Σοφιστικέ καραπαπάρες και προσωπικά βίτσια (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Μονάχος, όπως μ' αρέσει να βλέπω τα παιγνίδια, στο δωμάτιο του μοσχοβίτικου ξενοδοχείου την Τετάρτη το βράδυ παρακολουθούσα Γερμανία - Τσεχία στη ZDF (και λίγο Ιταλία - Νότια Αφρική στη RAI) με παρέα τα γκλιν γκλιν του κινητού. Κάθε τρία λεπτά άνοιγα την οθόνη να διαβάζω τα μηνύματα. Το είχαμε συμφωνήσει με τον Αντώνη στην εφημερίδα. Οτι θα μου... γράφει όλο το Τουρκία - Ελλάδα σε sms. Ο ζήλος του αποδείχθηκε (περισσότερο κι από) επαγγελματικός!

Εκ των υστέρων, μετρώντας, μου έστειλε δεκαέξι. Ιδού:

•Στις 20:54:39, «στο 10' δεν πρόλαβε ο Γκέκας και στο 15' το έχασε ο μαλάκας».
•Στις 20:55:14, «οι Τούρκοι δεν έχουν κάνει φάση».
•Στις 21:10:08, «τι χάνουμε! Θα λιποθυμήσεις».
•Στις 21:12:57, «36' και 38' δύο τετ α τετ με "Τόρο" και Γιούρκα. Στο δεύτερο, τέσσερις ολομόναχοι».
•Στις 21:14:20, «απίθανος Αντζας»!
•Στις 21:20:58, «κάνουμε πάρτι. Οι μαλάκες παίζουν οφσάιντ στη σέντρα και γίνεται πάρτι, σου λέω. Ημίχρονο 0-0».
•Στις 21:24:50, «στο μεταξύ κάνω πάρτι με τα γατιά της Αγγλίας που είδα νωρίτερα».
•Στις 21:43:24, «αρχίσαμε πάλι. Στο 48' ο Γκέκας».
•Στις 21:55:02, «Χαριστέας φάτσα, την έστειλε στον Αλλάχ στο 58'. Εβαλε τώρα "Λύμπε" αντί Φάνη. Ενα λεπτό μετά, Σαμαράς αντί Χαριστέα».
•Στις 21:59:00, «η Τουρκία χειρότερη από το πρώτο. Ελεος! Διπλή απίθανη ευκαιρία "Κάρα" και Σαμαρά στο 64'. Εβαλε Σουκούρ τώρα».
•Στις 22:01:12, «ρε μαλάκα, είναι ματς για 0-8. Θα το χάσουμε»!
•Στις 22:02:45, «τόσες ευκαιρίες δεν έχουμε κάνει τα τελευταία δέκα χρόνια μαζί».
•Στις 22:05:50, «στο 70' αλλαγή ο Εμρέ».
•Στις 22:21:17, «δοκάρι στο 86' ο Αρντά».
•Στις 22:24:18, «το 'χασε ο Σαμαράς στο 89'».
•Στις 22:30:00, «τέλος. Και μας αποθεώνουν»!
(Λείπει, διότι εκεί η σύνδεση με τη δουλειά υπήρξε live και long play, το γκολ!)

Πράγματι, θα πρέπει να ήταν αρκετά... βαρετή (ποδοσφαιρική) βραδιά.

Ξεδιάντροπος, αφού δεν μ' έβλεπε κανείς, μου βγήκαν διάφορα αίσχη. Για 44 ετών, δυσκολεύομαι να τα ομολογήσω. Και κάνα-δυο δάκρυα. Το μακριά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω για ακόμα μία φορά τι προσμονή σημαίνει, για τον Ελληνα οπουδήποτε έξω, να παίζει η Εθνική. Και πόσο κενές ακούγονται όλες εκείνες οι σοφιστικέ καραπαπάρες ότι (ενόσω είναι αποτελεσματική, παρά ταύτα) η ομάδα καταντά πληκτική. Ανιαρή.

Συμβαίνει να 'χω προσωπικό βίτσιο με το 0-1. Το θεωρώ το «μεγαλύτερο σκορ» που υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Περισσότερο και απ' το ότι μετράμε, εκτός έδρας, τέσσερις νίκες και μία ισοπαλία (που δεν έγινε νίκη από ένα δοκάρι στο ενενηνταφεύγα), γουστάρω με τρέλα ότι οι τρεις απ' τις τέσσερις νίκες είναι, το φετίχ, 0-1. Κισινάου, Βαλέτα, «Αλί Σαμί Γεν». Τέτοιο θα 'θελα, κατά βάθος, να είχε μείνει και το... 0-4 στη Ζένιτσα.

(Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον και οι Τούρκοι... κάτι σε ανία θα ένιωσαν με το 0-1. Επληξαν. Το χειροκρότημα θα 'ταν εικονικό. Δεν βαριέσαι.)

Να μην ξεχάσω: Το γκολ του Αμανατίδη είναι οφσάιντ. Τηλεοπτικό οφσάιντ, αλλ' οφσάιντ. Οι Γερμανοί επεξεργάστηκαν με τα δικά τους τεχνικά μέσα την όχι απολύτως ξεκάθαρη εικόνα της τουρκικής τηλεόρασης και το απέδειξαν. Ο ρεπόρτερ στην Πόλη ρώτησε τον Οθωνα. «Ηταν οφσάιντ;» - «Ποτέ!» - "Μα... ήταν!" - «Οφσάιντ είναι μόνον όταν σφυρίζει ο διαιτητής!».

Η προσέγγιση της λογικής και του ρεαλισμού. Σωστή, αρκεί να την τηρεί κανείς και τις φορές που θα τύχει να βρεθεί από την άλλη πλευρά...