Ο οδηγός για το καλό

Εάν το ένα πέμπτο του πρωταθλήματος (που μόλις συμπληρώθηκε) είναι ο σταθμός του πρώτου συμπεράσματος, το μοναδικό τέτοιο με σοβαρές πιθανότητες να αποδειχθεί αξιόπιστο και να μη διαψευστεί σαν φούσκα μπαίνοντας ο χειμώνας έχει τη... σύνθετη ονομασία Αστέρας Τρίπολης.

Το ένα πέμπτο του πρωταθλήματος σημαίνει ότι ακόμα δεν έχουν δοκιμαστεί τα βάθη των ρόστερ, οι ενδεχόμενες απουσίες παικτών-βαρόμετρα, γενικώς οι αντοχές στη διάρκεια. Το περί τον Αστέρα συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για τη μόνη από τις 16 ομάδες που (έρχεται με δυναμική να) κάνει διαφορά σε σχέση με τον (προ)αναμενόμενο ρόλο. Διαφορά, εννοείται, «προς τα επάνω».

Να ομολογήσω ότι αυτού του είδους τα μοντέλα, των ομάδων που τις φτιάχνει ένας λεφτάς ή δύο, κι από το τίποτα ανεβαίνουν τρένο τις κατηγορίες έως την top, δεν μ' ενθουσιάζουν. Διότι βλέπει κανείς τι έπεται όταν ο λεφτάς για κάποιους λόγους αποφασίζει να αποσυρθεί, π.χ. ο Πανηλειακός μετά Σταυρόπουλο. Σημαίνει πως, με ό,τι μεσολάβησε, δεν κτίστηκε κάτι αυτόφωτο και αυτοδύναμο.

Είναι αδύνατον, ωστόσο, να μην αναγνωρίσει κανείς (εστιάζοντας, μόνο, στην τρέχουσα σεζόν) ότι στον Αστέρα πήρε ελάχιστο χρόνο (ρεκόρ!) και μηδαμινό κόστος η προσαρμογή στην εντελώς νέα πραγματικότητα της Σούπερ Λίγκας. Αλλοι νεοφώτιστοι έχει συμβεί, παλαιότερα, να χρειαστούν έως κι έναν ολόκληρο γύρο για να καταλάβουν πού (αν)ήλθαν. Κι άλλον ένα, μετά, για να τρέξουν απεγνωσμένα μήπως και προλάβουν να το σώσουν.

Είναι, επίσης, αδύνατο να μη βλέπει κανείς το ποδόσφαιρο του Αστέρα, αυτό καθαυτό, μέσα στις τέσσερις γραμμές. Απολύτως ενδιαφέρουσα πρόταση παιχνιδιού. Προμελετημένα σφιχτό, τακτικά. Καθόλου αφελές. Καρύδι, δύσκολο να το σπάσει ο αντίπαλος. Κι άλλο τόσο, εξαιτίας του ξεχωριστού κόουτς και ορισμένων πράγματι αξιοπρόσεκτων μονάδων, θαρραλέο. Αφοβο. Ακομπλεξάριστο. Τυχεροί της υπόθεσης; Η Λάρισα, η Ξάνθη, ο Ηρακλής. Πρόλαβαν τον Αστέρα... στο μπουσούλημα.

Για τους υπόλοιπους 15, από τους διεκδικητές του τίτλου και του Τop 5 έως τους μαχητές της επιβίωσης, ό,τι (προ)υπολογίζαμε αυτό, πάνω-κάτω, βλέπουμε και αυτό προκύπτει λίγο λίγο στη βαθμολογία. Κάτω, το αβαντάζ είναι για τους μαθημένους της βιοπάλης. Τους εκ προοιμίου έτοιμους να παίξουν και τη ζωή τους... για τη ζωή τους. Αυτούς, π.χ. τον ψημένο Απόλλωνα Καλαμαριάς, δεν τους φοβάσαι.

Παρατηρώ ότι σιγά σιγά μπαίνει και ο Ηρακλής, κόντρα στο παραδοσιακό DNA της καλλιτεχνίας και του εύθραυστου μετάλλου, σε τούτη τη σωτήρια λογική. Στη συνείδηση της δαπάνης αίματος για τον κάθε ξεχωριστό πόντο που θα εξασφαλίσει το στάτους Α' Εθνικής. Διότι δεν εξαιρείται του κινδύνου κανείς. Και πιο επικίνδυνοι είναι όσοι («ποιοτικοί») δεν ξέρουν ότι μόνον η πάλη θα τους κρατήσει. ΟΦΗ, Ξάνθη, Εργοτέλης, ακόμα και Λάρισα!

