Με το φτωχό μου το μυαλό (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Οι δύο κατάρες της αθλητικογραφίας, το preemptive strike και το jockeying for position, συνεχίζονται σταθερά. Και όταν οι δημοσιογράφοι είναι αυτοί που τις εφαρμόζουν είναι το λιγότερο υποκριτικό να μιλάμε για το κατάντημα της διαιτησίας. Ακολουθούν παραδείγματα που στη λογική της συλλογικής γαλήνης τα ονόματα διαιτητών και ομάδων έχουν παραποιηθεί.

Sorry για το εγγλέζικο, αλλά το preemptive strike, που σημαίνει «να τη χώνεις προτού στη χώσουνε», δεν μου έρχεται σε άλλη γλώσσα. Οπου η τεχνική είναι να θυμάσαι κάθε πιθανή και απίθανη αδικία που έχει κάνει ένας διαιτητής στο παρελθόν στην ομάδα που καλύπτεις, ώστε και ατμόσφαιρα να δημιουργείς στην κερκίδα και να τον προειδοποιείς ότι δημοσιογραφικά τον έχεις κεντραρισμένο. Διαφορετικά τι νόημα έχουν κείμενα όπως το «Σπάραζαν οι παίκτες στα αποδυτήρια του Πόκεμον Δομοκού όταν έμαθαν ότι για το ντέρμπι με την Πανδώρα Πολυκάστρου κληρώθηκε διαιτητής ο Πύρρος Παπάρας. Στα αποδυτήρια θυμήθηκαν το πλάγιο άουτ που ο Παπάρας σφύριξε ανάποδα πριν από οκτώ χρόνια στο ματς των Πόκεμον με την Κατάρα Δερβενίων, που στην εξέλιξη της φάσης είχε επιτρέψει στην Κατάρα να σκοράρει και να περάσει από τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου. Επίσης θυμούνται τη στιγμή που ο Παπάρας είχε κρατήσει επτά αντί οκτώ λεπτών καθυστέρηση στο ματς με τον Αδη Δροσιάς και με το σκορ στο 4-1 υπέρ της ομάδας της Δροσιάς. Ενα λεπτό που, όπως ξέρουμε από το ποδόσφαιρο, τίποτα δεν τελειώνει μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη κι όλα μπορεί να είχαν ανατραπεί. Τα Πόκεμον χθες πάντως έκαναν τσίσα επάνω τους στο άκουσμα της κλήρωσης του Παπάρα από τον οποίο «περιμένουμε μια καλύτερη διαιτησία». Το έπιασες, Παπάρα, το μήνυμα; Κεντραρισμένος είσαι αν αδικήσεις τα αγαπημένα μας Πόκεμον.

Το jockeying for position γίνεται αλλιώς. Η ομάδα που καλύπτεις έχασε εκτός έδρας, έφερε ισοπαλία εντός ή τέλος πάντων είχε ένα αποτέλεσμα που άφησε διοίκηση και κόσμο δυσαρεστημένους. Εδώ αρχίζει ο θρήνος. «Με σκισμένα τα ιμάτιά τους και με στάχτες στα μαλλιά η διοίκηση του Τάκου Πολυγύρου θρηνεί τους δύο βαθμούς της ισοπαλίας που άφησε στην έδρα της στο ντέρμπι εναντίον της Πάχνης Φιλιατρών. Με ανακοίνωσή της η διοίκηση του Τάκου ζητάει από τη διοίκηση της ΕΠΟ να παύσει τον πρόεδρο της ΟΔΠΕ και του ΟΔΙΕ και να σκεφτεί τις ευθύνες της στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ιδιαίτερα μετά την κατάκτηση του Euro και την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. «Δεν θέλουμε η καλή μας διάθεση απέναντι στην ΕΠΟ να θεωρηθεί αδυναμία. Η διοίκηση του Τάκου ξέρει τον τρόπο και το διαμέτρημα του όπλου με το οποίο μπορεί να υπερασπίσει τα δίκαια του συλλόγου σε μελλοντικές αδικίες». Υπογραμμίζοντας τη μεγάλη αναμέτρηση της ερχόμενης αγωνιστικής στην οποία η Πάχνη αντιμετωπίζει τη Μούχλα Διάσελου, παράγοντας της ομάδας του Πολυγύρου είπε στην εφημερίδα μας ότι κάθε μελλοντικό ματς που δεν θα σφυρίζεται ένα πέναλτι θα αποτελεί casus belli ή ακόμα χειρότερα. Δουλεύουνε τέτοια αρχαία κόλπα; Οχι όπως παλιά, αλλά όλο και κάτι κάνουνε. Ιδιαίτερα όταν είναι τζάμπα και δεν εκτίθεσαι αφού τα γράφουνε για λογαριασμό σου άλλοι.

