Ο δρόμος της σύγκρουσης

«Θεωρία επιτρόπου και καρδία μυλωνά». «Από μέσα μπέλα μπέλα κι από έξω κατσιβέλα». Η κυρα-Λένη η μάνα μου είχε ολόκληρο σετ από παροιμίες για να περιγράφει ανθρώπους με δύο εμφανίσεις και προσωπικότητες. Αυτούς που από έξω μοιάζουν κύριοι και καθωσπρέπει και από μέσα είναι λέρες. Και πάντα μέτραγε το δεύτερο. Η λέρα, που όσο κι αν την καλύψεις θα φανεί.

Χθες το μεσημέρι στην εκπομπή που κάνουμε με τον Κάρπετ στο ραδιόφωνο είχε βγει ο Πέτρος Κόκκαλης για να ζητήσει από τον κόσμο του Ολυμπιακού αυτοσυγκράτηση, ώστε να μη συνεχιστεί το μαύρο σερί των 27 συναπτών τιμωριών από την UEFA. Στις τιμωρίες του Ολυμπιακού υπάρχουν οι νορμάλ, δηλαδή ρίψεις αντικειμένων, οι πιο πρωτότυπες, όπως η ύπαρξη θεατών καθισμένων στους διαδρόμους, και οι εντελώς τελείως hardcore. Δηλαδή οι δύο επιθέσεις στα πούλμαν της Σαχτάρ και της Ρόμα. Ο Πέτρος Κόκκαλης δεν θυμόταν το ακριβές ποσό των τιμωριών. «Είναι σίγουρα επταψήφιο», είπε, αλλά δεν είχε αντίρρηση να συμφωνήσει στα τρία εκατομμύρια όταν ο αριθμός αναφέρθηκε από τον Κάρπετ. Με τρία εκατομμύρια ο Ολυμπιακός θα είχε έναν ακόμα Γκαλέτι ή δυο-τρεις καλούς αναπληρωματικούς στον πάγκο, ώστε να μη χρειάζεται να φτάνει στο σημείο να καθίζει τον Παπαδόπουλο. Εδώ να προσθέσω ότι στον Ολυμπιακό γίνεται προσπάθεια, είναι ειλικρινής και τα αποτελέσματά της -τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα- εμφανή. Η εποχή που ο Τσουκαλάς έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο για να ψιθυρίσει δυο φωνήεντα στον Μπασινά μοιάζει μακρινή. Από την άλλη, το πρόβλημα στην κερκίδα του Ολυμπιακού δεν είναι άλυτο. Το μόνο που χρειάζεται είναι η αποδοχή ότι μυλωνάς και επίσκοπος δεν μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο και ότι η πίστη στον πολιτισμό της κερκίδας είναι κάτι που πηγάζει από τα πιστεύω σου και όχι από τον φόβο της UEFA.

Το ότι η βία μπορεί να παταχθεί φαίνεται και από την περίπτωση της ΑΕΚ. «Για ογδόντα λεπτά ζήσαμε τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό», έλεγε μετά τη νίκη του Ηρακλή ο Αντώνης Ρέμος. Ομολογουμένως, προσθέτοντας ότι «στα τελευταία δέκα ακούσαμε και κάποιες Παναγίες», αλλά χωρίς να αλλάζει αυτό που όλοι μπορούν να διακρίνουν. Οτι με την αποφασιστικότητά του να συγκρουστεί με μερίδα των οργανωμένων ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν χρειάζεται να ζητάει πολιτισμό από τους οπαδούς της ΑΕΚ, μια και αυτοί που πηγαίνουν σήμερα στο γήπεδο είναι πολιτισμένοι.

«Κομπρενέ;», που θα έλεγε και ο γαλλομαθής Αλέφαντας. Οποιος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει. Οποιος προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι αυτοί που πετάνε πέτρες, δυναμιτάκια και Μολότωφ στα πούλμαν των φιλοξενουμένων δεν έχουν σχέση με τους οργανωμένους του Ολυμπιακού δεν πείθει και θα δει το φαινόμενο να επαναλαμβάνεται. Και ο Νικολαΐδης θα μπορούσε να πει ότι τα επεισόδια έξω από το γήπεδο της Λιβαδειάς ήταν θέμα της Αστυνομίας και όχι της ΑΕΚ, αλλά δεν θέλησε να κρύψει το κεφάλι του στην άμμο. Συγκρούστηκε και σήμερα δεν χρειάζεται να απευθύνει εκκλήσεις. Ο δρόμος της πάταξης της βίας των γηπέδων δεν είναι της καμήλας και της μετριοπάθειας, αλλά της σύγκρουσης. Ολα τα άλλα είναι περιστασιακά και λόγια της UEFA.


