Τα γήπεδα είναι για μάχες και το «Αρένα» για πάρτι...

Στην εξέδρα της ΑΕΚ μοίραζαν μάσκες και ήταν όλοι έτοιμοι να πάρουν μέρος στο μεγάλο πάρτι. Ο Μπλάνκο θα σκόραρε και όλοι θα εμφανίζονταν όπως ο «Ζορό». Οι τίτλοι στα πρωτοσέλιδα ήταν έτοιμοι. «Είκοσι πέντε χιλιάδες Ζορό». «Το τάγμα των μασκοφόρων εκδικητών». «Η έβδομη σφραγίδα», για τους πιο ψαγμένους κι όσους έχουν δει πολύ σινεμά. Και μετά άρχισε το ματς κι ο Χλωρός στο 5' έβαλε μπροστά το τούρμπο και έφτασε μπροστά στον Μάχο, που αποσόβησε το 0-1. Πιστεύω ότι εκείνη τη στιγμή ο Φερέρ ήθελε να πάρει τάιμ άουτ και να πάει την ΑΕΚ όχι πέντε λεπτά πίσω (για να κάνει μια ύστατη προσπάθεια να πείσει τους παίκτες ότι το ματς δεν είναι εύκολο), αλλά δεκαπέντε μέρες πίσω (πριν ο Ολυμπιακός κάνει την γκέλα με τον Εργοτέλη και η «Ενωση» του ξεφύγει 6 βαθμούς). Επειδή μηχανή του χρόνου δεν υπάρχει, ο Ισπανός έμπλεξε. Στο 11' ο Εμερσον εκμεταλλεύεται το συνηθισμένο λάθος του Ράμος (που όσες κλοτσιές κι αν δίνει μπακ δεν θα γίνει ποτέ) και κάνει το 0-1. Η ΑΕΚ ζει ένα επιθετικό μπλακάουτ για 30 λεπτά, στα οποία αποδεικνύει ότι δεν έχει προετοιμαστεί για να κάνει το προφανές –αυτό δηλαδή που περίμενε όλη η Ελλάδα: να ανοίξει την άμυνα του Ηρακλή, που όλοι γνωρίζαμε ότι θα έπαιζε ταμπουρωμένος στο μισό γήπεδο. Επειδή δεν μπορεί ο Φερέρ να είναι τόσο κουτός και να περίμενε να δει την ομάδα του Γιοβάνοβιτς να παίζει ανοιχτά, πιστεύω ότι όλο το ματς χάθηκε από την υπερβολική χαλαρότητα των παικτών της «Ενωσης», που πίστεψαν ότι ο τρόπος που κέρδισαν τα προηγούμενα ματς (ένα γκολ γρήγορα και μετά σφιχτά όλοι πίσω) προσφέρεται για κάθε ενδεχόμενο: δεν είναι έτσι. Ο Ηρακλής σε αυτές τις πρώτες αγωνιστικές έδειξε ότι σιγά σιγά μαθαίνει να παίζει. Πρώτα άμυνα και έπειτα όλα τα υπόλοιπα. Χθες στα 80 λεπτά άμυνα έπαιξε υποδειγματικά. Το τελευταίο δεκάλεπτο, στο οποίο η ΑΕΚ δημιουργεί πιο πολλές ευκαιρίες από όσες σε όλο το ματς, μαρτυρά τους λόγους της «αυτοκτονίας»: η ΑΕΚ περιμένει ότι θα βάλει ένα γκολ και θα κερδίσει και ξαφνικά το δέχεται. Εχει ίδια συμπεριφορά και μετά το 1-1. Οταν δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής πατάει το γκάζι (όπως δεν έκανε σε καμιά στιγμή των πρώτων 80 λεπτών του ματς), μόνο που όταν ξύπνησε ήταν αργά.

Ο Ηρακλής δεν έκλεψε τίποτα και βγήκε διπλά κερδισμένος: κέρδισε τρεις πολύτιμους βαθμούς και μια μεγάλη δόση σιγουριάς και ελπίδας. Είναι παράξενη ομάδα ο Ηρακλής. Παρά τα προβλήματά του, σου δημιουργεί την εντύπωση ότι κάπως στο τέλος θα τα καταφέρει και θα βρει τον δρόμο του, ίσως διότι ως ομάδα τον συνοδεύει η θετική αύρα του Αντώνη Ρέμου και της ομάδας των συνεργατών του, που μπορεί να διαφωνούν, να ανακαλύπτουν καθημερινά χρέη, να αναρωτιούνται συχνά-πυκνά πού έμπλεξαν και πόσο μόνοι στο εγχείρημα είναι, αλλά αντιμετωπίζουν την αποστολή με περηφάνια και σύνεση. Σίγουρα ο Ηρακλής δεν είναι η καλύτερη ομάδα στην κατηγορία, αλλά βλέποντάς τον να νικάει τίμια και στα ίσια την ΑΕΚ καταλάβαινες ότι χωρίς αυτόν η κατηγορία θα ήταν φτωχότερη. Ποιος είπε ότι οι φανέλες δεν έχουν δύναμη;

Ο Ρέμος έλεγε όλη την εβδομάδα στην παρέα του ότι ο Ηρακλής θα κάνει αποτέλεσμα. Δεν τον πίστευε κανένας! Χθες έλεγε ότι την Πέμπτη, που κάνει πρεμιέρα με τη Μαρινέλλα, θα γιορταστεί όπως πρέπει αυτό το πρώτο μεγάλο «διπλό». Γι' αυτό είναι όλοι σίγουροι. Ο Ρέμος το πάρτι του το ξεκινάει από την Πέμπτη στο «Αρένα», εκεί που πρέπει. Τα μαγαζιά είναι για γιορτές, τα γήπεδα για μάχες. Κάποιος να το θυμίσει στην ΑΕΚ…