Ο Φερέρ, οι σολίστες του και οι ανάγκες του (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ξεκινάω με το δεδομένο. Η ΑΕΚ έχει ήδη τρεις εκτός έδρας νίκες. Πέρυσι πέτυχε στο πρωτάθλημα συνολικά επτά τέτοιες. Το «3 στα 3» σε σχέση με το περσινό «7 στα 15» κάτι δείχνει. Πόσω μάλλον όταν οι νίκες αυτές έχουν έρθει με όμοιο σχεδόν τρόπο.

Πίεση

Και στα τρία ματς η ομάδα του «Δον Λορένσο» Σέρα Φερέρ πίεσε τον αντίπαλό της για ένα διάστημα κάνοντας κατοχή μπάλας. Στη Βέροια το έκανε στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου, στη Λιβαδειά μετά το πρώτο δεκάλεπτο, στη Νέα Σμύρνη στο πρώτο τέταρτο. Τα γκολ ήρθαν ή χάρη στην ικανότητα που έχουν οι σολίστες της στις στημένες φάσεις ή έπειτα από ατομικές ενέργειες: η διαφορά είναι μικρή. Και στα τρία ματς, όταν η ΑΕΚ προηγήθηκε στο σκορ, περίμενε τον αντίπαλό της, ελπίζοντας ότι αυτός θα βγει από το καβούκι του και θα τολμήσει να επιτεθεί με πιο πολλούς από τρεις ή τέσσερις παίκτες. Στη Βέροια, η τοπική ομάδα δεν ανοίχτηκε και γι' αυτό το σκορ έμεινε στο 0-1. Ο Λεβαδειακός και ο Πανιώνιος, που προσπάθησαν να πιέσουν την άμυνα της ΑΕΚ, δέχτηκαν τέσσερα και τρία γκολ αντίστοιχα. Η αλήθεια είναι πως την Κυριακή ο μαχητικός Πανιώνιος έφτασε κοντά στο να ισοφαρίσει -το λέω για να μην τον αδικήσω. Ομως το τελικό 0-3 δημιουργεί την υποψία ότι αν πιέσεις την ΑΕΚ, ή θα ισοφαρίσεις ή θα διασυρθείς και είμαι περίεργος απέναντι στους σολίστες του Φερέρ, πόσοι θα πάρουν το ρίσκο.

Οργάνωση

Ας μην μπερδεύουμε τη θεαματικότητα του παιχνιδιού με την οργάνωση: είναι δύο πράγματα διαφορετικά. Πέρυσι η ΑΕΚ προσπάθησε να παίξει πιο ελκυστικά. Ο Φερέρ ερχόμενος υποσχέθηκε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και πρέσινγκ. Το πρέσινγκ προϋποθέτει πολύ ροτέισον, ο Ισπανός το 'κανε. Αυτό που ο προπονητής δεν μπορούσε να περιμένει είναι ότι στην Ελλάδα το πρέσινγκ δεν είναι και αποτελεσματικό. Μια ομάδα σε ένα νορμάλ πρωτάθλημα πιέζει για να κλέψει μπάλα και να φύγει στους κενούς χώρους ή για να αποκτήσει την μπάλα και μαζί και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να πιέσεις για να πάρεις την πρωτοβουλία: στα πιο πολλά ματς στην παραχωρεί απλόχερα ο αντίπαλος!

Θητεία

Υστερα από μια μεγάλη θητεία στο ισπανικό πρωτάθλημα, ο Φερέρ βρέθηκε μπροστά στον γρίφο «τι κάνω στα εκτός έδρας, ειδικά όταν ο αντίπαλος αφήνει την μπάλα και ταμπουρώνεται» ή για να το πω πιο τεχνικά «πώς βρίσκω και δημιουργώ χώρους». Η σωστή απάντηση σε αυτή την ερώτηση στην Ελλάδα σε κάνει πρωταθλητή. Η «Ενωση», μακριά από το ΟΑΚΑ, έκανε πέρυσι ένα σπουδαίο ματς με αντίπαλο τον Άρη του Ογιος κι έπαιξε καλά με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Οταν έβρισκε ομάδες που έπαιζαν, έβγαζε στο γήπεδο τα δικά της προσόντα. Οταν όμως έβρισκε αντιπάλους που κλείνονταν και της άφηναν την μπάλα, σχεδόν βραχυκύκλωνε.