Οσοι φέρουν «εκτός προγράμματος» ένα εξτρά (θετικό) αποτέλεσμα και νομίσουν πως κάτι έκαναν. Τον Εργοτέλη δεν πρόκειται να τον σώσει (μόνο την εφήμερη «δόξα της Δευτέρας» του εξασφάλισε) το 3-3 με τον Ολυμπιακό. Οπως δεν έσωσε πέρυσι την Κέρκυρα το 3-1 επί του Παναθηναϊκού. Ισχύει εδώ, από την ανάποδη φυσικά, ό,τι και για τους μεγάλους. Τι ισχύει για τους μεγάλους;

Οτι από τα 30 ματς, στα 20-22 το αναμενόμενο και προαπαιτούμενο είναι η νίκη (τους). Οι παγίδες, συνεπώς, είναι αυτές οι 20-22. Οχι οι άλλες 8-10. Για την ΑΕΚ, στο καλεντάρι του Νοεμβρίου, η παγίδα είναι ο Ηρακλής την Κυριακή. Οχι ο Παναθηναϊκός, την άλλη Κυριακή. Στη Λεωφόρο αποκλείεται να πάει με τρα-λα-λα. Εναντίον του «Γηραιού», εάν κρίνει κανείς από τον Παναθηναϊκό στην Τρίπολη ή τον Ολυμπιακό στο Παγκρήτιο, επιβάλλεται να μην πάει στο τρα-λα-λα.

Ποιος ευθύνεται, όταν ετούτο συμβαίνει; Πιο εύκολο μου έρχεται να γράψω τίνος δουλειά είναι να μη συμβαίνει. Προφανώς, είναι δουλειά του προπονητή. Τη διεκπεραιώνουν είτε ο ίδιος είτε (το ακόμα πιο αποτελεσματικό) οι... αντιπρόσωποί του μες στα αποδυτήρια. Ο ίδιος ο προπονητής, μα με λόγια, μα με έργα, μπορεί να μην πείθει τους παίκτες όσο θα τους πείσουν, για τους κρυφούς κινδύνους, διακεκριμένοι (έχοντες, αυτονόητα, το χρίσμα του προπονητή) συμπαίκτες.

Διακεκριμένοι σημαίνει δύο πράγματα. Παλαιοί, με επιβλητικότητα. Και (συγχρόνως) Ελληνες, με επίγνωση. Η φωνή του προπονητή, όταν λείπει ο προπονητής, στους τέσσερις τοίχους του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ελληνες, διότι η διεθνής προσωπικότητα δεν αρκεί για να εξυπηρετεί τη δουλειά. Η διεθνής προσωπικότητα είναι έξοχη, να μεταδίδει σ' όλη την ομάδα ότι δεν είναι κάτι το εξωκοσμικό να παίζεις (και να διεκδικείς επί ίσοις όροις) μες στο «Μπερναμπέου». Αλλά για την ίδια αυτή διεθνή προσωπικότητα, επίσης, δεν είναι κάτι το εξωκοσμικό να φέρνεις εκτός έδρας ισοπαλία στην απρόοπτη κακοτοπιά του ελληνικού πρωταθλήματος.

Μένουν τέσσερα πέμπτα, πολύς δρόμος δηλαδή, και για άλλες ομάδες να κάνουν (σαν τον Αστέρα Τρίπολης) διαφορά έναντι των αναμενομένων. Ενα καλό bet για τη διαφορά «προς το καλύτερο» μοιάζει ο, δίχως ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και περισπασμούς, Ατρόμητος. Στέρεο συγκρότημα, ξεψάρωτο, εν δυνάμει ανταγωνιστικό για το Τop 5, δίχως δυσβάστακτο βάρος πίεσης. Ο Ογιος, την Κυριακή στη Λεωφόρο, είπε μια υπέροχη κουβέντα. «Στη δική μας ομάδα το λάθος επιτρέπεται». Πέρασε απαρατήρητη, όπως... όλα τα ωραία. Αλλά είναι, στα δικά μου αυτιά, κουβέντα-οδηγός για το καλό.