Υπάρχει μόνο περιθώριο για κους κους (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Χθες στο ραδιόφωνο μιλήσαμε δέκα λεπτά με τον Τάσο Νικολογιάννη για μία απλή δήλωση του Ζοσέ Πεσέιρο σε μία εφημερίδα της πατρίδας του. Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι είπαμε περισσότερα για τη διαπίστωση του Πεσέιρο από όσα είπαμε για τον εναντίον των Γιαννακόπουλων λόγο που έβγαλε την Πέμπτη ο Γιάννης Βαρδινογιάννης επί περίπου μία ώρα! Το ότι η ελληνική αθλητικογραφία ολισθαίνει προς το κους κους είναι ένα συμπέρασμα που δεν χωράει συζήτηση. Μόνο που γι' αυτό υπεύθυνες είναι -λίγο πιο πολύ από εμάς- οι ΠΑΕ.


Μία απλή διαπίστωση του Ζοσέ Πεσέιρο στην πορτογαλική εφημερίδα «A'Bola» μπορεί στον ΠΑΟ -δεν αποκλείεται- να γίνει αιτία υπερβολικών συμπερασμάτων και επικοινωνιακών συγκρούσεων. Ο Πορτογάλος δήλωσε ότι ο Ολυμπιακός έχει κάνει ακριβές μεταγραφές και παίκτες όπως ο Λούα Λούα και ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς είναι πολυτέλεια ακόμα και για ομάδες της πατρίδας του. Δεν είπε κανένα ψέμα. Ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι ξόδεψε 12 εκατ. ευρώ πάνω-κάτω και οι Πορτογάλοι δεν συνηθίζουν να κάνουν πολύ ακριβές μεταγραφές, αφού προτιμούν να βγάζουν παίκτες από τα φυτώρια και να βρίσκουν εκκολαπτόμενους μάγους στη Βραζιλία. Αν η φράση του προπονητή απομονωθεί για να γίνει φασαρία, μπορεί να προκύψει ως συμπέρασμα από τα λεγόμενα του Πεσέιρο ότι ο Ολυμπιακός ξοδεύει και ο ΠΑΟ όχι, πως ο Ολυμπιακός έχει πολύ καλύτερους παίκτες από τον ΠΑΟ, ότι ο Ολυμπιακός έχει ξεφύγει από τα ελληνικά δεδομένα και άλλα τέτοια ωραία. Σαφώς και το πράγμα θα έχει τραβηχτεί από τα μαλλιά, αλλά στην Ελλάδα δεν αποκλείεται τίποτα.

Δήλωση

Οι ελληνικές ομάδες παιδεύονται να βρουν τρόπους να φιλτράρουν το σύνολο των ειδήσεων που μπορεί να δημοσιευτούν σε μια εφημερίδα, νομίζοντας ότι έτσι προστατεύουν από κρίσεις διοικήσεις, προπονητές και παίκτες. Στην πραγματικότητα, όσο πιο πολύ ξύλινα είναι τα ρεπορτάζ και όσο πιο προβλέψιμα τα λόγια των πρωταγωνιστών τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να προκύψουν επικοινωνιακά μπλεξίματα. Οταν κάποιος πει κάτι εκτός «γραμμής» (ακόμα και σε ένα συμπατριώτη του δημοσιογράφο με τον οποίο έχει άλλη σχέση), αυτό διογκώνεται, γίνεται αντικείμενο ερμηνείας, αποκτά διαστάσεις εξομολόγησης ή αποκάλυψης, αν και δεν είναι τίποτα πιο πολύ από μία απλή δήλωση.

Κουταμάρα

Είναι κουτό να προσπαθείς να μάθεις τους ανθρώπους να μιλούν όπως θέλεις εσύ. Κυρίως γιατί τους προκαλείς εντάσεις, αναγκάζοντάς τους να κάνουν κάτι για το οποίο δεν είναι συνηθισμένοι -δηλαδή να μετρούν τα λόγια τους. Εχω γνωρίσει δύο τουλάχιστον προπονητές που από τέτοιες απαιτήσεις διαλύθηκαν: τον Σρέτσκο Κάτανετς και τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Και οι δύο ήταν επικοινωνιακοί τύποι, αν και αρκετά διαφορετικοί. Ο Κάτανετς σκεφτόταν φωναχτά και δεν έκρυβε τίποτα. Ο Μαλεζάνι σου μιλούσε ζητώντας κατανόηση. Και οι δύο είχαν μια μοναδική διάθεση να σου εξηγήσουν τι προσπαθούν να κάνουν και ποια ήταν η μεγάλη δυσκολία που συναντούσαν.

