Ηττοπαθής ο Φερέρ, ανώτερος ο ΠΑΟ

Εάν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 «κληροδότησε» στην οικουμενική ποδοσφαιρική φιλολογία τη διχογνωμία για το κατά πόσον η μπάλα πέρασε τη γραμμή του τέρματος στο σουτ του Χαρστ, το χθεσινό ντέρμπι αφήνει μια πολύ πιο ταπεινή εκκρεμότητα. Η σχετική συζήτηση μπορεί να διαρκέσει τέσσερις ημέρες κι όχι τέσσερις δεκαετίες, αλλά θα ικανοποιήσει την εγχώρια λατρεία για τις παρα-ποδοσφαιρικές λεκτικές διενέξεις: τι έκανε, ακριβώς, ο Δέλλας στον Ν’Ντόι; Στην αρχή προβλήθηκαν πλάνα που δεν εμπεριείχαν το επίμαχο στιγμιότυπο. Στη συνέχεια -ό,τι πρέπει για να ’χουμε να συζητάμε- ανευρέθη ένα «εύστοχο», αλλά τόσο θολό, ώστε ξεχώριζες μόνο την κίνηση του Δέλλα, άνευ λοιπών στοιχείων και ουσιωδών λεπτομερειών. Πιο θολό κι από την ΑΕΚ του πρώτου μέρους. Στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία και πρακτική, το όριο ανάμεσα στο «συντηρητικό» σχήμα και το «ηττοπαθές» δεν είναι ευδιάκριτο. Ο Φερέρ διάβηκε αυτόν τον διακριτικό «Ρουβίκωνα». Θέλησε να μπλοκάρει τον ΠΑΟ πάση θυσία και βραχυκυκλώθηκε η ίδια η ΑΕΚ. Παντελώς. Οι γηπεδούχοι ήταν καταφανώς ανώτεροι στο πρώτο σαρανταπεντάλεπτο: πολύ καλύτερη -και σχετικά άνετη- κυκλοφορία της μπάλας, μεγαλύτερη ταχύτητα, υπεροχή στις προσωπικές μονομαχίες, σαφής αγωνιστικός προσανατολισμός. Το 2-1, ως σκορ του πρώτου μέρους, ενδεχομένως να αποδίδει τη δικαιοσύνη των ψυχρών αριθμών και να τιμά την αποτελεσματικότητα αμφοτέρων των ομάδων: οι ευκαιρίες, σχεδόν όλες, μετουσιώθηκαν σε γκολ! Επειδή όμως το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα σύνθεση εικόνων και δευτερευόντως απαρίθμηση «καθαρών» ευκαιριών, η διαφορά ενός τέρματος ήταν μάλλον κολακευτική για την ΑΕΚ. Στο δεύτερο μέρος, η «Ενωση» κυνηγούσε το σκορ, ίσως με «σιωπηλό» σύμμαχο το ρεπό της Πέμπτης (ΟΥΕΦΑ). Τα «σκάγια» της, όμως, σε καμμία περίπτωση δεν ήταν αρκούντως «χοντρά» και -το κυριότερο- το οπλοστάσιο δεν διέθετε ποικιλία. Συνολικός απολογισμός: ένα γκολ «σύμπραξης» «Ρίμπο»-Λυμπερόπουλου και μια μεγάλη ευκαιρία (Μπλάνκο) που προήλθε από «ριβαλντική» πάσα. Οταν ο, κάθε άλλο παρά εκθαμβωτικός, Ριβάλντο αντιπροσωπεύει τη μοναδική ελπίδα της ομάδας να καταφέρει κάποιο ρήγμα, το πρόβλημα είναι αυταπόδεικτο.