Η πρώτη ήττα του Φερέρ

O Ηρακλής μόλις στο 9' είναι μπροστά στο σκορ από ένα γκολ που δεν ήταν ευκαιρία του, αλλά λάθος της ΑΕΚ. Απρόσεκτο γύρισμα του Ράμος, καλό πλασέ από τον Εμερσον και 0-1. Και ξαφνικά η ΑΕΚ, που παίζει καλά, αγχώνεται. Πρώτα και πάνω απ' όλα οι παίκτες της. Που βιάζονται και τρέχουν από το 15'. Γιατί; Είναι άγνωστο.

Παρά ταύτα, ισοφαρίζουν πολύ γρήγορα και το όποιο άγχος –κακώς...– απέκτησαν από το γκολ που έφαγαν έπρεπε να φύγει. Δεν έφυγε ποτέ. Διότι και ο πάγκος φρόντισε να τους πανικοβάλει. Μόλις στο ημίωρο αλλαγή. Γιατί; Η ΑΕΚ έχει ισοφαρίσει και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μεταφέρεται το μήνυμα από τον πάγκο με τη γρήγορη αλλαγή ότι κάτι δεν πάει καλά. Ολα καλά πάνε, εκτός από ένα στιγμιαίο λάθος ενός αμυντικού. Γίνονται αυτά.

Η ΑΕΚ συνεχίζει να χάνει ευκαιρίες και υπάρχει η βεβαιότητα σε όλους όσοι βλέπουμε το ματς ότι το γκολ θα έρθει. Μέχρι που ο Φερέρ δίνει ένα δεύτερο μήνυμα με τη συμπλήρωση μιας ώρας παιχνιδιού. Βγάζει τον Δέλλα και βάζει τον Τόζερ. Δεν ήμουν στο γήπεδο και δεν είμαι σίγουρος, αλλά μοιάζει πλέον με κάτι σαν 3-4-3 με τον Ριβάλντο να έχει πάει ακόμα πιο μπροστά. Το δεύτερο μήνυμα από τον πάγκο προς τους παίκτες είναι διπλό. Πρώτον, ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να παίξουμε πιο επιθετικά και δεύτερον, ότι αμυντικά δεν διατρέχουμε κανέναν κίνδυνο από τον Ηρακλή. Η ιστορία του ματς και το αποτέλεσμα (ξέρω, ξέρω, κρίνω εκ του ασφαλούς, αλλά τι να κάνω, να μην κρίνω;) αποδεικνύεται ότι είναι λάθος μήνυμα. Ο Ηρακλής μπορεί και απειλεί άλλη μία φορά. Πώς απειλεί; Μα από το κέντρο της άμυνας και από τον αέρα, εκεί που –εκ του ασφαλούς έχω κάθε δικαίωμα να λέω ότι– ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν υπήρχε ο Δέλλας.

Με λίγα λόγια, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η ΑΕΚ έχασε το ματς όχι λόγω των τακτικών κινήσεων του Φερέρ, αλλά διότι ο Ισπανός τον πανικό που έδειξε από τον πάγκο –να αλλάξει πράγματα από το ημίωρο και να πάρει ρίσκα που δεν χρειάζονταν– τον μετέδωσε στους παίκτες του. Η ΑΕΚ δεν κέρδισε επειδή οι παίκτες της έχασαν τα άχαστα, προφανώς λόγω νευρικότητας και όχι λόγω ανικανότητας. Και αυτή τη νευρικότητα τη μετέδωσε πρώτος απ' όλους ο Φερέρ από τον πάγκο.