Κάτανετς

Ο Κάτανετς ονειρευόταν ότι σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό θα αντιμετωπιζόταν ως πρωταγωνιστής. Ηθελε να δίνει συνεντεύξεις, να λύνει απορίες, πίστευε στην καλή σχέση του προπονητή με τους δημοσιογράφους. Δυστυχώς γι' αυτόν, δεν του είχαν εξηγήσει ότι εκείνο τον καιρό ειδικά ο προπονητής του Ολυμπιακού δεν έπρεπε να μιλά. Οταν έπειτα από δύο μήνες διαπίστωσε ότι δεν του είχε ζητηθεί ούτε μια αποκλειστική συνέντευξη, με ρώτησε αν στην Ελλάδα οι εφημερίδες αποφεύγουν να δημοσιεύσουν δηλώσεις προπονητών. Του απάντησα ότι η ΠΑΕ αρνείται να δώσει τη συγκατάθεσή της στα αιτήματα των ΜΜΕ και με ρώτησε τι διάβολο δημοσιογράφοι είμαστε εμείς που αντί να απευθυνθούμε κατευθείαν στον ίδιο, ζητάμε άδειες. Στάθηκε αδύνατο να του εξηγήσω τα πώς και τα γιατί, θύμωσε και αντιμετώπιζε το σύνολο των ρεπόρτερ (κι εμένα!) με δυσπιστία. Κάποτε διάβασε μια ομιλία του, που ο Νικολακόπουλος είχε αποδώσει στο «Φως» με το νι και με το σίγμα. Με ρώτησε πώς γίνεται να έχει ενδιαφέρον για τον ρεπόρτερ τι λέει ο ίδιος στους παίκτες και όχι γιατί τα λέει, πράγμα που μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να εξηγήσει. Είχε δίκιο, στάθηκε αδύνατο να το βρει.

Αλμπέρτο

Τον Μαλεζάνι τον γνώρισα έπειτα από ένα τρίμηνο που ήταν στην Ελλάδα. Βγήκαμε ένα βράδυ με έναν κοινό φίλο, ήταν «περιβόλι». Μου έλεγε πόσο δύσκολο ήταν να πείσει τους παίκτες για την αναγκαιότητα των διπλών προπονήσεων και πόσο δύσκολο είναι να προσαρμοστείς στο ελληνικό πρωτάθλημα, στο οποίο οι ομάδες αλλάζουν από Κυριακή σε Κυριακή άνευ λόγου. Τον είχε εντυπωσιάσει -θυμάμαι χαρακτηριστικά- η τακτική αναρχία του ΠΑΟΚ, που είχε αντιμετωπίσει τον ΠΑΟ στη Σαλονίκη με πέντε man to man, αν και μία εβδομάδα πριν είχε παίξει ζώνη, και μάλιστα εκτός έδρας! Ο φίλος μου, στο εντελώς φιλικό, του πρότεινε να μη λέει τέτοια πράγματα μπροστά σε δημοσιογράφους και ο καλός Αλμπέρτο απόρησε. Λίγους μήνες αργότερα του έδωσε δίκιο. Το παράπονό του ήταν ότι διαπίστωσε πως η δική του οπτική (όποια και αν ήταν) ελάχιστα ενδιέφερε τον Τύπο: «Στην Ελλάδα», έλεγε, «ό,τι πεις θα το βρεις μπροστά σου. Αν λες στους δημοσιογράφους κάθε μέρα τα ίδια, δεν έχεις πρόβλημα». Δεν είχε άδικο: μόνο που οι κοινοτοπίες, που ο καλός Αλμπέρτο σιχαινόταν, είναι συνήθως το μόνο που οι ίδιες οι ΠΑΕ θέλουν να ακούγονται και να κυκλοφορούν.

