Η «πράσινη» διαμάχη για το γόητρο και τον εγωισμό (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Κάποτε ένας νεαρός Αγγλος αριστοκράτης ο οποίος θεωρούσε ότι αρκούσε να ταξιδέψει στην Ανατολή -που πάντα ασκούσε μία ιδιαίτερη γοητεία στους Αγγλους- για να γίνει σπουδαίος λογοτέχνης, γυρίζοντας από ένα ταξίδι του χρηματοδότησε ο ίδιος την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής 200 σελίδων. Η συλλογή είχε τίτλο «Σπάνια μαργαριτάρια της Ανατολής περασμένα τυχαία σε κλωστή». Ο φαντασμένος αριστοκράτης αμέσως μόλις εκδόθηκε το βιβλίο του το συνόδευσε με ένα κολακευτικό σημείωμα και έστειλε το πρώτο αντίτυπο στον Ντίκενς, για να του γράψει τη γνώμη του. Μία εβδομάδα μετά, πήρε ένα λακωνικό γράμμα από τον Ντίκενς που έγραφε «πάρα πολλή κλωστή».

Αυτή την απάντηση του Ντίκενς μου θυμίζει η διαμάχη του Ερασιτέχνη ΠΑΟ με την ΠΑΕ. Ο Ερασιτέχνης υποστηρίζει ότι η ΠΑΕ «τον ρίχνει» σε ό,τι αφορά την απόδοση του ποσοστού που του αναλογεί από τα εισιτήρια που διαθέτει η ΠΑΕ στα παιχνίδια της ποδοσφαιρικής ομάδας. Μάλιστα, μέσω εφημερίδας που πρόσκειται στην οικογένεια Γιαννακόπουλου, εμφανίζει και κάποια αποδεικτικά στοιχεία. Η ΠΑΕ, από την πλευρά της, υποστηρίζει ότι έχει εκπληρώσει και με το παραπάνω τις υποχρεώσεις της απέναντι στον Ερασιτέχνη και παρουσιάζει τις δικές της αποδείξεις.

Η διαμάχη αυτή είναι μάλλον ένα προπέτασμα καπνού για μία βαθύτερη κόντρα που υπάρχει ανάμεσα στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ και τον ιδιοκτήτη του Ερασιτέχνη. Μία κόντρα με αντικείμενο το γόητρο και όχι τα οικονομικά. Μία κόντρα που έχει να κάνει με το ποιος από τους δύο είναι ο πιο αυθεντικός εκφραστής της παναθηναϊκής ιδέας.

Προχθές ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ισχυρίστηκε ότι «από τον μεγαλύτερο αγώνα της χρονιάς, που προσπαθούσαμε να καλύψουμε κάποιες "τρύπες", βγήκε ποσό 1.783 ευρώ. Με τον ΠΑΟΚ, μηδέν, κύριοι. Με την Αρτμέντια μηδέν, με την Κατάνια μηδέν. Αυτό δεν γινόταν να συνεχιστεί. Διότι ή θα μας θεωρούσαν αφελείς ή να το πω λαϊκά μαλάκες» (η τελευταία λέξη δεν είναι σίγουρο ότι ειπώθηκε –παρ' όλο που γράφηκε παντού- αλλά σίγουρα υπονοήθηκε).

Τώρα, αν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος που μαζί με τον αδελφό του ξοδεύουν για την ομάδα μπάσκετ γύρω στα 20 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο χωρίς να έχουν την πιθανότητα να εισπράξουν πάνω από 5-6, πρέπει να θεωρεί όλους εμάς πολύ μαλάκες, αν προσδοκά να πιστέψουμε ότι περίμενε το ποσοστό που αντιστοιχεί στον Ερασιτέχνη -από το παιχνίδι της ποδοσφαιρικής ομάδας με τον Ολυμπιακό- για να «καλύψει κάποιες τρύπες».

Αν η ΠΑΕ δεν αποδίδει το ποσοστό που αναλογεί στον Ερασιτέχνη είναι, οπωσδήποτε, ζήτημα (που η ΠΑΕ υπολογίζοντας το κόστος μίας δημόσιας διαμάχης θα είχε φροντίσει να διευθετηθεί στο εσωτερικό της «πράσινης οικογένειας»), αλλά τα τμήματα του Ερασιτέχνη δεν μπορούν να ζήσουν με αυτό το ποσοστό. Και τα 17 τμήματα του Ερασιτέχνη θα μπορούσαν όχι απλώς να συντηρηθούν, αλλά να κάνουν πρωταθλητισμό και να έχουν επιτυχίες με ένα, μόνο, από τα πλουσιοπάροχα συμβόλαια των παικτών του μπάσκετ.

Εκτός αν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι, στο επιχειρηματικό τους πλάνο έχουν αφήσει την οικονομική επιβίωση του Ερασιτέχνη στα ποσοστά των εισιτηρίων της ποδοσφαιρικής ομάδας, ενώ η οικονομική στήριξη του μπάσκετ είναι άλλο καπέλο ή μάλλον άλλο πορτοφόλι. Πιστεύω ότι οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι θεωρούν ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη τούς αντιμετωπίζει αφ' υψηλού. Και αυτό τους ενοχλεί. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπενθυμίζουν στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ότι αυτοί είναι που έχουν την πραγματική εξουσία στο ζήτημα του γηπέδου. Και απαιτούν να τους αντιμετωπίζουν σαν ίσος προς ίσο, όπως και αν αντιλαμβάνονται αυτή την ισότητα. Στο μεταξύ, όλη αυτή η διαμάχη έχει ένα κόστος, γιατί εμφανίζει ένα πολύ μεγάλο σύλλογο να παρουσιάζει σοβαρό έλλειμμα σοβαρότητας, τουλάχιστον.