Σε δύο ταχύτητες φαίνεται να κινείται ο φετινός Ηρακλής. Η μία είναι αυτή που του… έμεινε από πέρυσι. Η άλλη είναι κάτι σαν την «πέμπτη» («έκτη» σε ορισμένα αυτοκίνητα), την οικονομική. Για τα ταξίδια… Φορτώνεις την τελευταία ταχύτητα και έχεις χαμηλή κατανάλωση. Δηλαδή, μικρές απώλειες.
Ο Γιοβάνοβιτς, που μαζί με τον Κατσαβάκη ακούνε τα σχολιανά τους σχεδόν σε κάθε αναμέτρηση της ομάδας τους, έσκασε ένα χαμόγελο που δεν μας έπεισε ότι το ευχαριστήθηκε. Ετσι είναι ο άνθρωπος. Δεν είναι εκδηλωτικός. Δεν είναι υπερβολικός στις αντιδράσεις του. Δεν το χαίρεται. Ακόμη κι όταν κερδίζει δείχνει να μην το ζει με όσα συναισθήματα μπορεί να προξενήσει μια επιτυχία. Από τη φύση του διατηρεί χαμηλούς τόνους. Βέβαια στην περίπτωση του «διπλού» της ΑΕΚ το παράκανε. Ο Ηρακλής νίκησε και έσπασε το αήττητο της πρωτοπόρου κι αυτός ήταν… Γιοβάνοβιτς. Κάποιος πρέπει να του πει ότι έχει το δικαίωμα να ξεσπάσει, να νιώσει πιο έντονα και με μεγαλύτερη ζωντάνια για όσα ενδόμυχα χαίρεται.
Στο κάτω κάτω της γραφής, μπορεί και να την… πει σε όσους τον αποδοκίμασαν, και μάλιστα μετά και από την αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ τον προέτρεψαν να φύγει!
Εκείνος, από την πλευρά του, σκύβει το κεφάλι και μαζεύεται… Σαν να συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για το μεγάλο μπαμ. Ισως σκέφτεται το πιο λογικό, ότι ο Ηρακλής μπορεί να έφτασε τους εννέα βαθμούς και να ξέφυγε από την επικίνδυνη ζώνη που τον έπνιγε, ωστόσο ο δρόμος είναι μακρύς. Πιο μακρύ είναι το μανίκι που έχει τραβήξει ο ίδιος. Δεν θα αποσύρουμε τις ευθύνες του, που μπορεί να εξισορροπούνται από το γεγονός ότι δεν έφτιαξε ο ίδιος την ομάδα, αλλά, όπως και να το κάνουμε, ο άνθρωπος έχει πολλά ελαφρυντικά. Κυρίως, δείχνει να γνωρίζει ότι τα δύσκολα έρχονται κι ότι ο απολογισμός των πρώτων επτά αγωνιστικών, ακόμη και έπειτα από τις δύο και μοναδικές πρόσφατες νίκες, δεν είναι ικανοποιητικός. Οπως ανέβηκε μέσα στη δεκάδα της βαθμολογίας, στο ίδιο σύντομο χρονικό διάστημα των δύο αγωνιστικών μπορεί να προσγειωθεί ανώμαλα στα χαμηλά της κατάταξης.