Παγκρήτιο

Εκείνη η περσινή ΑΕΚ τελείωσε στο Παγκρήτιο στα μισά του δεύτερου γύρου, φέρνοντας ισοπαλία 0-0 με τον Εργοτέλη, σ' ένα ματς στο οποίο πρέσαρε υποδειγματικά χωρίς να κάνει πολλές φάσεις στην κλειστή άμυνα του γηπεδούχου. Μία έφτιαξε, σκόραρε, αλλά το κανονικό της γκολ ακυρώθηκε: ο κόσμος φώναζε για τη διαιτησία, αλλά ο Ισπανός έψαχνε να βρει τι φταίει. Κυρίως κατάλαβε ότι για να κάνεις πρωταθλητισμό στην Ελλάδα, πιο πολύ και από το να κλέβεις μπάλες, χρειάζεσαι παίκτες που μπορούν με ατομικές ενέργειες να ανοίξουν τις κλειστές άμυνες, αλλιώς γίνεσαι αιχμάλωτος μιας σκηνοθετημένης από τον αντίπαλο στασιμότητας: είσαι σαν ομάδα ράγκμπι που δεν κερδίζει μέτρα. Μετά τον Εργοτέλη, ο Ισπανός άλλαξε την ομάδα. Αντί να μπουκώνει την αντίπαλη περιοχή με παίκτες που περίμεναν, ζήτησε επιστροφές από τους επιθετικούς, οριζόντιο ποδόσφαιρο και κατοχή της μπάλας: στις εκτός έδρας αναμετρήσεις με την Κέρκυρα και τη Λάρισα, στις οποίες νίκησε με το «επαγγελματικό» 0-1, ζήτησε -κόντρα στις αρχές του- να περιμένει η ομάδα τον αντίπαλο όταν προηγηθεί, χωρίς να τον πιέζει ψηλά. Φέτος συνεχίζει στην ίδια γραμμή, έχοντας όμως καλύτερους σολίστες. Αλλο είναι ο Βλάνταν Ιβιτς και άλλο ο «Ρίμπο», άλλο ο Καμπάνταης κι άλλο ο Μπλάνκο, άλλο ο Λάκης κι άλλο ο φουριόζος Μανού: αυτός είναι ο λόγος που τα περσινά 0-1 έγιναν 0-3 και 0-4.

Επιλογές

Το οριζόντιο ποδόσφαιρο, το παιχνίδι στην κόντρα, η διπλή ζώνη αναμονής, οι δύο κόφτες που πρέπει να τρέχουν για να γεμίζουν τον χώρο πίσω από τον Ριβάλντο, το πέρασμα του Παπασταθόπουλου στο τελευταίο τέταρτο, ώστε να απελευθερωθεί η άμυνα από το άγχος που της προκαλεί ο δημιουργικός, αλλά κοντούλης (κι άχρηστος όταν αρχίσουν τα γεμίσματα) Ράμος, δεν είναι θεαματικές επιλογές. Οταν όμως ποντάρεις σε σολίστες για να μπορείς να φτάσεις σε ένα τελικό αποτέλεσμα, πρέπει να τους επιτρέπεις να νιώθουν αμυντική σιγουριά. Αυτό κάνει ο Φερέρ: προσπαθεί να βρει μια στιβαρή αμυντική βάση για να «χορέψουν» πάνω σε αυτήν ο «Ρίμπο» και οι υπόλοιποι. Ο Ισπανός, πιο πολύ και από τα 10 γκολ, χαίρεται για το μηδέν παθητικό, όσο συμπτωματικό κι αν είναι αυτό. Οταν η άμυνα θα καλυτερεύσει κι άλλο, η ΑΕΚ θα γίνει περισσότερο στιβαρή: σίγουρα όμως όχι θεαματικότερη, τουλάχιστον εκτός έδρας.

