Η κίνηση του εκκρεμούς (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Ο Πολύβιος είχε γράψει ότι η Ιστορία προχωράει σαν ένα εκκρεμές που στο ένα τέλος της τροχιάς του υπάρχει η Δημοκρατία και στο άλλο η Τυραννία. Για να μην μπλέξουμε με τους μαρξιστές και τους άλλους «-ιστές», ξεχάστε την πολιτική έκδοση της θεωρίας του εκκρεμούς, που και κατά τη γνώμη μου είναι παπαριά και βάλτε την στο ποδόσφαιρο.

Κάθε ευρωπαϊκή σχολή είχε την ακμή και την παρακμή της. Η Ρεάλ Μαδρίτης της δεκαετίας του 50, ο Αγιαξ των αρχών του 70, η Μπάγερν που τον διαδέχθηκε, η Λίβερπουλ των αρχών της δεκαετίας του 80, η Μίλαν του 90 ήταν, εκτός των Ολλανδών, η κορυφή του παγόβουνου ισχυρών εθνικών πρωταθλημάτων. Τα οποία για διαφορετικούς λόγους έφθιναν, για να συμπαρασύρουν και τις μεγάλες ομάδες τους.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε δύο περιόδους ακμής που ακολουθήθηκαν από δύο αντίστοιχες παρακμής. Τα τέλη της δεκαετίας του 60 μέχρι τις αρχές του 70 και ολόκληρη τη δεκαετία του 90, όταν την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς διαδέχθηκε ο Παναθηναϊκός του Καπετάνιου, για να κλείσει ο κύκλος με την καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού που σταμάτησε στο γκολ του Κόντε.

Την πρώτη περίοδο ακμής διαδέχθηκε μια περίοδος ανυποληψίας στα τέλη της δεκαετίας, όταν στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπήρχε μόνο η ΑΕΚ του Μπάρλου και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός κατέβασαν μερικές από τις χειρότερες συνθέσεις της ιστορίας του.

Η δεύτερη παρακμή του ελληνικού ποδοσφαίρου προήλθε από τους τηλεοπτικούς πολέμους ανάμεσα στη Netmed και τον Alpha Digital, όταν, αντί να επενδυθεί μέρος των εξωφρενικών ποσών που έπαιρναν οι μικρές ομάδες, αγοράστηκαν παίκτες δεύτερης διαλογής. Το αποτέλεσμα ήταν οι μεγάλες ελληνικές ομάδες, ελλείψει σκάουτινγκ, να αγοράζουν από ακριβές αγορές αδυνατώντας να είναι ανταγωνιστικές.

Ολα τα ανωτέρω πριν από την ολοκλήρωση ενός φανταστικού γύρου συλλογής βαθμών και πριν τα «πάμε Ελλαδάρα» πνίξουν τα διδάγματα από την τελευταία περίοδο της παρακμής. Οι μεγάλες ομάδες που χρειάζονται άμεσες επιτυχίες έχουν δυσκολία να βγάλουν ταλέντα. Οι μεσαίες όμως και οι μικρομεσαίες ομάδες χωρίς την πίεση για άμεσες επιτυχίες μπορούν να το κάνουν. Ετσι ώστε να τελειώσει η περίοδος που ο Πανιώνιος και ο Αρης έπαιζαν με εννέα ξένους και η τιμή του Χριστοδουλόπουλου έφτασε να είναι διπλάσια από του Γκαλέτι...

Το εκκρεμές δεν θα πάψει να κινείται από την ακμή στην παρακμή. Το πού όμως θα βρίσκονται το ζενίθ και το ναδίρ εξαρτάται από τους παράγοντες του ποδοσφαίρου. Αν και αυτή τη φορά παντελονιάσουν το χρήμα συμπληρώνοντας ενδεκάδες με ξένους και όχι φτιάχνοντας ομάδες από Ελληνες, άλλη μια ευκαιρία θα έχει πάει χαμένη. Και η επόμενη κίνηση του εκκρεμούς από το ναδίρ στο ζενίθ θα πάρει πολύ χρόνο για να ολοκληρωθεί.


Το βράδυ κοιμήθηκα με την αίσθηση ότι οι τίμιοι συνταγματάρχες είχαν βγει από τον Κορυδαλλό και είχαν καταλάβει τον SuperΣΠΟΡ FM σχηματίζοντας χούντα με τον Λάμπρο Καραγκάνη στη θέση του Υπουργού Προπαγάνδας και τον Γιώργο Χελάκη Υπουργό Διαφήμισης και Χορηγιών. Ο Καραγκάνης με είχε πάρει τηλέφωνο να βγω στον αέρα, αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος ότι αυτά που έλεγα θα ήταν «χαλί» στο «Θρύλε των γηπέδων, Ολυμπιακέ». Γιατί περισσότερο ακουγόταν ο ύμνος παρά η φωνή μου ενώ ένιωθα ότι κάτι άλλο περίμεναν από εμένα, περισσότερο από το να μιλήσω για το ματς του Μπρέμεν. Ας πούμε, να αρχίσω να τραγουδάω σαν τη Βέμπο το «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά» ή να κλαίω με λυγμούς για το πρώτο «διπλό» του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Με πιάσανε οι ανάποδες. Αρχισα να λέω ότι το σημαντικό δεν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά το ανοιχτό παιχνίδι που είδαμε, για το οποίο μεγάλη συμβολή είχε και η Βέρντερ, μου είπανε «ευχαριστώ», τους είπα «ευχαριστώ» και πήγα στο MG να πιω ένα ποτό σαν άνθρωπος, που οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ΑΕΚτσήδες και δεν θα έμπλεκα σε μια συζήτηση επιπέδου, τύπου «Είδες ρε μαλάκα, τι μπάλα παίξανε τα κωλόπαιδα στη Γερμανία;» με απάντηση «Τι μπάλα παίξανε τα κωλόπαιδα στη Γερμανία μαλάκα μου». Ηπια και ένα και δύο και τρία Jack, ελπίζοντας ότι οι Τσοχοχελάκηδες σαν σωστά στελέχη του Συνασπισμού θα πάνε να ληστέψουν καμιά τράπεζα αντί να το παίζουν Γεωργαλάς και Κωνσταντόπουλος (ο συνταγματάρχης και όχι αυτός που μοιράζει στις γκόμενες σφαλιάρες). Ηταν λάθος μου.

Τουλάχιστον το «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών» έπιανε το 90% του πληθυσμού. Το «Ελλάς, Ευρώπη, Ολυμπιακός» ο Μπάρμπης να είσαι, πόσους θα πεις ότι καλύπτει; Το 40% να είναι Ολυμπιακοί. Και οι υπόλοιποι τι να κάνουν; Να πάνε στη Σουηδία να ζήσουν την κόλαση που έζησε ο Γιωργάκης πλένοντας πιάτα; Τέλος πάντων, διάβασα το πρωτοσέλιδο της «SportDay», σκέφτηκα ότι σε λίγο καιρό θα κάνουμε την Πολεμική Αρετή του Θρύλου στο Καλλιμάρμαρο με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο αντί για το πουλί και άνοιξα το ραδιόφωνο με την ελπίδα ότι θα ακούσω Σωτηρακόπουλο να λέει πώς η Λίβερπουλ το 1951 κέρδισε την Μπλάκπουλ 2-0 και τα άλλα, τα ψαγμένα και κοσμοπολίτικα. Μια τρομακτική φωνή που ακούστηκε από το ραδιόφωνο μού πάγωσε το αίμα. Σφάζανε ένα γουρούνι, που ζήταγε βοήθεια από τη μάνα του τη Δύο και τον πατέρα του τον Ενα, αλλά κανένας δεν το άκουγε.

«Δύο ένα. Δύο ένα» φώναζε το απελπισμένο ζώο. Και δεν το αποτελείωναν να ησυχάσει. Γιατί έπειτα από το μαρτύριο ξέχασε και το όνομα της μάνας του και τη φώναζε «Τρία». «Τρία Ενα, Τρία Ενα» φώναζε ο γούρουνος, με μια φωνή που έμοιαζε σατανικά με του Ηρακλή Αντύπα. Σιγά σιγά το ζώο ηρεμούσε. Τώρα ζήταγε κάτι για να ηρεμήσει στις τελευταίες στιγμές του. «Λήξ' το, λήξ' το» ικέτευε το έρμο το γουρούνι, προφανώς ζητώντας ναρκωτικά για να απαλύνει τον πόνο του. Εστω και ληγμένα. Μετά ακούστηκε ένα σφύριγμα, το γουρούνι ψόφησε και καθησυχαστική ακούστηκε η φωνή ενός Ρουσουνέλου.

Ηρθα στα ίσα μου. Γιατί ξέρω τη σοβαρότητα που έχουν οι παράγοντες του Ολυμπιακού και οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το ρεπορτάζ του και ήμουν βέβαιος ότι «ο θάνατος του γουρουνιού» δεν θα είχε καμία σχέση με τη μετρημένη και νηφάλια μετάδοση που σίγουρα έκανε ο επίγονος του Σβολόπουλου και του Λινάρδου, το καμάρι της ΕΣΗΕΑ, Ηρακλής Αντύπας, από την όμορφη γερμανική πόλη της Βρέμης. Είμαι βέβαιος ότι ο Ηρακλής μας ενημέρωσε τους ακροατές για την ισοφάριση με ένα «Ο Ιεροκλής Στολτίδης εκμεταλλεύτηκε την ασθενή απόκρουση του τερματοφύλακα των Γερμανών», το 2-1 με τη φράση «Ομορφο αλλά και τυχερό το σουτ του μέσου της ελληνικής ομάδας» και το 3-1 με το «Οι φίλοι του Ολυμπιακού μπορούν να πανηγυρίσουν το όμορφο πλασέ του Κοβάσεβιτς, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι». Αυτός είναι ο Ηρακλής που ξέρουμε. Ηρεμος, γοητευτικός, με πάθος για τις μινιατούρες και το κλασικό μπαλέτο.

Αυτός είναι ο Ηρακλής μας και όχι ένας άλλος σωσίας του που προχτές το βράδυ είχε πέσει γονατιστός και φίλαγε τη γούρικη γραβάτα του Γιάννη Μώραλη, δίνοντας την ευκαιρία στους Γερμανούς να δικαιώσουν τις προκαταλήψεις τους, που μας έχουν όλους για παλιόπουστες. Οπως είμαι βέβαιος ότι και ο Γιάννης Μώραλης καταλαβαίνει ότι η γραβάτα με το σήμα του Ολυμπιακού δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι πανί. Μια γραβάτα όπως χιλιάδες άλλες και όχι μαγικό αντικείμενο, όπως ακούστηκε ότι αντιμετωπίζεται. Ακούστηκε ότι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού σκοπεύει να ζητήσει τη γραβάτα από τον Μώραλη γιατί «Χρόνια προσπαθούμε εγώ και η γυναίκα μου να κάνουμε παιδί, αλλά δεν το καταφέραμε. Γιάννη, μπορείς σε παρακαλώ να μου δανείσεις τη γραβάτα για ένα βράδυ, όταν, όταν, καταλαβαίνεις τι... Και υπόσχομαι να μη σου τη λερώσω».

Αντίθετα με τους υπόλοιπους ρεπόρτερ, ο πραγματικός γιος του Σάββα καταλαβαίνει γιατί ο Ολυμπιακός κέρδισε στη Βρέμη. Γιατί ο λαιμός του ήταν κλεισμένος. Ο λαιμός του ήταν κλεισμένος και στην «εφτάρα» από τη Γιουβέντους, αλλά υπήρχε μια διαφορά. Δεν είχε βγει στο ράδιο να τον αντικαταστήσει ο Αντύπας. Τώρα λοιπόν που το γούρι είναι σαφές, ο ένας με κλεισμένο τον λαιμό ο άλλος να δίνει το ρεπορτάζ, ο Ολυμπιακός δεν θα σταματήσει να παίρνει «διπλά» στην Ευρώπη. Αντίθετα ακόμα δεν έχει λυθεί το πρόβλημα των «άσων» στο Καραϊσκάκη. Για το οποίο εγώ σαν γούρι προτείνω. Τη μία φορά ο Κώστας και ο Ηρακλής να βγαίνουν στο ραδιόφωνο, αλλά να μη μιλάει κανένας και την επόμενη να δίνουν το ρεπορτάζ ντουέτο σαν τους αδελφούς Κατσάμπα.

Τι θα έβαζα για πρωτοσέλιδο στη «SportDay»; Κάτι πραγματικά Ολυμπιακό. Οπως «Η δικαίωση του Σάββα». Γιατί ο μπαμπάς του πραγματικού γιου βγήκε στην ΕΡΑ και είπε «Θυμάστε τι είχα πει στην προηγούμενη τοποθέτησή μου;». Οσοι δεν θυμούνται να μην ανησυχούν, αφού ο Σάββας θα μας το θυμίσει. «Ανεξάρτητα πώς το ερμήνευσε καθένας, εγώ εννοούσα ότι στον Ολυμπιακό δεν πάει καθόλου το αμυντικό παιχνίδι. Αυτό το είδαμε και χθες στο πρώτο ημίχρονο όταν η Βέρντερ έκανε έντεκα τελικές φάσεις. Μόλις ο Ολυμπιακός άλλαξε και πίεσε κι έπαιξε επιθετικά, άλλαξε όλο το παιχνίδι άρδην. Είχα πει για τον Τοροσίδη, ότι πρέπει να πάει δεξί μπακ και επέμενα στον Κοβάσεβιτς».