Η υπερηφάνεια είναι στάση ζωής (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Είκοσι τέσσερις ώρες μετά το τέλος του αγώνα του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ Μαδρίτης, όλοι οι γνωστοί μου οπαδοί των «ερυθρολεύκων» ψάχνουν εισιτήρια για το ματς του Καραϊσκάκη. Εμένα πάλι το μυαλό μου είναι στη Ρώμη, στο «Ολίμπικο». Εκεί που ο Ολυμπιακός δεν θα παίξει απλώς την πρόκριση, αλλά την πρωτιά στον όμιλο. Σας το λέω εγώ, που μετά το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ είχα γράψει ότι γεννιέται ένας Ολυμπιακός με προοπτική και σχέδιο, που είναι ήδη το φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Επ' ευκαιρία, θέλω να διορθώσω κάτι: μπορεί να το χάσει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, αλλά μόνο αν εκμεταλλευτεί τη χρονιά για να προσθέσει λαμπρές σελίδες στην ιστορία του με νίκες και εμφανίσεις ανάλογες με αυτές του «Μπερναμπέου» σε όλη την Ευρώπη.


Στη Ρώμη. Με 10.000 κόσμο στο «Ολίμπικο» από τις επτά το απόγευμα. Με καραβάνια οπαδών του Ολυμπιακού να έρχονται από παντού. Με πίστη για μια νέα μεγάλη εμφάνιση. Με το όνειρο της πρωτιάς στον όμιλο ζωντανό. Με τους Ιταλούς να ρωτάνε αν συμβαίνει αυτό σε όλα τα παιγνίδια του. Ετσι τον φαντάζομαι εγώ τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του: πρωταγωνιστή και συγχρόνως άξιο θαυμασμού και μελέτης. Μια ομάδα που οι Ευρωπαίοι θα τη βλέπουν και θα τη ζηλεύουν για το ντελίριο των συναισθημάτων που προκαλεί στον κόσμο της. Ετσι τον θέλω εγώ τον Ολυμπιακό: τόσο ιδιαίτερο ώστε να κάνει οπαδούς του ακόμα και τους ξένους που θα παρακολουθούν τα παιγνίδια του.

Γιατί

Εντεκα χρόνια τώρα ο Ολυμπιακός παίρνει μέρος στο Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς να έχει τολμήσει να ενδοσκοπηθεί σοβαρά απαντώντας στην ερώτηση γιατί το κάνει. Οι προφανείς απαντήσεις (για τα χρήματα, για τη δόξα, για τη χαρά του παιγνιδιού κ.λπ.) δεν ταιριάζουν στη συγκεκριμένη ομάδα. Τα χρήματα είναι σημαντικά, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν τόσα πολλά ώστε να είναι λόγος: σε όλα αυτά τα χρόνια το ισοζύγιο έκλεινε με έλλειμμα. Η δόξα είναι εξασφαλισμένη από τους ελληνικούς τίτλους: ο οπαδός του Ολυμπιακού ποτέ δεν είδε την Ευρώπη ως ευκαιρία για να δικαιολογήσει τις εγχώριες επιτυχίες. Επίσης ποτέ ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν είχε την (άγια) ματαιοδοξία της απόκτησης ευρωπαϊκής ταυτότητας: τα κολακευτικά λόγια των ξένων ελάχιστα ενδιέφεραν. Οσο για τη χαρά του παιγνιδιού, ούτε λόγος. Για τον λαό του που τον ακολουθεί σε κάθε ματς του Ολυμπιακού πρέπει να είναι ένας μικρός πόλεμος: οι επιδείξεις ικανοτήτων είναι για άλλους.