ΟΑΚΑ

Καταλαβαίνω και την απαίτηση για θέαμα. Εκτιμώ ότι κάτι τέτοιο θα προσφέρει η ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Ας περιμένουμε να τη δούμε να αγωνίζεται και εκεί και το ξανασυζητάμε.


Ευκαιρία

Eλπίζω οι υπεύθυνοι των πέντε ελληνικών ομάδων που βρίσκονται στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ να μη διαβάσουν τίποτε από αυτά που θα γράψουν οι ελληνικές εφημερίδες για τους αντιπάλους τους στη διοργάνωση. Οι εφημερίδες θα κάνουν σίγουρα καλή δουλειά, αλλά οι προβληματισμοί των ελληνικών ομάδων δεν πρέπει να αφορούν τους αντιπάλους τους, αλλά τι σκοπό έχουν οι ίδιες. Το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ δεν έχει μυστικά. Οι προπονητές των δυνατών ομάδων που παίρνουν μέρος σε αυτό σχεδόν το σνομπάρουν: το συγκεκριμένο κύπελλο γίνεται στόχος τον Απρίλιο, μέχρι τότε για τους δυνατούς είναι κάτι σαν αγγαρεία. Η Μπάγερν Μονάχου π.χ. θέλει το πρωτάθλημα Γερμανίας, ώστε να επιστρέψει στη φυσική θέση της, το Τσάμπιονς Λιγκ. Η Ζενίτ διεκδικεί το πρωτάθλημα στη Ρωσία? για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ ελάχιστα ενδιαφέρεται. Η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Φιορεντίνα ενδιαφέρονται να πάρουν «εισιτήρια» για τους προκριματικούς του Τσάμπιονς Λιγκ, αυτό κυρίως θα προτιμούσαν. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ αφήνει τεράστια περιθώρια για διάκριση στις δικές μας ομάδες, υπό την προϋπόθεση ότι θα θέσουν ως στόχο τους βαθμούς και όχι τα χρήματα από τα τηλεοπτικά και δεν θα αρχίσουν, μετά την πρώτη ήττα λόγω κόπωσης στο πρωτάθλημα, να καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που συμμετέχουν σε αυτό. Στην προκειμένη περίπτωση, πιο πολύ από τη δυναμικότητα των αντιπάλων μετράει η διαχείριση της δυσκολίας των συνεχών ματς. Θυμίζω ότι πέρυσι η ΑΕΚ «παράτησε» το ματς με την Παρί πριν από το ντέρμπι με τον ΠΑΟ και ότι ο ίδιος ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε με μια σχετική αγωνιστική σνομπαρία τα ματς με τη Χάποελ και την Ντιναμό Βουκουρεστίου στη φάση των ομίλων. Η συμμετοχή στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ευκαιρία για μεγάλη διάκριση και όχι ως υποχρέωση: όποιος αρχίσει να μετράει τα ματς και να σκέφτεται πού πρέπει να νικήσει και πού μπορεί να χαλαρώσει, δεν θα κάνει τίποτα. Μόνο η σοβαρότητα και η προσμονή της συμμετοχής δημιουργούν νοοτροπία διάκρισης, τίποτε άλλο.

Το θεαματικό «πέντε στα πέντε», με το οποίο ξεκινήσαμε τη σεζόν, πρέπει να βρει συνέχεια. Ας μην ξεχνάμε πώς έγινε. Το πέτυχαν ενδεκάδες που παρατάχθηκαν στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια κι όχι μπλαζέ ομάδες με το μυαλό στο πρωτάθλημα. Αν υπάρχει πίστη, φέτος είναι η μεγάλη ευκαιρία.