Ο Θοδωρής Ζαγοράκης, που ποτέ δεν θα εμφανιζόταν δίπλα σε πολιτικό για να του δώσει δημοσιότητα με αντάλλαγμα υποσχέσεις, όχι μόνο εμφανίστηκε στο πλάι πολιτικού, αλλά ο πολιτικός ήταν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ομως τουλάχιστον πήρε δεσμεύσεις-μπετόν. «Πρώτα απ' όλα χρειάζεται χορηγός για την ΠΑΕ. Δεν θα τα αφήσω έτσι αυτά τα θέματα. Την άλλη εβδομάδα θα μιλήσουμε και πάλι με τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ για να βρούμε λύσεις...», είπε ο αδέκαστος νομάρχης. Ο οποίος πιθανόν να βοηθήσει να βρεθεί χορηγός, που όπως όλοι αντιλαμβάνονται θα είναι κρατικός και δεν είναι ανάγκη να τον βρει και αμέσως. Ας πούμε, μπορεί να τον βρει έπειτα από δύο-τρία μίτινγκ με τον «Ζαγόρ». Οπότε τρία-τέσσερα στο σύνολο μίτινγκ και μια συνάντηση μετά τη συμφωνία με τον χορηγό και τσουπ, στο δωρεάν ο νομάρχης έχει εξασφαλίσει μέχρι και πέντε λεζάντες με το απαραίτητο φωτογραφικό υλικό.

Στην ίδια λογική, της εξυγιαντικής πολιτικής που θα βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, κινούνται και οι οργανωμένοι, που εξήγγειλαν συλλαλητήριο για τις 17 του Νοέμβρη, όταν η Αστυνομία θα είναι απασχολημένη στις διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο. Οπως αναφέρει το ρεπορτάζ: «Ετσι θα πιεστούν οι εμπλεκόμενοι φορείς». Να κάνουν τι; Να σβήσουν τα χρέη, να βρουν κάποια κρατική χορηγία, τέλος πάντων όλα τα πράγματα που περιμένουν αυτοί που βασίζονται σε οικονομοτεχνικά σχέδια βασισμένα στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Πάμε, λοιπόν, σε ένα άλλο θέμα. Αυτό της σύλληψης και καταδίκης αθώων στη διάρκεια τέτοιων διαδηλώσεων. Είναι δυνατόν να πάει κάποιος στη διαδήλωση της 17ης Νοέμβρη για τον ΠΑΟΚ και να μην ξέρει ότι θα γίνει κόλαση; Επίσης, κάθε λογικός άνθρωπος ξέρει ότι στον χαμό ένοχοι την πουλεύουν και αθώοι μπαγλαρώνονται. Θέλεις να πας στη διαδήλωση; Παίρνεις το ρίσκο. Και δεν λέω ότι δεν υπάρχουν λόγοι που κάποιος δεν μπορεί να παίρνει ρίσκα γι' αυτά που πιστεύει. Ας πούμε ότι είσαι ο Ελευθεράτος και βλέπεις να γίνεται διαδήλωση για την ασφάλεια των πτήσεων εντός των ΗΠΑ. Οταν βλέπεις να διακυβεύονται τα πιο όμορφα όνειρά σου, όπως η ασφάλεια των εσωτερικών αμερικανικών πτήσεων, δεν θα βγεις στο πεζοδρόμιο; Θα βγεις κι ας χάσεις τη ζωή σου, φωνάζοντας: «Τι αξίζει η ζωή χωρίς έναν καλό αεροδιάδρομο ανάμεσα στον Ντιτρόιτ και το Μαϊάμι;». Αλλά να βρίσκεσαι μέσα και η δικηγόρος σου να λέει: «Οχι, κύριε δικαστά. Δεν είχε σκύψει για να πάρει από τον δρόμο τη Μολότωφ. Είχε δει ένα φύλλο βελανιδιάς και ήθελε να το σηκώσει για να το βάλει στον κάλαθο των αχρήστων», είναι διασκευή της ιστορίας της «χαμένης ταυτότητας» του οπαδού στην Ξάνθη και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να γίνει πιστευτό.

