Εντεκα, για την ακρίβεια επτά... (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ο Μαρκ Τζάκσον είναι καλός παίκτης. Ας αρχίσω από αυτό που θα ήθελαν να διαβάσουν -την πραγματικότητα ελπίδα ποιούμενος- το κοινό και η διοίκηση του Ολυμπιακού. Εξάλλου είναι αλήθεια. Ο Μαρκ Τζάκσον είναι όντως καλός παίκτης. Αλλά και ο Λόρενς Ρόμπερτς είναι καλός παίκτης. Να μη σας μιλήσω και για τον παικταρά που ονομάζεται Αλεξ Ακερ.

Αντίθετα με τον προκάτοχό του, τον άνεργο πλέον Ρόμπερτς, ο Τζάκσον έχει μυρίσει ευρωπαϊκό αέρα. Μόλις τελείωσε το κολέγιο μετακόμισε στην από δω όχθη του Ατλαντικού και έπαιξε μια τριετία σε ομάδες της Τουρκίας (Τόφας Μπούρσα, Εφές Πίλσεν) και της Ισπανίας (Κάχα Καντάμπρια). Οπως και να το κάνουμε, εκείνη η θητεία θα του φανεί χρήσιμη, αφού στην άκρη του μυαλού του έχει αναμνήσεις από το ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού και τους αλλιώτικους κανονισμούς.

Εκτοτε, όμως, πέρασαν επτά χρόνια. Στον αιώνα που διανύουμε ο Τζάκσον φόρεσε 5 διαφορετικές φανέλες, όλες ομάδων του ΝΒΑ. Πέρυσι αγωνίστηκε στους καλούτσικους Χόρνετς της Νέας Ορλεάνης και είχε μέσο όρο 7,3 πόντους. Στην επίσημη ανακοίνωση της ΚΑΕ Ολυμπιακός οι ανύποπτοι διάβασαν ότι ο Τζάκσον έβαζε... 11,5 σε κάθε αγώνα.

Καλή τη πίστη, ας υποθέσουμε ότι πρόκειται για τυπογραφικό λάθος...

Ο Τζάκσον είναι ικανός σκόρερ μέσα στη ρακέτα (από τον χώρο που στα ελληνικά της ΕΡΤ ονομάζεται «λόου ποστ»), καλός τεχνίτης και πασέρ, εύστοχος στις βολές, μέτριος μπλοκέρ και ριμπάουντερ, ακόμα μετριότερος αμυντικός, επιρρεπής στο λάθος και αρκετά δυσκίνητος, όχι ακριβώς καμωμένος για το γρήγορο παιχνίδι που οραματίζεται ο Πίνι Γκέρσον. Ουδέποτε χαρακτηρίστηκε παίκτης του προπονητή ή των αποδυτηρίων. Η καριέρα του άλλωστε είναι -σπαρμένη με τραυματισμούς και εντέλει- αντιστρόφως ανάλογη της πραγματικής του αξίας.

Εάν στην Ελλάδα αποκτήσει κίνητρο και φλόγα, μπορεί να γίνει κολόνα και στήριγμα μιας ομάδας που απεγνωσμένα αναζητεί ένα... Σοφοκλή. Ειδάλλως, θα αποτελέσει ένα ακόμα ερωτηματικό. Στη θέση ενός αινίγματος ο Ολυμπιακός πήρε ένα άλλο.

Η πείρα του Τζάκσον αποτελεί ασφαλώς εχέγγυο σε σχέση με την απειρία του Ρόμπερτς, αλλά η ίδια συνεπαγωγή διαβάζεται και ανάποδα. Ο Ρόμπερτς έχει φιλοδοξία και νιάτα, ενώ ο Τζάκσον καταφτάνει στα τριανταφεύγα του αζήτητος από ένα πρωτάθλημα που εκτιμά τους περπατημένους βετεράνους. Αν μη τι άλλο, ο νεανικός Ολυμπιακός του 2007-08 χρειάζεται κάποιους «παλιούς». Μέχρι τώρα τέτοιον είχε μόνο τον Μπλέικνι, άντε και τον Παπαμακάριο.

Υπάρχει, πάντως, άλλη μία παράμετρος. Στην ελληνική Α1 έχουν δικαίωμα συμμετοχής μόνο 2 Αμερικανοί, ωστόσο ο Ολυμπιακός έχει 3 παίκτες με διαβατήριο ΗΠΑ: Μαρκ Τζάκσον, Λιν Γκριρ, Κουιντέλ Γουντς. Οι προσπάθειες να περάσει ο τελευταίος ως Βούλγαρος (από το ίδιο παράθυρο απ' όπου πέρασε στο παρελθόν ο Μπλέικνι) ακόμα δεν έχουν ευοδωθεί, απ' ό,τι γνωρίζω τουλάχιστον.

Ποιος θα μείνει εκτός νυμφώνος στους πρώτους αγώνες πρωταθλήματος, αν χρειαστεί; Ο βασικός σέντερ, ο βασικός πόιντ γκαρντ ή ο κορυφαίος των φιλικών αγώνων; Το τζάμπολ απέχει μόλις 10 μέρες, το δε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό λιγότερο από μήνα.