Ο «εμφύλιος» και η Φυλή (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Αρκετοί φίλοι του Ευάγγ. Βενιζέλου τού καταλόγισαν βιασύνη, θεωρώντας ότι ελάχιστα τον βοήθησε αυτό το «δεν κρατιέμαι και το δείχνω» στυλ του, το βράδυ των εκλογών. Εχω την πεποίθηση ότι ουδείς φίλος του Θ. Γιαννακόπουλου θα καταλογίσει στον πρόεδρο του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού ανάλογη επιλογή κακού τάιμινγκ στην κήρυξη του «ανένδοτου» εναντίον της ΠΑΕ.

Είναι προφανές ότι οι εισπράξεις από τα εισιτήρια συνιστούν, απλώς, την αφορμή. Το βαθύτερο «γιατί» παραπέμπει, όχι μόνο στη διαχρονική διελκυστίνδα ισχύος στην οποία επιδίδονται οι δύο ξεχωριστές «αυτοκρατορίες» του Παναθηναϊκού, αλλά και στις βλέψεις εκάστης για το νέο γήπεδο. Εικάζω ότι την απάντηση στο ερώτημα «γιατί ξεσπάθωσε τώρα ο Γιαννακόπουλος» δεν την προσεγγίζουν τόσο οι υπολογισμοί επί των πραγματικών εσόδων από την πώληση των εισιτηρίων όσο ο ίδιος ο αριθμός των πωληθέντων εισιτηρίων!

Με άλλα λόγια: αφ' ης στιγμής το γήπεδο της Λεωφόρου δεν γεμίζει στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αφ' ης στιγμής ο εντός έδρας αγώνας με τον ΠΑΟΚ προσελκύει λιγότερους θεατές από όσους σπεύδουν να παρακολουθήσουν την αναμέτρηση Αρης - Πανιώνιος, ο Θ. Γιαννακόπουλος έχει κάθε λόγο να εκλαμβάνει τούτο το παγερό κλίμα ως «πράσινο φως» για τον ίδιο. Διότι δεν προσλαμβάνει τεχνικό χαρακτήρα όταν αντανακλάται στο πεδίο της αντιπαράθεσης με τον Ερασιτέχνη η αδυναμία -μέχρι στιγμής, κραυγαλέα- της ΠΑΕ να φέρει στο γήπεδο έστω και μια ταπεινή... υποδιαστολή του κόσμου, που ουδεμία σχέση έχει με τους «αντιπολιτευόμενους» οργανωμένους. Δεν αφορά αγκυλώσεις της Ticket Club. Φαντάζει ως άρνηση των οπαδών να εμπιστευτούν την ομάδα και κατ' επέκταση τη διοίκηση. Τέτοια ερμηνεία δεν νοείται, ασφαλώς, όταν τίθεται επί τάπητος το θέμα της ισχνής προσέλευσης «πράσινου» κόσμου στο μπάσκετ, διότι άλλο πράγμα είναι η αποχή του «χορτάτου» κι άλλο του απογοητευμένου.

Στον απόηχο των συζητήσεων που είχαν ως αντικείμενο τους αποκαρδιωτικά λίγους θεατές στη Λεωφόρο, λίγο πριν από τα νέα «ξεκαθαρίσματα» όρων (μην πούμε «λογαριασμών» και ηχήσει βαρύ) για τον Βοτανικό, το τάιμινγκ φάνταζε ιδανικό για τους αδελφούς Γιαννακόπουλους. Για επίδειξη αποφασιστικότητας και δυνατότητας άσκησης πιέσεων. Δεν περίμεναν κάποιο οδυνηρό αγωνιστικό στραβοπάτημα του Παναθηναϊκού: όταν «η Πράσινη» έριξε την πρώτη τουφεκιά, ο αγώνας της Τρίπολης δεν είχε διεξαχθεί. Οι άδειες κερκίδες της Λεωφόρου αρκούσαν για να γεμίσουν το επικοινωνιακό οπλοστάσιο του Θ. Γιαννακόπουλου. Μπορεί να κάνει ρελάνς η ΠΑΕ στο πεδίο των «ενδοπαναθηναϊκών» εντυπώσεων; Μόνο εάν η αγωνιστική εικόνα της ομάδας βελτιωθεί, πολύ και σταθερά. Ειδάλλως, ποντάρει μόνο σε ένα ενδεχόμενο: να εμφανίσει πειστικά τις θέσεις του Ερασιτέχνη για το γήπεδο («διαγωνισμός κι όχι ανάθεση») ως εν δυνάμει παράγοντα κωλυσιεργίας. Οψόμεθα.

Να, όμως, που εκτός από τον «πράσινο εμφύλιο» υπάρχει και η «πράσινη» -λόγω Θρασύβουλου- Φυλή. Εν αντιθέσει προς τις μυστηριώδεις, αδημοσίευτες συμβάσεις ανάμεσα σε ΠΑΕ και ερασιτεχνικά σωματεία (περίπτωση ΠΑΟ), το «εθιμικό δίκαιο» είναι ξάστερο: φοβάμαι ότι η διοίκηση του ΠΑΟΚ θα θεωρήσει υπεύθυνο για την ήττα το Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο, καθυστερώντας να εντάξει τον «Δικέφαλο του Βορρά» στη γνωστή ρύθμιση, τσάκισε το ηθικό των παικτών του. Βλέπω να καταφθάνει αίτημα για καταβολή αποζημίωσης. Για ψυχική οδύνη και διαφυγόντα κέρδη λόγω του 2-4. Διότι, κυρίες και κύριοι, αν ο Θρασύβουλος γεύεται σπανίως τέτοια κλέη, η θρασύτατη βουλιμία των ΠΑΕ (όχι ειδικά του ΠΑΟΚ) θριαμβεύει νυν και αεί.