Ο θρίαμβος των αποδυτηρίων (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Κάποια φορά, δεν θυμάμαι ποια ήταν απ' όσες ο Ολυμπιακός είχε πλησιάσει την πρώτη εκτός έδρας νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ, μετά είχα γράψει εδώ ότι «κάποτε θα την κάνει» και τότε, ύστερα από τόση προσμονή, θ' αναρωτηθεί: «Αυτό ήταν όλο;».

Ενα σκιάχτρο, που στοιχειώνει τις νύχτες για μία δεκαετία. Κι όταν επιτέλους, στο φως της ημέρας, φανερώνεται τι κρυβόταν από πίσω, πρώτα έρχεται ανακούφιση κι ύστερα γέλιο. Αυτό ήταν όλο; Αυτό ταλαιπώρησε, κι έριξε σε λάκκους ανθρωποφαγίας, παίκτες και προπονητές τόσα χρόνια;

Αυτό ήταν. Ο,τι δεν έγινε εκείνη τη νύχτα στο «Ριαθόρ», όπου πάλι τα δεδομένα δεν «μύριζαν», έγινε τώρα στο «Βέζερ». Στα κουφά, ως συνήθως, συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Στην 32η προσπάθεια! Καλό, ότι έφυγε απ' τη μέση. Καλύτερο, ότι οι «κόκκινοι» θα προχωρήσουν παραπέρα δίχως να κουβαλούν το προπατορικό αμάρτημα στην πλάτη.

Αυτό ήταν. Ηταν, και δεν παύει να είναι, μια νίκη... μόνον. Οπως μια σαχλαμάρα (και μίση!) είναι αυτό που μου είπαν απ' την Αθήνα χθες το πρωί, ότι ο Πειραιάς φωταγωγήθηκε. Ο Φασούλας, μικρός, ονειρευόταν άραγε πως άμα μεγαλώσει θα γίνει... Παπαγεωργόπουλος;

Πιθανότατα δεν είχε ακούσει τον Λεμονή, ή δεν έδωσε σημασία, πριν από την αναχώρηση για τη Βρέμη. Πως ούτ' η ήττα είναι η καταστροφή, ουτ' η νίκη η κατάκτηση του κόσμου. Η νίκη, εδώ, άναψε τα φώτα. Η ήττα θα 'φερνε στην πόλη, τι; Τις μοβ κορδέλες του Επιταφίου;

Θα το δούμε. Γιατί το ποδόσφαιρο είχε, έχει και θα εξακολουθήσει στον αιώνα τον άπαντα να έχει νίκες, ισοπαλίες, ήττες. Πλέον, την επαύριο της νίκης επί της Βέρντερ, μπορεί να γίνει συνείδηση ότι ο πρωταθλητής δεν κατέκτησε τον κόσμο. Για την ακρίβεια, δεν κατέκτησε καν την πρόκριση. Κι αν κανείς ερωτά τη δική μου εκτίμηση, ούτε την τρίτη θέση στο γκρουπ εξασφάλισε...

Ο Ολυμπιακός μετρά ήδη, και τούτη είναι η μοναδική δική μου εκτίμηση, τέσσερις πόντους. Πρόπερσι, τέσσερις (και, πέρυσι, τρεις) πήρε... στα έξι ματς! Ο Λεμονής δεν είναι τόσο φίλος μου όσο φίλτατα είναι τα γεγονότα, τα facts. Κι όσο εχθρός ειν' ο παραλογισμός.

Εάν στον Ολυμπιακό τη βρίσκουν να παραλογίζονται, να κάνουν τις λεπτομέρειες κριτήρια και τα αποτελέσματα δικαστήρια, εμείς απ' έξω γιατί πρέπει αυτό να το (παρ)ακολουθήσουμε; Λιγότερος παραλογισμός σημαίνει καλύτερη εκπαίδευση στο μάθημα της ισορροπίας των συναισθημάτων. Στο μάθημα να μη χάνουμε, από ένα ματς ή δύο, την ευρύτερη οπτική.

Είναι τα μαθήματα που ξεκάθαρα προκύπτει ό,τι χρειάζεται το περιβάλλον-Ολυμπιακός. Η Βέρντερ, κάποτε, ηττήθηκε 7-2 στο «Ζερλάν», η Ρόμα πέρυσι 7-1 στο «Ολντ Τράφορντ», δεν το διέλυσαν το μαγαζί, κι οι προπονητές, τόσο του 7-2 όσο και του 7-1, παραμένουν σήμερα στη δουλειά τους. Το μάθημα ισορροπίας, στην άλλη άκρη της... ανισορροπίας, δεν είναι ότι θα ωφελήσει τον (φύσει αναλώσιμο) προπονητή.

Θα ωφελήσει, ιδίως, τους ποδοσφαιριστές. Διότι αυτούς θ' αποτρελάνει, άλλα ν' ακούν απ' τον κόουτς, άλλα απ' τον τεχνικό διευθυντή, άλλα απ' τον εξωκοινοβουλευτικό Σάββα, άλλα στα ραδιόφωνα. Οτι, σε τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα σύγχυσης, οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού δεν «έχασαν την μπάλα», αυτός ναι, είναι λόγος φωταγώγησης!

Του προπονητηρίου. Η νίκη την Τετάρτη στη Βρέμη ήταν ο θρίαμβος των αποδυτηρίων.