Χάος

Ολα αυτά οδήγησαν τα τελευταία χρόνια τη διοίκηση του Ολυμπιακού σε μια σχεδόν χαοτική αντιμετώπιση της διοργάνωσης που λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ, γιατί αυτή δεν έμοιαζε με το πρωτάθλημα (το οποίο ο Ολυμπιακός το κερδίζει θέτοντας τους κανόνες της επιβολής του), και δεν ήταν το Βασίλειο των Ουρανών (αφού η ομάδα δεν μετρούσε εκεί με νίκες και τίτλους την αθανασία της). Η διοίκηση του Ολυμπιακού έφτασε σε σημεία μιας σχεδόν γκροτέσκας υπερβολής που δημιούργησε ουκ ολίγα ψυχικά τραύματα. Η αποστολή για πρόκριση κόντρα στη Λιόν τελείωσε με την κλοτσοπατινάδα του Ζε Ελίας. Η πεποίθηση ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να νικάει τη Γιουβέντους έφερε το εφιαλτικό βράδυ του 7-0, η χαρά που προκάλεσε ο θρίαμβος επί της Λεβερκούζεν οδήγησε στην ήττα-διασυρμό από τη Μακάμπι, η διακήρυξη συμμετοχής στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα έφερε ειρωνείες. Η αμηχανία που προκαλούσε η αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής υποχρέωσης στάθηκε αιτία για να «αποθεωθούν» ως Μεσσίες τσαρλατάνοι, να στηθούν στο απόσπασμα άξιοι άνθρωποι, να διαλυθούν τα νεύρα μεγάλων ποδοσφαιριστών και κυρίως να πικραθεί η μόνη ατόφια δύναμη του Ολυμπιακού, δηλαδή ο κόσμος του.

Φάρος

Οπως συμβαίνει στα έπη, τη στιγμή της απόγνωσης φάνηκε ο φάρος της ελπίδας. Ο Κόκκαλης κατάλαβε ότι η οργάνωση του συλλόγου είναι το ίδιο απαραίτητη με τη στελέχωση της ομάδας, δεν προσπάθησε να συμπληρώσει το παζλ, αλλά το διέλυσε. Ο Ολυμπιακός που προέκυψε το περασμένο καλοκαίρι μέσα από παραλήψεις, λάθη αλλά και τίμιες και (κυρίως) σαφείς προθέσεις δεν κουβαλάει αμηχανίες, αποτυχίες και άγχη: κυρίως με την εμφάνιση στο «Μπερναμπέου» δείχνει έναν προορισμό.

Ψυχή

Ποιος πρέπει να είναι ο προορισμός του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ; Νομίζω το να κατακτήσει την ψυχή όσων τον συναντούν στο διάβα του. Ο οπαδός του Ολυμπιακού είδε φέτος σε δύο ματς μια ομάδα που υπήρχε μόνο στα όνειρά του: ένα Ολυμπιακό τσαμπουκαλεμένο, μάγκα, έτοιμο να γυρίσει το ματς στη Βρέμη, ικανό να σταθεί μέσα στο «Μπερναμπέου» με έναν παίκτη λιγότερο και κυρίως πρωταγωνιστή σε παιγνίδια που θα περάσουν στην ιστορία. Αυτό τον Ολυμπιακό κανείς οπαδός δεν τον είχε δει και όλοι τον περίμεναν! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λεμονής μίλησε για υπηρηφάνεια. Η υπερηφάνεια δε συνδέεται με νίκες και ήττες: είναι πρώτα από όλα μια στάση ζωής. Κι αυτό τώρα που το θυμήθηκαν καλό είναι να μην το ξεχάσουν ποτέ.

Μανιφέστο

Η εμφάνιση στο «Μπερναμπέου» πρέπει να γίνει το νέο μανιφέστο μιας ομάδας που έχει ανάγκη να βρει τον δρόμο της αθανασίας της. Στο «Μπερναμπέου» υπήρχαν έντεκα «καμικάζι» στο γήπεδο και 4.000 πιστοί στην εξέδρα: ποτέ στο παρελθόν η «χημεία» δεν ήταν τόσο ορατή. Η υπερηφάνεια στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι παρά η σιγουριά του οπαδού ότι οι παίκτες υπηρετούν τα θέλω του. Αυτός ο Ολυμπιακός έχει όλες τις προϋποθέσεις, όχι μόνο για να γράψει τη δική του ιστορία, αλλά και για να τρυπώσει στις ιστορίες των άλλων: στη Βρέμη θα θυμούνται ότι μια φορά ήρθαν εδώ τρεις χιλιάδες Ελληνες και στο δεύτερο ημίχρονο μας διέλυσαν, στη Μαδρίτη θα αργήσουν να ξεχάσουν ότι ένα βράδυ 4.000 πιστοί μιας ομάδας που έπαιζε 80 λεπτά με δέκα παίκτες παραλίγο να κερδίσουν. Στη Ρώμη θα υπάρχουν δέκα χιλιάδες άνθρωποι: ο Γκαλέτι, ο Λεντέσμα, ο «Τζόλε», ο Αντζας, ο Νικοπολίδης, όλοι όσοι αυξάνουν στα γήπεδα της Ευρώπης αυτό το κοινό, είναι Απόστολοι. Και τα θαύματα δεν θα αργήσουν.

