Πάρα πολλά τα τριάντα χιλιάδες πανάκριβα εισιτήρια (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Διαβάζω δύο μέρες τώρα γκρίνιες γιατί δεν γέμισε το ΟΑΚΑ στο ματς της Εθνικής ομάδας με τη Βοσνία. Πρώτα απ' όλα, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: τα σχεδόν 30.000 εισιτήρια που κόπηκαν στο ματς δεν είναι και λίγα όταν μιλάμε για ελληνικό ποδόσφαιρο. Τόσα εισιτήρια, για να φέρω ένα συγκριτικό παράδειγμα, δεν κόβει η ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ κι ας έχει πουλήσει 25.000 διαρκείας.

Αναρωτιέμαι αν έχουμε το ηθικό δικαίωμα να νουθετούμε τον κόσμο χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας τις τιμές των εισιτηρίων. Πώς καλούμε τον κόσμο να πληρώσει 30, 50 και 80 ευρώ για να πάει στο γήπεδο, όταν στο καλύτερο θέατρο της Αθήνας το εισιτήριο κοστίζει 18 και 20; Από πού προκύπτει ότι μια τετραμελής οικογένεια π.χ. έχει σήμερα 120 ή 200 ευρώ να ξοδέψει ώστε να πάει ένα βράδυ να δει την Εθνική στο ΟΑΚΑ; Αντί να κατηγορούμε τον κόσμο, ας τα βάλουμε με όσους καθορίζουν τις τιμές των εισιτηρίων, οι οποίες για το συγκεκριμένο γεγονός υπήρξαν όχι απλώς υψηλές, αλλά απαράδεκτες. Πρόκειται για τιμές που ορίστηκαν από ανθρώπους που, ζώντας στο παραγοντικό τους θερμοκήπιο, έχουν χάσει κάθε επαφή με τον φίλαθλο και την καθημερινότητά του. Οποιος οδηγεί 4X4, δεν δουλεύει κι έχει τρία σπίτια και δύο εξοχικά μπορεί να θεωρεί τα εισιτήρια φθηνά, ο υπόλοιπος κόσμος όχι.

Υποθέτω ότι το να παίζουν οι αθλητικές εφημερίδες τον ρόλο τού κατά καιρούς ντελάλη των αναγκών της Ομοσπονδίας βολεύει ιδιαίτερα, αφού η ΕΠΟ έχει τρόπους να (μας) ανταμείβει, πλην όμως ο ρόλος μας δεν μπορεί να είναι αυτός ακριβώς. Διακρίνω ότι μέσω των γραπτών των φίλα προσκείμενων αρθρογράφων, ρεπόρτερ και λοιπών παρατρεχάμενων της Ομοσπονδίας γίνεται μια τεράστια προσπάθεια να περάσει στον κόσμο η εντύπωση ότι η διαφαινόμενη πρόκριση στα τελικά του Euro 2008 είναι η συνέχεια της επιτυχίας στην Πορτογαλία. Μόνο που ο κόσμος που έχει και μνήμη και κρίση το παραμύθι αυτό δεν το τρώει, όσο έξυπνα κι αν του το σερβίρουν: μετά την επιτυχία στο Euro του 2004 ακολούθησε μια τραγική αποτυχία στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στα οποία την Εθνική μας ομάδα άφησαν στην τέταρτη θέση τρεις αντίπαλοι χωρίς βάρος φανέλας. Οι Δανοί και οι Ουκρανοί είναι εκτός τελικών Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και οι Τούρκοι που δεν πήγαν ούτε στο Μουντιάλ φέρνουν ισοπαλίες με τη Μολδαβία και τη Μάλτα! Τη διετία μετά το Euro o κόσμος (για να το πω απλά) ξενέρωσε βλέποντας μετριότατες εμφανίσεις από χωρίς νόημα ενδεκάδες με αντιπάλους το Καζακστάν, την Αλβανία, τη Γεωργία και στην καλύτερη γελούσε με τη συμμετοχή της πρωταθλήτριας Ευρώπης στα τουρνουά των Κορεατών και των Σαουδαράβων –μην το ξεχνάμε. Επιπλέον, η αποτυχία της πρόκρισης στα τελικά του Μουντιάλ αποδεικνύεται ότι ήρθε εξαιτίας κολλημάτων του Οτο Ρεχάγκελ: η Εθνική είχε παίκτες που μπορούσαν να τη βοηθήσουν και αυτοί αγνοήθηκαν. Η ίδια η συνέχεια της ιστορίας απέδειξε ότι αυτά τα κολλήματα ήταν αδικαιολόγητα: η τωρινή Εθνική στηρίζεται σε επτά, οκτώ παίκτες που την προηγούμενη διετία δεν χρησιμοποιήθηκαν παρά ελάχιστα, άνευ λόγου και αιτίας! Ο κόσμος όλα αυτά τα ζυγίζει και καλά κάνει: όποιος θέλει να τον έχει δίπλα του πρέπει να τον κερδίζει κάθε στιγμή.

Μετρήστε σε όλα αυτά και την απόλυτη περιφρόνηση που έδειξε η Ομοσπονδία στους κατόχους των εισιτηρίων διαρκείας και θα έχετε μια ωραία ολοκληρωμένη εικόνα. Οταν σε έξι χιλιάδες ανθρώπους λες με τη στάση σου «έλα να δεις την ομάδα στην Κρήτη και δεν με νοιάζει και πολύ πόσο πλήρωσες το εισιτήριο», όταν δεν σέβεσαι το γεγονός ότι αυτοί σου έδωσαν προκαταβολικά τα χρήματά τους, όταν δεν κατορθώνεις να εξασφαλίσεις νορμάλ συνθήκες διεξαγωγής ποδοσφαιρικού αγώνα στο Καραϊσκάκη και αλλάζεις έδρα στα καλά καθούμενα, όταν δεν μπορείς να εκμεταλλευτείς την κατάκτηση του Euro και να γυρίσεις σελίδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τότε, συγγνώμη, αλλά δεν έχεις κανένα δίκιο: κι ευχαριστημένος να είσαι που η ομάδα κερδίζει κι ακόμα υπάρχει κοινό που ενδιαφέρεται. Και να ευγνωμονείς αυτούς τους παίκτες που με τη σοβαρή συμπεριφορά τους κρατάνε τόσο πολύ κόσμο δίπλα τους. Μόνο γι' αυτούς πήγαν οι 30.000 στο παγωμένο ΟΑΚΑ.