Οπαδός

Το χειρότερο στην ιστορία είναι ότι, φυλακίζοντας τους πάντες σε κουτάκια, αφαιρούμε από τον οπαδό τη δυνατότητα να τους γνωρίσει: αν κάποιος περιόριζε την άποψή του στο τι διαβάζει στις εφημερίδες, θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι τις ελληνικές ομάδες τις προπονούν κλωνοποιημένοι άνθρωποι. Δάσκαλος ο Σάντος, καθηγητής ο Φερέρ. Ασχετος ο Σκάζνι, μυρωδιάς και ο Μπάκε. Λάτρης της πειθαρχίας ο Μπάγεβιτς, λάτρης και ο Λεμονής: προτερήματα και ελαττώματα χάνονται, στο τέλος όλοι γίνονται ένας: κανείς δεν διακρίνει διαφορές νοοτροπίας και προσωπικότητας. Εύχομαι στον συμπαθή Πεσέιρο να βρει τρόπο να μας δείξει τα πιστεύω του: σε αυτή τη χώρα θα πρόκειται για κατόρθωμα.


Ωραίες σκηνές

Από φίλο αναγνώστη αστυνομικό πήρα την ακόλουθη επιστολή, την οποία δημοσιεύω. Τα στοιχεία του είναι στα χέρια μου, τα κρατάω για προφανείς λόγους:

«Είμαι αστυνομικός και το Σάββατο είχα υπηρεσία στο ΟΑΚΑ. Συγκεκριμένα ήμουν σε θύρα με αποστολή να κάνω σωματικό έλεγχο στους φιλάθλους που έπρεπε να μπουν στο γήπεδο. Μέχρι τις 21:00 ήταν η πιο εύκολη υπηρεσία σε γήπεδο που είχα κάνει ποτέ. Τότε άρχισαν να έρχονται άτομα που είχαν εισιτήριο σε διπλανή θύρα και ζητούσαν να μπουν στη δική μας, επειδή εκεί η δική τους ήταν κλειστή. Στην αρχή τα παιδιά που έκοβαν τα εισιτήρια τους έδιωχναν και τους έλεγαν να πάνε στη θύρα τους. Ομως, όσο περνούσε η ώρα τόσο και περισσότεροι έρχονταν. Αναγκαστικά, λόγω της πίεσης, αποφάσισαν να τους αφήσουν να περάσουν από τη δική μας. Τότε ξαφνικά δημιουργήθηκε μια ουρά με τουλάχιστον 300 άτομα που ήθελαν να μπουν στο γήπεδο! Λόγω του πλήθους και της πίεσης χρόνου ζητήσαμε ενίσχυση, η οποία ποτέ δεν ήρθε. Ετσι, βρεθήκαμε δύο άτομα όλα κι όλα να προσπαθούμε να κάνουμε σωματική έρευνα σε τόσο μεγάλο πλήθος, σε ανθρώπους που έσπρωχναν γιατί σε λίγο άρχιζε το ματς. Κάποια στιγμή δημιουργήθηκε τόσο μεγάλη πίεση, που κόντεψαν να ποδοπατηθούν παιδάκια. Ετσι, σε συνεννόηση με τον συνάδελφο αποφασίσαμε να αφήσουμε τον κόσμο να περάσει χωρίς σωματική έρευνα προκειμένου να μη δημιουργηθεί κανένα ατύχημα. Αφού πέρασε σχεδόν όλος ο κόσμος, μάθαμε ότι όλος αυτός ο κόσμος είχε εισιτήρια για τη διπλανή θύρα, αλλά η διπλανή θύρα ήταν κλειστή. Πάνω στον χαμό κάποιος τελικά άνοιξε τη διπλανή θύρα και τότε, ως διά μαγείας, όλος ο κόσμος άρχισε να φεύγει από τη θύρα μας και να πηγαίνει στη δίπλα. Περιττό να σου πω ότι εκεί δεν υπήρχαν καν αστυνομικοί.
Τελικά τι είχε συμβεί; Είχαν εκδώσει εισιτήρια για τη διπλανή θύρα και όχι για τη δική μας, αλλά είχαν κλείσει τη διπλανή και η δική μας ήταν ανοιχτή!

Το συμπέρασμα που βγάζω δεν είναι ότι είμαστε τρομερά ανοργάνωτοι (αυτό το ήξερα), αλλά ότι κάποιοι προσπαθούν να με κάνουν όλο και χειρότερο ως επαγγελματία και -το κυριότερο- ως άνθρωπο. Για ποιο λόγο εγώ να δείξω ζήλο και να κάνω σωστά τη δουλειά μου και να μην αρχίσω να βρίζω όλους αυτούς που, καθώς περνούσαν από μπροστά μου το Σάββατο στο ματς, με έβριζαν, με απειλούσαν και με έσπρωχναν επειδή έχουν μάθει ότι για τα πάντα φταίνε οι μπάτσοι;».