Υπερηφάνεια

Ο Ολυμπιακός πέρα από τα σύνορα μαρτύρησε κι αναστήθηκε, πόνεσε και συγχωρήθηκε, χάθηκε και ξάφνου είδε το φως. Κυρίως, όμως, είναι έτοιμος να λατρευτεί. Οχι για τους τίτλους ή για τις νίκες του. Για την ξεχασμένη, αλλά όχι λησμονημένη, υπερηφάνεια που προκαλεί η παλικαριά του.

Μίλαν

H Μίλαν πρέπει να μελετηθεί κοινωνιολογικά: η περίπτωση της ομάδας του Μπερλουσκόνι αρχίζει να αγγίζει τα όρια του κλινικού πειράματος! Η ομάδα του Αντσελότι σέρνεται στην Ιταλία, όπου χάνει από την Εμπολι και «σκοτώνεται» με την Κατάνια και μόλις αναπνεύσει τον αέρα του Τσάμπιονς Λιγκ ανασταίνεται. Το ότι διέλυσε τη φιλόδοξη Σαχτάρ δεν είναι είδηση - το μόνο εντυπωσιακό στην περίπτωση είναι ότι το 'κανε έχοντας αρκετές απουσίες.

Η Λίβερπουλ, από την άλλη, είναι δέσμια κάποιων διοικητικών -νομίζω- επιλογών. Στο «Ανφιλντ» λείπει ένα πρωτάθλημα και το πόσο το θέλουν γίνεται κατανοητό αν δει κάποιος τα χρήματα που ξόδεψαν το καλοκαίρι. Η προσμονή του πρωταθλήματος μοιάζει να είναι η αιτία που το Τσάμπιονς Λιγκ έγινε ξαφνικά δεύτερη επιλογή από προτεραιότητα. Μόνο που το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι για σνομπαρίες. Οι ήττες από τους Γάλλους στο «Ανφιλντ» και τους Τούρκους στην Πόλη είναι για την ιστορία της Λίβερπουλ μεγάλοι λεκέδες που πρέπει να σβήσουν. Είμαι βέβαιος ότι οι «κόκκινοι» θα αντιμετωπίσουν τα τρία τελευταία ματς με προσοχή, μόνο που σε αυτή την περίπτωση είναι πιθανό να χάσουν κι άλλο έδαφος στον μαραθώνιο της Πρέμιερ Λιγκ!

Η Μίλαν και η Λίβερπουλ έχουν παίξει σε δύο από τους τρεις τελευταίους τελικούς της διοργάνωσης. Πέρυσι έγραφα ότι οι περιπτώσεις τους μπορεί να είναι ενδεικτικές για το μέλλον που μας περιμένει: η διαφορά εθνικών πρωταθλημάτων και Τσάμπιονς Λιγκ (και ο κοινός σε ορισμένες περιπτώσεις βαθμός δυσκολίας των διαφορετικών αυτών διοργανώσεων) μπορεί να σταθεί αιτία για να έχουμε ομάδες που διαλέγουν τη μία ή την άλλη για να πρωταγωνιστήσουν. Η Μίλαν εμφανώς δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει στο Καμπιονάτο με το γερασμένο ρόστερ της, αλλά για το Τσάμπιονς Λιγκ μοιάζει μια χαρά. Για τη Λίβερπουλ δεν ξέρω: ειλικρινά με μπερδεύει.

Πάνω σε αυτή τη λεπτομέρεια θα κριθεί πιστεύω και ο φετινός τίτλος. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πέντε φαβορί που προσπαθούν να τα πάνε καλά παντού: η Μπαρτσελόνα, η Ιντερ, η Ρεάλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Αρσεναλ τα θέλουν όλα και δικαίως. Είναι όμως δύσκολο να αντέξουν το βάρος της διπλής πίεσης: αν κλατάρουν, η Μίλαν τους περιμένει με άγριες διαθέσεις…