H ψύχωση και τα... ψυχικά

Δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του '70: με τη ρήση «έξω πάμε καλά» ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής «διαφημίζει» την εξωτερική του πολιτική. Προσποιείται ότι βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, αν και επί της ουσίας παραδέχεται ότι αυτό σιγά σιγά αδειάζει. Εύγλωττη η αντιδιαστολή τού «έξω» προς το «μέσα». Λίγο αργότερα ο Κ. Καραμανλής θα οδεύσει προς την Προεδρία της Δημοκρατίας, αφήνοντας τον Γ. Ράλλη να επωμισθεί το βάρος της επερχόμενης εκλογικής ήττας.

Ελληνικό ποδόσφαιρο, τα τελευταία χρόνια: η ρήση «έξω πάνε καλά» ακούγεται –αυτολεξεί ή με παραλλαγές– συχνότατα. Μόνιμη επωδός-γραμμή υπεράσπισης, όταν οι (θεωρούμενοι ως) κορυφαίοι Ελληνες διαιτητές τα «θαλασσώνουν» σε εγχώριους αγώνες. Επειδή οι διαδοχικές αγιογραφίες «μπουκώνουν» την αντοχή μας περίπου όσο και τα πολλά τα «Κύριε, ελέησον», ας επιτραπεί στον γράφοντα να διαφωνήσει με τα κοινότοπα συμπεράσματα που έπονται της διαπίστωσης πως «έξω πάνε καλά». Αφήστε που δεν τα πηγαίνουν πάντα καλά έξω –αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Οποιος επιδοθεί σε «ασκήσεις μνήμης» θα καταλάβει. Φαντάζεστε, λέει, την ιλαροτραγωδία του Ηρακλείου να την είχε χρεωθεί κάποιο «μικρομεσαίο» όνομα της ελληνικής διαιτησίας κι όχι ο Κύρος Βασσάρας; Αναλυτές και σχολιαστές θα σχημάτιζαν «ουρά» επίδοξων «εκτελεστών». Η λέξη «σπίτι», στο οποίο βεβαίως θα έπρεπε να σταλεί κακήν κακώς ο διαιτητής, σε χρονικό διάστημα λίγων ημερών θα γραφόταν και θα προφερόταν δέκα φορές περισσότερο απ' όσο στο σύνολο των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών διαφημίσεων στεγαστικών δανείων ενός εξαμήνου.

Δεν εισηγούμαι, ασφαλώς, τέτοια αντιμετώπιση. Ούτε θεωρώ πως το (πασιφανές) πρόβλημα της διαιτησίας λύνεται με τα ψυχοφθόρα τηλεοπτικά υποδεκάμετρα. Ως εκεί, όμως. Από το σημείο αυτό άρχεται –και άρχει– άλλο φαινόμενο: η «ψυχωτική» με τις φάσεις του υποδεκάμετρου «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» μετατρέπεται σε καλή Σαμαρείτισσα που κάνει... ψυχικά –άρα και εκπτώσεις στην ευθυκρισία ή την ειλικρίνειά της. Προσέξτε: όχι για εξηγήσιμα λάθη διαιτητών σε φάσεις του χάρακα, αλλά για αποφάσεις-τερατουργήματα που σε ωθούν να... χαρακώσεις τις φλέβες σου, απελπισμένος. Διότι, δεν μπορεί, αν ο «καλύτερος Ελληνας διαιτητής» αποφαίνεται έτσι για όσα (κι) εσύ βλέπεις, τότε χάνεις την όραση ή –ακόμα χειρότερα– τα λογικά σου. Αυτά που, ακόμα κι αν άντεξαν την «παράσταση Βασσάρα», υφίστανται δεύτερη δοκιμασία όταν καταφθάνει η ώρα του τετριμμένου αντιπερισπασμού: «έξω πάει καλά»...

Τι έπεται του «έξω πάει καλά»; Συνήθως η υπόμνηση του γνωστού: η ατμόσφαιρα που περιβάλλει το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι νοσηρή, γεμάτη μικρόβια κακοπιστίας κι άγχους. Γενική αλήθεια –σαν να λέμε «η ατμόσφαιρα στην Αθήνα είναι μολυσμένη». Τι δικαιολογεί αυτό; Δικαιούται να επικαλείται την ατμοσφαιρική ρύπανση της Αθήνας ένας δρομέας που ξέμεινε από δυνάμεις, κάποια ζεστή και υγρή ημέρα. Ηταν αναλόγως... τρομακτική η αποστολή στο Παγκρήτιο;

Επιτέλους, την περασμένη Κυριακή ο Κ. Βασσάρας δεν διαιτήτευσε κάποιο «κολασμένο» ντέρμπι, που το «προανήγγειλαν» ανταλλαγές πολεμικών ανακοινώσεων, δηλώσεις-σπόντες σε βάρος του ίδιου ή άλλα μέσα ψυχολογικού επηρεασμού. Διάβολε, ένα ματσάκι «του σωρού» διήυθηνε! Εργοτέλης - Ολυμπιακός. Σε μία εποχή κατά την οποία ο Ολυμπιακός δεν δείχνει διάθεση να «κάνει παντιέρα» τα όποια παράπονά του από τη διαιτησία. Τι στην ευχή συνιστά ελαφρυντικό για μία διαιτησία-σενάριο επιθεώρησης; Στο ποδοσφαιρικό στερέωμα των διαφορετικών μέτρων και σταθμών, πιθανότατα το ίδιο το όνομα «Βασσάρας»...