Οπου η κατάρα της αβάντας μέσω της πίεσης σε διαιτητές δεν είναι το μόνο κακό στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το άλλο είναι το Euro 2004. Κουίζ. Ποιος μιλάει στο περίπου έτσι; «Θα ήθελα μια τυροκαφτερή που μετά την κατάκτηση του Euro επιβάλλεται με τα τυροπιτάκια και για κυρίως ένα αρνάκι που ταιριάζει με τον θρίαμβο της Πορτογαλίας. Και πες στο γκαρσόνι να κάνει γρήγορα την παραγγελία, γιατί μετά την επιτυχία του 2004 οι υποχρεώσεις μας είναι αυξημένες». Εύκολο δεν ήταν; Ο Ψυχομάνης. Ο οποίος είναι αδύνατον να μιλήσει και κάπου να μην κολλήσει το Euro. Για την αγωνιστική γινόταν η κουβέντα και ο γίγαντας πήγε και κόλλησε στη συζήτηση το Euro. Από την εποχή που χαλάγανε, πλημμύριζε ο Κηφισός και η κυβέρνηση έλεγε ότι για την πλημμύρα φταίνε τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας. Δεν έχω δει τέτοιο κόλλημα. Αντίθετα, σε καμία περίπτωση δεν είναι κόλλημα η επιμονή των ερασιτεχνικών σωματείων να παίρνουν τα ποσοστά τους όχι μόνο από τα εισιτήρια, αλλά και από τα διαρκείας. Οταν το 1979 ψηφιζόταν ο νόμος για τη μετατροπή των σωματείων σε ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες δεν υπήρχαν εισιτήρια διαρκείας και γι' αυτό δεν περιλήφθηκαν στον νόμο. Τώρα με το χέρι στην καρδιά, υπάρχει ιδιοκτήτης ΠΑΕ που να πιστεύει ότι τα διαρκείας δεν είναι εισιτήρια; Και αν όλοι το πιστεύουν, το να αρνούνται να δώσουν τα ποσοστά από τα διαρκείας δεν είναι σαν να αντιμετωπίζουν τα ερασιτεχνικά σωματεία τόσο σκληρά όσο θα αντιμετώπιζαν κάθε άλλη εταιρεία;

Από την πλευρά όμως του Θανάση Γιαννακόπουλου υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό υποκρισίας. Γιατί ακούγεται πολύ όμορφο το «Εγώ δεν θα πάω τον Παναθηναϊκό στα δικαστήρια», αλλά στην πραγματικότητα καλύτερα είναι να πήγαινε την ΠΑΕ στο δικαστήριο παρά να δημιουργεί αυτό το μπάχαλο με την επίφαση ότι είναι καλύτερο από τη δίκη.

Το τελευταίο ερώτημα που προκύπτει από την ενδοπαναθηναϊκή σύγκρουση είναι η σύμβαση. Τι είναι πια αυτή η σύμβαση και σαν να είναι η Αϊσέ το ρόδο του Ισπαχάν δεν επιτρέπεται να την κοιτάξει κανένας; Γιατί αναφέρονται πάγια, ποσοστά, εικονικές τιμές που πουλιούνται εισιτήρια στην Ticket Club, αλλά η σύμβαση από ό,τι έχω καταλάβει δεν δημοσιοποιείται. Καθαρές συμβάσεις Εφορίες δεν φοβούνται. Εάν δεν υπάρχει ματσακουνιά στη σύμβαση ανάμεσα στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό και την ΠΑΕ, σταματάει το μυαλό του ανθρώπου διότι η σύμβαση στο πλήρες κείμενό της συνεχίζει να παραμένει αδημοσίευτη.