Οταν οι Ελληνες έγιναν Ευρωπαίοι

Μου άρεσε που είδα τον Παναθηναϊκό να μπαίνει στο «Πάρκεν» με την καλή 11άδα του. Με τους καλύτερους έντεκα για το συγκεκριμένο παιχνίδι, με τους ψηλούς Ενακαρίρε, Γκούμα, Φύσσα, Ν'Ντόι στο γήπεδο, για κάποιο συγκεκριμένο λόγο –τις επιθέσεις των Δανών από αέρος– που είχε σχέση με το συγκεκριμένο ματς και όχι με το επόμενο.

Κι ας είναι το επόμενο ματς το ντέρμπι κορυφής με την ΑΕΚ, κι ας είναι η ευκαιρία για τους «πράσινους» να προσπεράσουν την πρωτοπόρο και να βρεθούν αυτοί στην κορυφή, κι ας είναι η κατάκτηση του τίτλου ο υπ' αριθμόν ένας στόχος για τη φετινή σεζόν.

Μου άρεσε που ο Πεσέιρο δεν σκέφτηκε ότι υπάρχουν κι άλλα ματς για να «χωρέσει» η ομάδα του στην τριάδα του ομίλου, άρα ποιος ο λόγος να «σκοτωθούν» ο Μάτος με τον Τζιόλη, ο Καραγκούνης με τον Ιβανσιτς, ο Παπαδόπουλος, ο Βύντρα, ο Γκούμας στην Κοπεγχάγη; Ο Παναθηναϊκός εξαργύρωσε αυτή την απόφαση με τη δεύτερη νίκη του στον όμιλο, την εξασφάλιση της πρόκρισης σε ποσοστό 99%, τους επιπλέον βαθμούς στη συλλογική και εθνική βαθμολογία, την καλή ψυχολογία για το ντέρμπι.

Οπως μου άρεσε και η λογική με την οποία πριν από περίπου είκοσι μέρες αντιμετώπισε το παιχνίδι στο «Μπερναμπέου» ο Ολυμπιακός. Δεν το ξέγραψε ο Λεμονής από το μπλοκάκι του, δεν κατέβηκε η ομάδα με τη λογική «να φάμε λίγα, να πάμε παρακάτω», σκοτώθηκε για να πάρει αποτέλεσμα, εν τέλει πήρε απλώς το χειροκρότημα, επέστρεψε σκοτωμένος αλλά και ευτυχισμένος.

Το πλήρωσε αμέσως μετά, σε βαθμούς με την ισοπαλία στον Εργοτέλη και με απώλειες σε έμψυχο υλικό (η θλάση του Αντζα), αλλά δεν νομίζω να το μετάνιωσε κανείς στον Πειραιά. Στο τέλος της χρονιάς η συγκλονιστική εμφάνιση στη Μαδρίτη θα βρίσκεται ψηλότερα στη συλλογική μνήμη από την γκέλα του Παγκρήτιου.

Οπως μου αρέσει το γεγονός ότι Αρης και Λάρισα δεν θεωρούν ότι η Ευρώπη τελείωσε στις εκπληκτικές προκρίσεις επί Σαραγόσα και Μπλάκμπερν. Συνεχίζουν να το παλεύουν στους ομίλους. Μπάγεβιτς και Δώνης χρησιμοποιούν τους βασικούς. Στο μυαλό τους υπήρχαν –προχθές– πρώτα ο Αστέρας και η Ζενίτ και στη συνέχεια ο Ατρόμητος και ο Ηρακλής. Η ίδια λογική που ακολουθεί και ο Λίνεν στον Πανιώνιο, ανεξάρτητα με το αν οι «κυανέρυθροι» έχουν 14 ή 20 παίκτες στη διάθεση του Γερμανού.

Για την ΑΕΚ, τέλος, το παιχνίδι στο Ελφσμποργκ είναι η μοναδική «παρασπονδία», κι αυτή όμως εξηγείται από την επιβάρυνση κάποιων βασικών (Δέλλας, Ζήκος, Ριβάλντο) και το πλαστικό χορτάρι. Νωρίτερα, πάντως, στο αντίστοιχο ταξίδι στο Σάλτσμπουργκ είχαν παίξει όλοι οι διαθέσιμοι.

Μόλις πέρυσι ο Ολυμπιακός ταξίδευε στη Βαλένθια από υποχρεώση, έχανε διαδικαστικά και έπνιγε τον καημό του με μία ακόμα νίκη στο πρωτάθλημα. Ο Φερέρ επέλεγε να μη «χτυπήσει» την πρόκριση από τους «32» στους «16» του ΟΥΕΦΑ κόντρα στην Παρί, διότι ακολουθούσε το αντίστοιχο αυριανό ντέρμπι. Το οποίο είχε χάσει με 1-4! Και ο Παναθηναϊκός έτρωγε τέσσερα στο Παρίσι, για να πάει ξεκούραστος για το ματς με την Κέρκυρα και να... εισπράξει άλλα τρία. Λογική που υπήρχε πέρυσι, πρόπερσι, χρόνια τώρα, η οποία μας έφερε στην κατηγορία του μόνιμου «καρπαζοεισπράκτορα».
Κάτι άλλαξε φέτος.

Το πόσο καλύτερες ή χειρότερες ομάδες έφτιαξαν οι «Ευρωπαίοι» μας θα φανεί στο τέλος της σεζόν. Το πόσο διόρθωσαν τη λογική τους απέναντι στην ευρωπαϊκή προοπτική φαίνεται ήδη. Και εξαργυρώνεται με νίκες, ελπίδες για κάτι σπουδαίο στις διοργανώσεις που μετέχουν, ενθουσιασμό στον κόσμο τους, θετική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δεν είναι και λίγο...