Λεωφόρο μπορούσε να έχει βάλει τις βάσεις για τελείως διαφορετικές ισορροπίες στο πρωτάθλημα, αλλά δεν επένδυσε στην εξαιρετική παρουσία Λούα- Λούα και Γκαλέτι, παίζοντας συντηρητικά στην επανάληψη. Για το «Κλεάνθης Βικελίδης» έχει το άλλοθι και το παράπονο για το πέναλτι που δεν δόθηκε στον Κοβάσεβιτς, αλλά η ομάδα του γύρισε πίσω και αυτό ήταν το σημείο που τον κατηγόρησαν πολύ. Κορυφαίο φετινό ματς σίγουρα αυτό με την Βρέμη. Όπως του πιστώνεται στα υπέρ η εμφάνιση μέσα στο «Μπερναμπέου».

Μεγάλο ερωτηματικό οι πολύ συχνοί θλαστικοί τραυματισμοί και οι όλο και πιο συχνές απορίες φίλων του Ολυμπιακού για το τι εκγύμναση γίνεται. Το προπονητικό κέντρο στο Ρέντη, είναι σύγχρονο, καμία σχέση με το χάλι των Θρακομακεδόνων, οπότε δεν μπορεί κανείς να τα ρίξει εκεί. Ο Ιανουάριος θα είναι καταλυτικός αν γίνουν πολλές και σπουδαίες μεταγραφές.