Κεραυνός, ναι. Εν αιθρία, όχι (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Με εκπλήσσει η (τόση) έκπληξη την οποία προκάλεσε η εμφάνιση του Παναθηναϊκού στην Τρίπολη. Με εκπλήσσει, βεβαίως, όχι επειδή η αποκαρδιωτική του εικόνα ήταν αναπόφευκτη (αλίμονο), αλλά για έναν απλούστατο λόγο: αξιολογήστε μία προς μία τις τρεις προηγούμενες εμφανίσεις των «πρασίνων» στο πρωτάθλημα. Αποκομίσατε την εντύπωση ότι στην απόδοσή τους τέθηκαν σε τροχιά σταθεροποίησης κάποια καλά στοιχεία από αυτά που είθισται να αποκαλούμε «εγγύηση»;

Κάθε μαχητικός κι έξυπνα αγωνιζόμενος αντίπαλος έχει αρκετές ελπίδες να «μπλοκάρει» τον ΠΑΟ, του οποίου οι σχέσεις με την καλή παραγωγή παιχνιδιού παραμένουν ψυχρότατες. Τούτη η ψυχρότητα διαρκεί, δοθείσης της απουσίας των Γκονζάλες-Νίνη και για όσο χρονικό διάστημα οι Ιβανσιτς-Ρομέρο δεν δοκιμάζονται, σταθερά, στον ρόλο των «σκαπανέων» μιας αναγκαίας αποστολής: να επιτρέψουν στον Παναθηναϊκό να πάψει να κινείται με «οριζόντια» μονοτονία όταν κατέχει την μπάλα στο κέντρο, αλλά και με διάθεση εξερεύνησης της στρατόσφαιρας (κοινώς «σέντρα και πάλι σέντρα») κάθε φορά που επιτίθεται από τα πλάγια. Οι προαναφερθέντες παίκτες μπορεί να επιτύχουν ή να αποτύχουν στην εν λόγω αποστολή. Το ερώτημα είναι: εάν δεν ανατεθεί η «δουλειά» σε αυτούς, ποιοι θα την αναλάβουν;

Αυτή η αδυναμία παραγωγής παιχνιδιού δεν είναι, απλώς, αγκάθι στα πλευρά του Παναθηναϊκού. Παράγοντας παραλυτικός είναι. Ολα τα άλλα έπονται. Από το εάν χρειάζεται η ομάδα «βαρύ» φορ περιοχής ως την απόδοση του Παπαδόπουλου, όρεξη να 'χεις να συζητάς. Το... άλλο, όμως, αυτό το «μη ανάπτυξη», δεν επιδέχεται διαφορετικές προσεγγίσεις. Θέμα αγωνιστικής «ζωής ή θανάτου» είναι, όχι συζήτησης. Τρεις φάσεις, όλες κι όλες, στην περιοχή του Αστέρα Τρίπολης συνιστούν επαρκή απόδειξη.

Στο ντέρμπι της πρεμιέρας ο Παναθηναϊκός δημιούργησε μία «καθαρή» ευκαιρία: εκτέλεση φάουλ του Μάτος. Στην Τρίπολη, με αντίπαλο τον Αστέρα (όχι τον Ολυμπιακό), ο Παναθηναϊκός του πρώτου μέρους δεν επέδειξε τίποτα περισσότερο: μία ευκαιρία, από φάουλ. Θυμηθείτε όσα μεσολάβησαν και θα κατανοήσετε γιατί ο γράφων δηλώνει έκπληκτος με τη... γενική κατάπληξη. Πολύ καλή, «πληθωρική» εμφάνιση στο Παγκρήτιο. Μόνο που, όπως απέδειξε την επόμενη κιόλας εβδομάδα το τοπικό ντέρμπι του Ηρακλείου, ο φετινός Εργοτέλης μέχρι στιγμής αποτελεί ορισμό της έννοιας «ευάλωτη ομάδα». Παρά τη νίκη, ο αγώνας εναντίον του ΠΑΟΚ σηματοδότησε την επιστροφή των χαρακτηριστικών της δύστοκης ομάδας, που στερείται εκρηκτικότητας και επαρκών εμπνεύσεων.

Πολλοί μίλησαν τότε για «επαγγελματική νίκη». Μπορεί και να ήταν. Ομως αυτό που διαχωρίζει την «επαγγελματική νίκη» από το «μια του κλέφτη, δυο και την κακή του Τρίπολη» είναι η επανάληψη, η συνέχεια. Ο,τι, κατ' αναλογία, χωρίζει την ικανότητα από τη σύμπτωση. Η ΑΕΚ γεύεται έως τώρα «επαγγελματικές νίκες», διότι διαθέτει την ικανότητα να «αρπάζει» ευκαιρίες προσφερόμενες στα καλά της δεκάλεπτα, πεντάλεπτα ή ακόμα και... στιγμές. Μια μπαλιά του Ριβάλντο, δύο καλές πλαγιοκοπήσεις, η καλή «όσφρηση» του Μπλάνκο, μια προσωπική, αιφνιδιαστική ενέργεια. Είδη εν ανεπαρκεία στον Παναθηναϊκό. Εκτός εάν (κάποιοι θεωρούσαν ότι) προσφέρονταν για ασφαλή συμπεράσματα οι αγώνες με τη συμπαθή Αρτμέντια...

Ο Παναθηναϊκός έχει χρόνο –μόλις η τέταρτη αγωνιστική «παίχτηκε». Ο Πεσέιρο μπορεί να αντλήσει σωστά διδάγματα από το «κάζο». Καλά θα κάνει, όμως, η «πράσινη περιρρέουσα ατμόσφαιρα» να απαλλαγεί από έναν κακό σύμβουλο: το σύνδρομο «όλα πηγαίνουν εντάξει». Διότι πολλοί τα έβλεπαν όλα «Ο.Κ.» πριν από τον αγώνα της Τρίπολης, αν και αφθονούσαν οι ενδείξεις περί του αντιθέτου. Στην Τρίπολη έπεσε «κεραυνός», αλλά δεν ήταν –ακριβώς– «εν αιθρία».