Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Μια επιστροφή στο παρελθόν, αναγκαία για τη σύνδεση με το παρόν και πιθανότατα με το μέλλον. Ανοιξη του 2002, την ώρα που όλοι ετοιμάζονταν για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, που η ΦΙΦΑ αποφάσισε να διεξαχθεί στα γήπεδα της Κορέας και της Ιαπωνίας. Η προσοχή των περισσοτέρων είναι στραμμένη στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά το μεγάλο παιχνίδι γίνεται αλλού.

Η κατάρρευση της ITV στην Αγγλία και η διαφαινόμενη –εκείνον τον καιρό– του Alpha Digital στην Ελλάδα έχει φέρει στην επιφάνεια το μεγάλο ζήτημα της φούσκας των υπέρογκων ποσών που δίνονταν για τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Το μεγάλο μπαμ γίνεται στη Γερμανία με την κατάρρευση και τη συνακόλουθη πτώχευση του μεγαλύτερου ομίλου ΜΜΕ στη Γερμανία, του Ομίλου Κιρχ. Που, εκτός από τα δικαιώματα της Μπουντεσλίγκα, είχε και τα δικαιώματα της μετάδοσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Η ΦΙΦΑ αναστατώνεται, μια και η τηλεοπτική μετάδοση του μεγαλύτερου αθλητικού γεγονότος στον πλανήτη τίθεται σε κίνδυνο, ενεργοποιεί ρήτρες, δικηγόρους και ασφαλιστικά μέτρα. Παράλληλα, ζητεί τη βοήθεια της γερμανικής κυβέρνησης, που οδεύοντας προς τις εκλογές μετρά πολύ το πολιτικό κόστος.

Ο τότε Γερμανός καγκελάριος Σρέντερ πιέζει την ευρωπαϊκή επιτροπή στις Βρυξέλλες να κάνει τα στραβά μάτια στην οικονομική ενίσχυση των ομάδων της Μπουντεσλίγκα από τον προϋπολογισμό του γερμανικού κράτους και παράλληλα κάνει ό,τι μπορεί για να περιορίσει τις συνέπειες της χρεοκοπίας του Κιρχ και να αποτρέψει το ενδεχόμενο εξαγοράς του από τον Μπερλουσκόνι.

Εκείνον τον καιρό ο όμιλος χρωστούσε περισσότερα από 8 δισ. ευρώ, κυρίως στις τράπεζες, και απασχολούσε γύρω στους 9.500 εργαζομένους. Ο όμιλος ήταν δημιούργημα του Λίο Κιρχ, που τότε ήταν 75 ετών, ενός αυτοδημιούργητου επιχειρηματία που έχτισε την αυτοκρατορία του πάνω στην εκμετάλλευση των δικαιωμάτων κινηματογραφικών ταινιών. Η πρώτη του «διανομή» ήταν η ταινία του Φεντερίκο Φελίνι «La Strada».

Η τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία περιήλθε τότε ο Γερμανός μεγιστάνας οφειλόταν ουσιαστικά στις πολύ μεγάλες επενδύσεις που έγιναν στη ναυαρχίδα της τηλεοπτικής αυτοκρατορίας του –το καλωδιακό κανάλι Premiere World– και στην αποτυχία του να εξασφαλίσει ικανό αριθμό συνδρομητών. Ολα αυτά συνέβησαν μόλις πέντε χρόνια πριν. Τώρα, και επειδή στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ειδικά αν πρόκειται να χάσουν χρήματα οι τράπεζες, ο Λίο Κιρχ είναι το μεγάλο φαβορί για να πάρει τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Μπουντεσλίγκα για μια εξαετία, με χρονιά έναρξης την αγωνιστική περίοδο 2009-10.

Η γερμανική λίγκα προσδοκά να αποκομίσει από τη νέα εξαετή συμφωνία με τον Κιρχ κάτι περισσότερο από 3 δισ. ευρώ, γεγονός που σημαίνει ότι κάθε χρόνος θα της αποφέρει 500 εκατομμύρια ευρώ και κάτι ψιλά. Με την τωρινή συμφωνία πώλησης τηλεοπτικών δικαιωμάτων οι ομάδες της Μπουντεσλίγκα εισπράττουν περίπου 420 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Ο Κιρχ, πέρα από την προσφορά για την αγορά των δικαιωμάτων, απέκτησε και ένα ποσοστό 11,5% από μια εταιρεία που ανάμεσα στα άλλα περιουσιακά στοιχεία της έχει και το γερμανικό αθλητικό κανάλι DSF, που ανταγωνίζεται το συνδρομητικό Premiere του Κιρχ.

Το ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας βρίσκεται στο ότι το ποσοστό του 11,5% που απέκτησε ο Κιρχ το αντάλλαξε παραχωρώντας ένα αντίστοιχο ποσοστό από μια εταιρεία συμφερόντων του Ομίλου Κιρχ, η οποία ελέγχει το 80% της εταιρείας ΤΕΑΜ, που κατέχει τα δικαιώματα του Τσάμπιονς Λιγκ. Πώς έφτασε τώρα ο χρεοκοπημένος Κιρχ να κάνει ξανά συμφωνίες εκατομμυρίων, τα είπαμε. Ας είν' καλά οι τράπεζες…


Μια επικοινωνιακή συνέντευξη

Υποτίθεται ότι η συνέντευξη του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ΠΑΟ θα έδινε διέξοδο στην ένταση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στην ΠΑΕ και τον Ερασιτέχνη. Ανεξαρτήτως της αξιολόγησης που κάνουν οι συνάδελφοι, που θεώρησαν ένα από τα βασικά λεχθέντα της συνέντευξης το ότι η ΠΑΕ δεν πωλείται –το αυτονόητο–, περίμενα να ακούσω αυτοκριτική σχετικά με το σύστημα διάθεσης εισιτηρίων, που, όπως παραδέχτηκε ο κ. Βαρδινογιάννης, είχε κάποια προβλήματα, αλλά δεν θα αλλάξει. Περίμενα, επίσης, να δώσει τη σύμβαση της ΠΑΕ με τον Ερασιτέχνη στη δημοσιότητα για να μάθουμε τι ακριβώς προβλέπει και όχι να λέει στους εκπροσώπους του Τύπου «ψάξτε να βρείτε τη σύμβαση». Η αναφορά του στη δικαστική οδό για την επίλυση της διαφοράς που αφορά το ζήτημα των εισιτηρίων διαρκείας, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν κάποιοι, δεν είναι λάθος, αλλά αυτό δεν αποκλείει τα λάθη στην εκκαθάριση των ποσοστών. Τέλος, μια απορία. Εχω γράψει ότι μου είναι απολύτως κατανοητοί οι –ανόητοι– λόγοι της συγκεκριμένης συμπεριφοράς των ιδιοκτητών του Ερασιτέχνη. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί τρεις άνθρωποι που υποτίθεται ότι αγαπούν τον σύλλογο δεν λύνουν τις διαφορές τους ιδιωτικώς, αλλά ξεκατινιάζονται σαν ένα ζευγάρι πυροβολημένων σε εκπομπή της Αννίτας Πάνια.