Αξίζει τον κόπο να καταλήξεις στη φυλακή για μια ποδοσφαιρική ομάδα; Αξίζει. Οπως αξίζει να πας φυλακή για μια ροκ συναυλία ή για το άρθρο 16 του Συντάγματος. Η αλήθεια είναι ότι αν είσαι 18 ετών πας φυλακή για οτιδήποτε, φτάνει να βρίσκεσαι στη δράση. Σε μια κοινωνία που η μεγαλύτερη πρόκληση που μπορεί να δώσει σε ένα δεκαοκτάρη είναι η δυνατότητα να πληρώνει την πιστωτική του μαζί με το στεγαστικό σε μία δόση είναι αποδεκτή η ένταξη σε κάθε ομάδα, αναξαρτήτως ιδεολογίας.

Το δυσκολότερο πράγμα είναι μια μέρα να δεχτείς ότι δεν υπάρχει Θεός, ότι είσαι ένα καταραμένο ζώο που δεν δέχεται ότι ήρθε στον κόσμο από σύμπτωση για να ζήσει και να πεθάνει και ότι το μεγαλύτερο πράγμα που συνέβη σε αυτή τη χώρα το έχασες λόγω ηλικίας, όταν ο Πολυχρονίου σταματούσε τη Σάντος και τον Πελέ. Ετσι και τα σκεφτείς όλα μονοκόμματα, όχι κατεβαίνεις στους δρόμους να πλακωθείς για τα χρέη του ΠΑΟΚ, αλλά φοράς i pod για να ακούς Queens Of The Stone Age με διπλά ακουστικά μαζί με τον Σταύρο Κόλκα.

Η ύπαρξη του Σταύρου Κόλκα είναι και η μόνη ανακούφιση στον μάταιο τούτο κόσμο. Οσο υπάρχει Κόλκας θα υπάρχει ανθρώπινη ζεστασιά και σέρτικο τσιγάρο. Η σκηνή μετά το ματς του Καραϊσκάκη που ο Φερνάντο Σάντος βγαίνει σκασμένος από τη συνέντευξη Τύπου για να συναντήσει κατά πρόσωπο τον διεθνή συντάκτη αξίζει να παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Ο Κόλκας κοιτάζει τον Σάντος θλιμμένος, σαν οι Queens Of The Stone Age να αποφάσισαν να κάνουν CD με τα Best of Barry White. Ο Σάντος τον Κόλκα, σαν να άνοιξε η πίσω πόρτα της καρότσας του Datsun και να πέσανε τα καρπούζια. Και ο Κόλκας κάνει τη χειρονομία που δένει τις ανδρικές φιλίες. Βγάζει το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη και το προτείνει στον Πορτογάλο τεχνικό. Ο Σάντος σελεμάει τσιγάρο, βάζει ένα και ο Κόλκας στο στόμα και ανοίγουν ο ένας στον άλλο τις καρδιές τους. «How many times must a man look up before he can see the sky?», που τραγούδαγε και ο Ντίλαν. The answer, my friend, is blowin' in the wind...

Ετσι είναι η ζωή στον ΠΑΟΚ. Ορθοπεταλιά και όταν σκέφτεσαι ότι οι τελευταίοι μεγάλοι υποψήφιοι επενδυτές ήταν ο Ιβάν Σαββίδης και ο Καπετάν Γιαννούλης, όχι Ντίλαν τραγουδάς, αλλά Ian Curtis και πας και κρεμιέσαι πριν αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι έγινε λάθος που έφυγε ο ασύγκριτος αμυντικός ογκόλιθος Αλαν. Το ίδιο στον Ολυμπιακό, ήταν έτοιμοι να κρεμαστούν αν για μία ακόμα φορά ο υπέροχος λαός άρχιζε να πετάει πράγματα με αποτέλεσμα νέα τιμωρία. Και μόνο σε μία περίπτωση ήταν έτοιμοι να δεχτούν ακόμα και τη ρίψη των αντικειμένων. Στην περίπτωση της νίκης επί της Ρεάλ.

«Σηφάκης, Αρτσούμπι, Μήτρογλου, Κωνσταντίνου, Μενδρινός, Νούνιες και ο δεκαπεντάχρονος Παπαδόπουλος». Ο πρίγκιψ του Λουξεμβούργου έλεγε τα ονόματα των αναπληρωματικών του Ολυμπιακού στον τόνο που οι αξιωματικοί καλούν το προσκλητήριο των νεκρών. «Τι βλέπεις για αποτέλεσμα;», ήταν η ερώτηση. «Δώσε μου ισοπαλία και έφυγα τώρα από το γήπεδο».