...Αυτάκια μες στο «Αλί Σαμί Γεν» (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τόσον καιρό, εδώ και δεκατρεισήμισι μήνες στον αδιάκοπο ανήφορο, μετρούσαμε (τους πόντους μας) αθροιστικά. Τρεις (στο Κισινάου) και τρεις (με τη Νορβηγία) και τρεις (στη Ζένιτσα) και κανένας (με την Τουρκία) κι άλλοι τρεις (στη Βαλέτα) και τρεις (με την Ουγγαρία) και τρεις (με τη Μολδαβία) και ένας (στο Οσλο) και τρεις (με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη). Πλέον, έχουμε την πολυτέλεια να καθίσουμε λίγο πίσω, με πιο πολλή άνεση στο ίσωμα, και να απολαύσουμε το να μετράμε διαφορετικά. Αντίστροφα. Είναι πολύ καλύτερα, έτσι...

Εχει πλάκα να μετράς αντίστροφα ως το νήμα. Και, ενώ οι διεθνείς έχουν παραδώσει το αγαθό στο πιάτο, να (τους) ζητείς και ρουσφέτια από πάνω! Ο Τραϊανός Δέλλας μεσοβδόμαδα, σε συνέντευξη που δημοσιεύθηκε το Σάββατο στην «Ελευθεροτυπία», μου έλεγε πως οι ποδοσφαιριστές (άμα τους τάζεις...) «είμαστε σαν παιδάκια». Οι δημοσιογράφοι, να τον ενημερώσω, δεν πάμε (πολύ) πίσω.

Η χάρη τώρα, αν γίνεται, είναι να τελειώσουμε και με την αντίστροφη μέτρηση εδώ-και-τώρα. Μεθαύριο. Να μην το αφήσουμε για (το εντός έδρας παιγνίδι του Νοεμβρίου με) τη Μάλτα. Μες στην Πόλη, με τους Τούρκους στα τέσσερα, θα πάρει ο χορός της πρόκρισης, όσο να 'ναι, άλλη γλύκα. Οχι;

Υπενθυμίζω ότι έχουμε να τους νικήσουμε, σε επίσημο ή φιλικό ή ο,τιδήποτε, από το... 1952. Αν ο «Λύμπε» τους κάνει τίποτα αυτάκια μες στο «Αλί Σαμί Γεν», θα μας υποχρεώσει! Δεν μας το οφείλουν, ο λογαριασμός έχει κλείσει, είμαστε εντάξει, δεν πρόκειται να τους ζητήσουμε τα ρέστα, ευχαριστούμε.

Αλλά, ταξιδεύοντας σήμερα το απόγευμα στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα έβλαπτε να σκεφτούν μήπως το οφείλουν (οι Ελληνες διεθνείς) στον εαυτό τους. Στον αθλητικό εγωισμό τους. Θαρρώ πως άμα το σκεφτούν, εάν δεν το έχουν κάνει κιόλας, θα βρουν την ιδέα τουλάχιστον γαργαλιστική...

Συζητώντας, ποιος χρωστά σε ποιον: Απομεσήμερο Σαββάτου, Αγγλία-Εσθονία, στο (καινούργιο) «Ουέμπλεϊ» κόπηκαν 86.655 εισιτήρια. Μερικές ώρες μετά, στο Ολυμπιακό Στάδιο τα εισιτήρια μόλις και μετά βίας ξεπέρασαν τις 30 χιλιάδες. Τα υπόλοιπα είναι για να γεμίζουν τα ραδιόφωνα με τηλεφωνήματα αγανακτισμένων ακροατών!

Αγανακτισμένοι, στο Μαρούσι το Σαββατόβραδο, ήταν όσοι εννοούσαν να ευρίσκονται στο εκδοτήριο εννέα και τέταρτο, να 'χουν αγοράσει εισιτήριο έως τις εννέα και είκοσι, εννέα και είκοσι πέντε να 'χουν μπει μέσα, εννέα και μισή να κάθονται στο καρεκλάκι. Και η γκρίνια για τις τιμές... βερεσέ.

Κατ' αρχήν, όσα και να κάνει το εισιτήριο της Εθνικής, αξίζει περισσότερα απ' όσα κοστίζει. Και ύστερα, οι χειρότεροι στο γήπεδο είν' εκείνο το «ιδιαίτερο είδος» των προσκλησάκηδων που και να μην πληρώσουν θέλουν, και να παρκάρουν ακριβώς έξω απ' τη θύρα των επίσημων, και φεύγουν περί το 80' δύσθυμοι ότι «δεν παίζουν μπάλα». Τα κωλόπαιδα!

Σκεπτόμενος το «Ουέμπλεϊ»: Ο Ρούνι έβαλε γκολ, κι αυτό με κόντρα, από το... Euro 2004. Ερεθίζω το μυαλό, να 'ταν άσφαιρος με την Εθνική από το Euro 2004 ο Αγγελος Χαριστέας! Για όποιον ερωτά, μετά το «Ντα Λουζ» ο Χαριστέας (για το καφενείο, το «κόλλημα» του ξεροκέφαλου Ρεχάγκελ) έχει συνεισφέρει στην Εθνική, όχι... μηδέν, έξι γκολ. Και πάλι, τσίμα τσίμα το 'χει γλιτώσει να του απαγορεύσουμε το να εισέρχεται στην πατρίδα του.

Δεν μου λέει πολλά ότι η Εθνική προκρίθηκε... τρία ματς πριν από τον τερματισμό. Και για την Αμερική το '94, το εισιτήριο τρία ματς πριν από τον τερματισμό (στη Βουδαπέστη, με το πέναλτι-γκολ του Αποστολάκη) το είχαμε εξασφαλίσει. Πρώτος ή δεύτερος ή τελευταίος (κατά χρονική σειρά), σημασία έχει μόνο το να είναι κανείς εκεί. Στο τελικό τουρνουά.

Απεναντίας, λέει πάρα πολλά το (για πολλοστή φορά επαναβεβαιωμένο) προς ανταγωνιστές στον όμιλο μήνυμα. Οτι οι Ελληνες διαθέτουν τη συγκρότηση και την αυτοκυριαρχία να μην κάνουν λάθη. Να βαδίζουν, στο σχοινί επάνω, με θαυμαστή ισορροπία. Δίχως αλλοπρόσαλλα ups και downs.

Είναι ο χαρακτήρας που έχτισε, πέτρα πέτρα, αυτή η ομάδα. Χαρακτήρας, έξω απ' το γήπεδο. Χαρακτήρας, που βγαίνει στον καθρέφτη-γήπεδο. Η Εθνική, ένα απλό και απτό παράδειγμα, έχει να δεχθεί κόκκινη κάρτα (που να 'ναι σοβαρή και δυνητικά, στις συνθήκες, να κοστίζει) από του Βενετίδη τον Ιούνιο του 2003 στη Σαραγόσα!

Εχει να δώσει στον αντίπαλο (ομοίως, «σοβαρό») πέναλτι... από ποτέ. Το τελευταίο τέτοιο που θυμάμαι υπήρξε προ Ρεχάγκελ! Με τη Γερμανία, του Μπάλακ, στο 2-4. Είναι οι καίριες λεπτομέρειες της σοβαρότητας. Της διαφοράς ανάμεσα στη σοβαρότητα και στην αναξιοπιστία.

Τα λάθη εδώ, στον όμιλο, είναι για τους άλλους. Για τους Νορβηγούς και, κατά συρροήν, για τους Τούρκους. Η ποινή τους είναι ότι θα βγάλουν, ο ένας του αλλουνού, τα μάτια. Εμείς απλώς θα βλέπουμε!