Αξία με (κάθε) Ζενίτ; Ανεκτίμητη!

Στα δικά μου μάτια, χθες η Λάρισα (και 0-1 που ήταν, και 2-1 που το 'κανε, και 2-3 που της το 'κάναν, και 2-4 να γινόταν, και 3-3 να έληγε...) είχε κερδίσει απ' αυτό το παιγνίδι «τα πάντα» προτού καν έρθει η στιγμή να βγει στον αγωνιστικό χώρο για να διεκδικήσει ό,τι ήταν εφικτό να διεκδικηθεί. Τα κέρδισε όλα από τη στιγμή που ο όχι αδικαιολόγητα αμφιταλαντευόμενος Γιώργος Δώνης οδηγήθηκε στην οριστική απόφαση να στείλει στο χορτάρι την «κανονική» ενδεκάδα του, όχι μια παρωδία της κανονικής, μονάχα τρία εικοσιτετράωρα πριν από το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη για το ραντεβού με τον Ηρακλή.

Οποιος διεκδικεί, άλλοτε παίρνει πράγματα, άλλοτε όχι. Δεν υπάρχει, όμως, και άλλος τρόπος (για να πάρεις). Ο (πρωτ)αθλητισμός είναι διεκδίκηση, δεν είναι εκ προοιμίου παραίτηση. Θα ήταν και βλακώδες με τις pre-game συνθήκες. Οταν, δηλαδή, «πετυχαίνεις» τη Ζενίτ σαφώς στραμμένη στην υπόθεση του ρωσικού πρωταθλήματος... Ο φτηνός ωφελιμισμός δεν είναι συμβατός με τη φιλοσοφία του φετινού ευρωταξιδιού, της ευκαιρίας να ευχαριστηθεί ολόκληρος ο «βυσσινί» μηχανισμός τα παιγνίδια εναντίον εμφανώς ανώτερων (από πάσης πλευράς) αντιπάλων της ΑΕΛ.

Η ξεκούραση, δεν αντιλέγει κανείς, χρειάζεται. Θα έρθει. Μετά την Κυριακή. Και τα επόμενα δύο ευρωπαϊκά ματς είναι, πια, μακριά. Ενα στις 29 του μηνός, το άλλο στις 20 Δεκεμβρίου. Η διαφορά είναι όπως στη διαφήμιση. Αξία παιγνιδιού με τον (κάθε) Ηρακλή; Τρεις πόντοι. Αξία με την (κάθε) Ζενίτ; Ανεκτίμητη.

Οι προπονητές έχουν τα δικά τους κριτήρια, τις δικές τους λογικές, τις δικές τους προτεραιότητες. Οι ιδιοκτήτες των κλαμπ, επίσης. Μπορεί κανείς να κατανοήσει τα πάντα. Ο Δώνης επέλεξε συνειδητά. Μετά λόγου. «Με τον Ηρακλή θα παίξουμε πολλές φορές. Με τη Ζενίτ δεν θα 'χουμε τόσες ευκαιρίες».

Και το αντίστροφο να επέλεγε, πάλι δεκτό. Αλλά, την ίδια ώρα, είναι... εγκληματικό εμείς οι απέξω, ο Τύπος, να ενθαρρύνουμε το σνομπάρισμα της Ευρώπης «εν ονόματι» των βαθμών στο εθνικό πρωτάθλημα. Είναι εντελώς ακατανόητο να μην ενθαρρύνουμε και να μην αναδεικνύουμε όταν έχουμε ενώπιόν μας «συλλογιστικές Δώνη». Ο Δώνης είχε μελετήσει τη Ζενίτ. Ηξερε. Η Ζενίτ είναι η βάση της εθνικής Ρωσίας. Και με τη χορηγία της γιγαντιαίας Gazprom, της δημόσιας εταιρείας φυσικού αερίου της χώρας, έγινε (από ομάδα πρωταθλητισμού που μπορεί και κοντράρει τους Μοσχοβίτες) ομάδα τίτλου (να την κυνηγούν, από πίσω, οι Μοσχοβίτες).

Η (με την υποστήριξη τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα) επένδυση στο ποδόσφαιρο, όχι μόνο σε προπονητές και παίκτες αλλά και σε υποδομές, έχει προκαλέσει boom στη ρωσική οικονομία της μπάλας. Ζουν πρωτόγνωρη αναπτυξιακή πραγματικότητα.

Πέντε νέα στάδια κατασκευάζονται, οκτώ, εννέα ομάδες θεωρούνται λίγο ως πολύ ανταγωνιστικές, το πρωτάθλημα (και όχι, πλην Κερζακόφ, οι ξενιτεμένοι) στελεχώνει την εθνική του Χίντινκ, που μάλλον θα αφήσει την Αγγλία έξω από το Euro 2008, η CSKA με το Κύπελλο OYEFA του 2005 άλλαξε το πνεύμα. Με όλες τις γεωγραφικές και κλιματικές δυσκολίες της αχανούς ρωσικής επικράτειας, κι ύστερα από μόλις έξι χρόνια εμπειρίας (πλήρους) επαγγελματισμού, όλο αυτό το πακέτο είναι μοντέρνα βάση μάνατζμεντ που επιτρέπει την αισιοδοξία ότι σε εύλογο βάθος χρόνου, π.χ. πενταετίας, το πρωτάθλημα θα είναι από τα πέντε, έξι καλύτερα στην Ευρώπη.

Σε τούτο το περιβάλλον η Ζενίτ παίζει ξεκάθαρα πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Δώνης, επαναλαμβάνω, ήξερε. Είχε συναίσθηση ότι οδηγεί τους σεμνούς και ταπεινούς στρατιώτες του, πράγμα που φυσικά (μόνο τις... ταχύτητες να συγκρίνει κανείς) επιβεβαιώθηκε, σε άνιση μάχη. Αλλά, συνάμα, είχε συναίσθηση ότι οδηγεί την ομάδα του σε μάχη από εκείνες που χτίζουν. Χτίζουν, πρωτίστως, άρρηκτους δεσμούς.

Εκτίμησης και παραδοχής από την κοινωνία του (ελληνικού) ποδοσφαίρου. Αγάπης από το κοινό της Λάρισας. Πράγματα που οποιοσδήποτε Ηρακλής, την οποιαδήποτε Κυριακή από τις 30 της χρονιάς στη Σούπερ Λίγκα, δεν τα προσφέρει.