Η Εθνική (πρέπει να) είναι ακριβό πράγμα (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τώρα που ακόμα υπάρχει χρόνος... Επειδή το επόμενο ματς (της Εθνικής) έρχεται, αυτό με τη Μάλτα στο Ολυμπιακό Στάδιο, σε 27 ημέρες... Και συμπίπτει να είναι στις 17 Νοεμβρίου... Για να οργανωθεί, από πάσης πλευράς, σωστά... Και να μην γκρινιάζει κανείς, στον Τύπο και στο κοινό, μετά... Θα χρειαστεί, οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα να συντομεύσουν, κατά το εφικτόν, τις προτάσεις προς την ΕΠΟ ώστε να καταλήξουμε σε κάποιον κοινό τόπο: πόσο (να) κάνουν τα εισιτήρια;

Τρία ευρώ, γενική είσοδος, θα 'ναι εντάξει; Οτιδήποτε. Αρκεί, όχι άλλη μουρμούρα! Δεν αντέχεται...

(Επί τη ευκαιρία: Αδέρφια, 20-30 άτομα τρεις η ώρα το πρωί στο αεροδρόμιο, στην επιστροφή της αποστολής από την Κωνσταντινούπολη, με το συμπάθειο δηλαδή, δεν είναι να τη γράφουμε «υποδοχή ηρώων»! Είναι σκόρπια κατάσταση. Αραία, αραία, να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα...).

Στα σοβαρά: Η θέση στο ρόστερ της Εθνικής έγινε, επί Ρεχάγκελ, πανάκριβη. Προ Ρεχάγκελ, το να 'λεγες πως είσαι διεθνής δεν είχε καμία φοβερή αίγλη. Αφού διεθνείς ήταν, μαζί με τον ένα, άλλοι πενήντα. Τώρα, λες «παίζω στην Εθνική Ελλάδος» και έχει αληθινό αντίκρισμα. Σημαίνει ότι έχεις περάσει τη σκληρή κρησάρα. Αξίζεις κάτι.

Παρένθεση: Ο Ρεχάγκελ, με τη Μάλτα, «φτάνει» τα παιγνίδια του Αλκέτα Παναγούλια (74) στο top της λίστας των ομοσπονδιακών τεχνικών. Ο καλός Αλκέτας, ο σπουδαιότερος από το 1929 έως το 2001, παρέδωσε απολογισμό 22-21-31 (νίκες-ισοπαλίες-ήττες). Ο χερ Οτο έχει 38-16-19.

Οι αριθμοί και η Ιστορία επιχειρηματολογούν συντριπτικά. Η υπεραξία που πήρε το προϊόν «Εθνική» στις ημέρες Ρεχάγκελ είναι καταλυτική. Σ' αυτή την Εθνική πλέον δεν ταιριάζει η ευτέλεια. Ούτε η «λαϊκή απογευματινή». Ούτε οι τζαμπατζήδες. Οπως και το να τη στελεχώσεις, έτσι και το να τη δεις, (πρέπει να) είναι ακριβό πράγμα.
Δεν χωρούν, καν, οι επώνυμοι προσκλησάκηδες! Στην Εθνική του Ρεχάγκελ φοράμε τα καλά μας και πηγαίνουμε. Είναι ομάδα υψηλής τακτικής αντιλήψεως, είναι ομάδα που στην any-given-day της μπορείς να τα περιμένεις όλα απ' αυτήν, είναι ομάδα (αγωνιστικά και συναισθηματικά) ισορροπημένη. Παίζει, δε, «οικονομικό ποδόσφαιρο» προηγμένης εκδοχής.

Εγραφα τις προάλλες ότι έχουμε να φάμε κόκκινη κάρτα, σοβαρή κόκκινη που να 'χει σημασία, από το 2003 στη Σαραγόσα. Και (αντίστοιχο) πέναλτι, από το 2001 με τη Γερμανία (2-4). Παρέλειψα τότε και συμπληρώνω σήμερα ότι η Εθνική έχει διεκπεραιώσει 10 προκριματικά ματς σε τούτο το ταξίδι του ομίλου με μόλις 18 κίτρινες κάρτες. Ούτε δύο, ανά παιγνίδι.

Δεν είναι... απειλή, ούτε ονειροβασία: Το ανέβασμα αυτής της ομάδας τώρα αρχίζει. Τους μήνες που έρχονται θα δώσει πολλές αφορμές για συγκρίσεις με την «ομάδα του 2004». Δεν θα 'χουν ιδιαίτερη σημασία. Πάντοτε, συγκρίνοντας, κάτι βρίσκεις παραπανίσιο, κάτι άλλο λείπει. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Σημασία έχει, μονάχα, το τώρα.

Είναι υπέροχο ότι, τώρα, έχουμε πάντοτε σε πρωταγωνιστικό ρόλο τον πυρήνα του 2004 (Γιαννακόπουλος, Μπασινάς, Νικοπολίδης, Καραγκούνης, Χαριστέας, Δέλλας, Σεϊταρίδης, Κατσουράνης) και, συγχρόνως, τουλάχιστον άλλους τόσους που δεν ήταν στην Πορτογαλία κι όμως, επίσης, πρωταγωνιστούν (Λυμπερόπουλος, Αντζας, Πατσατζόγλου, Κυργιάκος, Αμανατίδης, Γκέκας, Σαμαράς, Τοροσίδης). 'Η και τον Χαλκιά, ο οποίος στην Πορτογαλία μόνο συμπλήρωνε την αποστολή ενώ πια διεκδικεί την «ισοτιμία» του με τον Νικοπολίδη.
Ολο αυτό, στην έδρα-ποδόσφαιρο του αθλητικού πανεπιστημίου, θα 'ταν ζωντανό μάθημα για διδακτορική διατριβή. Πώς αναζωογονείς, με το μίνιμουμ των κραδασμών της ανανέωσης, έναν επιτυχημένο οργανισμό. Το μάθημα θα 'χει και συνέχεια, μ' εκείνους που θα έρθουν στις θέσεις εκείνων που θα φύγουν μετά το Euro 2008.

Και δεν ξέρω κανέναν καλύτερο, για να το διδάξει, από τον Οθωνα. Η «εθνική ανάγκη» του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ν' αφήσουμε τον Οθωνα να φύγει... μόνον όταν δεν θα μπορεί ούτε να περπατήσει!