Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, αλλά ίσως αυτή η πιο πρόσφατη να είχε κάτι ξεχωριστό για καμιά δεκαριά δημοσιογράφους που έζησαν την επιτυχία του Αρη. Ακούγαμε τις ζωντανές ραδιοφωνικές μεταδόσεις από τη Σαραγόσα, τους συναδέλφους που ακολούθησαν την αποστολή του Αρη και μας έμειναν οι κραυγές τους στο γκολ του Χαβίτο.
Να 'ναι κανείς από μια γωνιά και να παρατηρεί τους Ισπανούς δημοσιογράφους δίπλα στους «δικούς» μας, να τους παρακολουθούν εμβρόντητοι. Να κοιτούν τον Αλέξη Σαββόπουλο να είναι έτοιμος να αφήσει το τηλέφωνο και να τρέξει στην κερκίδα για να πανηγυρίσει, μεταδίδοντας ταυτόχρονα τα χαρμόσυνα στον SuperΣπορ FM. Τον Χρύσανθο Τσαλτίδη στο «Αθλητικό Μετρόπολις» να ξελαρυγγιάζεται, μέχρι που να χάνει τη φωνή του. Να μην μπορεί να βγάλει ούτε σύμφωνο ούτε φωνήεν. Και κάποια στιγμή να επανέρχεται με το αμίμητο: «Συγχωρήστε με, μετά από αυτό, έχω το δικαίωμα να κάνω μια παύση στην περιγραφή, για να πιω λίγο νερό».
Τον Αλέξη Τσαρούχα στο «Libero» να φωνάζει ένα γκολ, σαν αυτά των Λατινοαμερικανών που ξεκινούν «και τέταρτο» και ολοκληρώνονται «και μισή». Τον Ντίνο Καραμητρούση (ΕΡΑ ΣΠΟΡ), τον παλιότερο όλων, να νιώθει τυχερός που είναι παρών και μεταφέρει ό,τι πιο εντυπωσιακό συνέβη για τον Αρη από τη χρονιά της Περούτζια.
Για όλους αυτούς και μερικούς ακόμη που συμπλήρωσαν τη δημοσιογραφική αποστολή στη Σαραγόσα, τα δευτερόλεπτα περνούσαν βασανιστικά μέχρι το τέλος και την οριστική πρόκριση του Αρη.
Ξεπερνώντας όποια όρια κι αν θέτουν οι κανόνες του επαγγελματία δημοσιογράφου, αυτόματα έγιναν παραπάνω Αρειανοί, παραπάνω Ελληνες, περισσότερο οπαδοί και το έδειξαν. Δεν υπάρχει λόγος να κρύβουν τα συναισθήματά τους. Θα ήταν άδικο για όλους, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους ακροατές τους. Ολους αυτούς που δεν είχαν εικόνα, αλλά ξεροστάλιαζαν να ακούσουν με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβαινε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ανυπομονούσαν να τους μεταφέρουν όσα αντίκριζαν με τα μάτια τους και αισθάνονταν με την καρδιά τους, την ώρα που κτυπούσε δυνατά για μία σημαντική στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου.