Ωριμότητα Λεμονή κόντρα στις ιδεοληψίες (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ενώ έτρεχε το 65ο λεπτό του αγώνα της Βέρντερ με τον Ολυμπιακό, ο ανταποκριτής της ΝΕΤ στη Γερμανία, Ανδρέας Ναούμης, μας ενημέρωσε ότι ο Τόμας Σάαφ, ο προπονητής των Γερμανών, περνώντας στον αγώνα τον Μπορόφσκι τού ζήτησε να παρακολουθεί τον Στολτίδη, να συγκλίνει αριστερά για να περιορίσει τον Τοροσίδη όταν αυτός επιτίθεται από δεξιά και να παίζει και ως αμυντικός στη θέση του Φριτς, τον οποίο αντικατέστησε. Επειδή ο Μπορόφσκι δεν είναι ο Σούπερμαν, είχα τη βεβαιότητα ότι ο Ολυμπιακός θα γυρίσει το ματς. Τρόμαξα λίγο όταν άκουσα ότι μπορεί να βγει ο Πατσατζόγλου, αλλά ο Τάκης Λεμονής δεν θα έκανε ποτέ αυτό το λάθος.


Eίναι κατάλληλος ή ακατάλληλος για τον Ολυμπιακό ο Τάκης Λεμονής; Η προφανής απάντηση είναι ότι δεν έγινε Μουρίνιο επειδή ο Ολυμπιακός νίκησε τη Βέρντερ και δεν ήταν για κλοτσιές επειδή το Σάββατο η ομάδα του δεν διαχειρίστηκε σωστά το υπέρ της 0-1 στο «Βικελίδης». Είναι μια προφανής απάντηση σε μια λάθος ερώτηση.

Ταμπέλες

Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να βάζουμε ταμπέλες σε επαγγελματίες που «σκοτώνονται» να κάνουν τη δουλειά τους κρίνοντας επιδερμικά τα δεδομένα. Ειδικά στον Ολυμπιακό αυτό είναι κανόνας. Χρόνια ακούω για «ακατάλληλους» προπονητές, χωρίς ποτέ αυτές οι κρίσεις να συνοδεύονται από την ανάλυση των δεδομένων του Ολυμπιακού. Είναι πολύ κολακευτικό για τους οπαδούς μιας ομάδας να λες ότι ο Λεμονής δεν είναι ο άνθρωπος που θα διαχειριστεί σωστά το τρομερό υλικό της και φαντάζομαι ότι κερδίζεις συμπάθειες όταν υποστηρίζεις ότι στον Ολυμπιακό χρειάζεται «ένας μεγάλος προπονητής», μόνο που οι θέσεις αυτές είναι τόσο ιδεοληπτικές που ταιριάζουν μόνο σε λαοπλάνους. Υπάρχουν οπαδοί ομάδας στον κόσμο που να μην κολακεύονται όταν τους λες ότι η ομάδα τους είναι τόσο μεγάλη ώστε χρειάζεται έναν καλύτερο προπονητή;

Ολυμπιακός

Το δεδομένο που στην προκειμένη περίπτωση ελάχιστα εξετάζεται αφορά τον ίδιο τον Ολυμπιακό, τη διοίκησή του, την παράδοσή του και την ιστορία του. Ο Ολυμπιακός δεν είχε ποτέ ξένους προπονητές-μεσσίες, ο Μπούκοβι είναι η εξαίρεση που δικαιολογεί τον κανόνα. Ο Σωκράτης Κόκκαλης κάθε φορά που ενδιαφέρθηκε για -τάχα μου- μεγάλους ξένους προπονητές μπήκε σε περιπέτειες. Με τον Μπιγκόν και τον Σόλιντ (μεσσίες και οι δύο για τον φιλοολυμπιακό Τύπο) κατέληξε στα δικαστήρια, από τον Φερναντέζ, τον Λε Γκουέν, τον Βενγκέρ εισέπραξε ελάχιστα κολακευτικές αρνήσεις, ο Κάτανετς αποκάλεσε την ομάδα του ψυχωτική. Ο Κόκκαλης δεν έκρυψε ποτέ ότι προτιμά γνώστες της ελληνικής πραγματικότητας και ανθρώπους που έχουν διάθεση να συνεργαστούν μαζί του, δηλαδή να τον ακούν και να τον ενημερώνουν. Οποιος μιλάει για την ανάγκη να έχει ο Ολυμπιακός ένα μεγάλο ξένο προπονητή ουσιαστικά απαιτεί έναν Ολυμπιακό χωρίς τον Σωκράτη Κόκκαλη: συγγνώμη, αλλά για κάποιον πρόεδρο με τέτοια προσφορά, όπως είναι ο Κόκκαλης στον Ολυμπιακό, αυτό το βρίσκω άδικο. Επιπλέον, θέλω να θυμίσω ότι το μπάτζετ του πρωταθλητή δεν είναι ακριβώς αυτό της Ρεάλ Μαδρίτης: όταν θα γίνει, την καταλληλότητα του Λεμονή μπορούμε να την ξανασυζητήσουμε.

Κρίση

Οσο πιο γρήγορα ξεχάσουμε τα παραμύθια περί μεγάλων ξένων προπονητών που θα έρθουν και θα αναλάβουν τον Ολυμπιακό τόσο πιο σωστά θα μάθουμε να κρίνουμε τον Λεμονή. Ο οποίος στην επιστροφή του στον Ολυμπιακό εμφανίζει κάποια σημαντικά σημάδια ωριμότητας, τα οποία ο Τύπος αρνήθηκε να του τα αναγνωρίσει παρασυρόμενος σε μια συζήτηση περί καταλληλότητας που αγγίζει και ξεπερνά τα όρια της προκατάληψης: δεν το κρύβω ότι ο Λεμονής από το καλοκαίρι μού είναι εξαιρετικά συμπαθής, διότι είναι στόχος μιας μεροληπτικής και άδικης κριτικής.

Συγκρίσεις

Ανακεφαλαιώνω: στήθηκε στον τοίχο για αποτελέσματα στα φιλικά, έπεσε θύμα ατυχών συγκρίσεων με συναδέλφους του, όπως ο Λίνεν π.χ., που διαπρέπουν σε ομάδες χωρίς τις εντάσεις του Ολυμπιακού, του χρεώθηκε ως αποτυχία το ότι με μια ομάδα το ρόστερ της οποίας ολοκληρώθηκε στις 20 Αυγούστου δεν νίκησε τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο, του αποδόθηκε η κατηγορία της ηττοπάθειας γιατί στο άδειο Καραϊσκάκη ισοφαρίστηκε με οφσάιντ γκολ από τη Λάτσιο. Κυρίως, ουδέποτε κάποιος προσπάθησε να δει και να παρουσιάσει πόσο άλλαξε και πόσο διαφορετικός είναι.

Επιλογές

Ο Λεμονής ωρίμασε. Η ωριμότητά του αυτή δεν φαίνεται στην επιλογή του 4-5-1, αλλά σε μια σειρά από άλλα, πιο σημαντικά πράγματα. Ο Λεμονής ονειρεύτηκε και προσπαθεί να φτιάξει ένα άλλον Ολυμπιακό από αυτόν που παρέλαβε. Ευλόγησε τη φυγή του Ριβάλντο, κατάλαβε την αναγκαιότητα πώλησης του Καστίγιο, δεν παρασύρθηκε από συναισθηματισμούς και δεν κράτησε παίκτες που στον Ολυμπιακό έχουν δώσει την ψυχή τους, όπως ο Γεωργάτος και ο Ανατολάκης, δεν μέτρησε την πιθανή χρησιμότητα του Οκκά, του Μάριτς, του Μπουλούτ, του Ταραλίδη, αλλά αποφάσισε να πάρει το ρίσκο του πονταρίσματος σε κάτι νέο. Το καλοκαίρι υπέδειξε τον Γκαλέτι και τον Λούα Λούα, εξήγησε την ανάγκη της απόκτησης ενός αμυντικού χαφ όπως ο Λεντέσμα, αρνήθηκε τα «δεκάρια», τζόγαρε επικίνδυνα όταν δεν απαίτησε ένα στόπερ επιπέδου. Το πιο σπουδαίο είναι η συμπεριφορά του: ο Λεμονής σήμερα δεν είναι ο διπλωμάτης που προσπαθούσε να είναι συμπαθητικός με τον Τύπο και τους παίκτες, ο άνθρωπος που επέτρεπε στα παιδιά που κέρδισαν τα πρωταθλήματα να τον φωνάζουν «Τακούλη», ο προπονητής που έπρεπε να ανέχεται τις παραξενιές του Ζιοβάνι για χάρη της εξέδρας. Είναι ένας επαγγελματίας που κατάλαβε την αξία της κριτικής, που περισσότερο και από το πώς θα χρησιμοποιήσει τις καλοκαιρινές μεταγραφές σκέφτεται πώς θα φτιάξει μια καλή ομάδα, που παιδεύεται να αποδείξει ότι δεν ξέρει μόνο να διαχειρίζεται, αλλά και να χτίζει. Λάθη κάνει πολλά και πιθανότατα θα κάνει κι άλλα -όμως ποιος άνθρωπος που δουλεύει δεν κάνει τέτοια;

Αποστολή

Δεν δικαιώθηκε ο κόουτς γιατί οδήγησε τον Ολυμπιακό στο πρώτο «διπλό» εκτός έδρας. Θα δικαιωθεί όταν η συζήτηση για την καταλληλότητά του σταματήσει κι όταν γίνει κατανοητό το πλάνο του. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, θέλω απλώς να τον προειδοποιήσω ότι η αποστολή του τώρα, σε μια ομάδα γεμάτη από στελέχη που υπάρχουν για να δικαιώνονται κι όχι για να συνεργάζονται, είναι δυσκολότερη.