Ο πρακτικός Ιωαννίδης και ο... ασυγκράτητος Γκαγκάτσης (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Στα ταξίδια της Εθνικής, τα χρόνια μετά το Euro 2004, εάν κάτι με έριχνε στην κατατονία αυτό ήταν η απέραντη Ορφανολογία. Οπου μυριζόμουν ότι το τραπέζι θα είχε (την ίδια και την ίδια, πληκτικά επαναλαμβανόμενη) μουρμούρα των στελεχών της Ομοσπονδίας και των συνεργαζόμενων δυνάμεων εις βάρος του προηγούμενου υφυπουργού Αθλητισμού, έκοβα δρόμο! Μακριά, για να 'μαστε αγαπημένοι. Και να καταπολεμάμε την ανία.

Πίσω, παραχωρώντας την «υπόθεση εργασίας» ότι η ΕΠΟ έχει δίκιο σ' όλα, μου έμενε πάντοτε η ίδια απορία. Ο Γιώργος Ορφανός τούς πήγαινε κόντρα ως (ασκών προσωπική πολιτική) Ορφανός; 'Η αδίκως τα έβαζαν μαζί του, διότι και με τον επόμενο (υφυπουργό σε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας) η ατμόσφαιρα θα παρέμενε απαράλλακτη; Στο κάτω κάτω στις 4 Ιουλίου 2004, στα επίσημα του «Ντα Λουζ», δεν ήταν ο Ορφανός που πανηγύριζε με την πλάτη επιδεικτικά γυρισμένη στον Γκαγκάτση. Η αυτού εξοχότης ο πρωθυπουργός της χώρας ήταν!

Ο Γκαγκάτσης, όποτε του έθετα ετούτη την απορία για να γλιτώσω την περί τον Ορφανό γκρίνια, δεν σήκωνε (ως συνήθως!) αντίρρηση ή δεύτερη σκέψη. «Ο Ορφανός, όχι η κυβέρνηση». Η, διαφοροποιημένη από του Ορφανού, στάση Ιωαννίδη τον καιρό του πολέμου στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής έδινε (στην πεποίθηση Γκαγκάτση) ένα πόντο. Χθες, βγαίνοντας απ' το γραφείο του διαδόχου του Ορφανού, ο Γκαγκάτσης ήταν ενθουσιασμένος. Η απόδειξη του ενθουσιασμού; Ενώ, τέσσερις ώρες «μέσα» επέδειξε... συγκρότηση τύπου και υπογραμμού, έξω του ξέφυγε η παρορμητική ανοησία για τον «τουρκοφάγο Ιωαννίδη» που «τον θέλουμε κοντά μας» στην Κωνσταντινούπολη, σε δύο εβδομάδες.

Απλώς, ο πρόεδρος της ομοσπονδίας δεν κρατιόταν! Η αλήθεια είναι πως το περιβάλλον ΕΠΟ είχε συναισθηματική ανάγκη να νιώσει πάλι, ύστερα από τριάμισι χρόνια Ορφανού, καλά. Οτι «επιτέλους, βρήκαμε άνθρωπο να μιλάμε». Κατανοητό, εάν σκεφθεί κανείς (ως ενδεικτικό της πρότερης εχθρικής διάθεσης) ότι τον πρώτο καιρό μετά το καλοκαίρι του 2004, η Πορτογαλία αντιμετωπίστηκε από τον ομολογουμένως αντιπαθέστατο (παλαιό γνώριμο του Ιωαννίδη) υψηλόβαθμο καρεκλοκένταυρο του υφυπουργείου με την επική ατάκα «και η συγχρονισμένη κολύμβηση έφερε στην Ελλάδα πανευρωπαϊκή νίκη».

Οι εκπρόσωποι της Ομοσπονδίας σ' εκείνο το ραντεβού έβριζαν, εκ των υστέρων, τους εαυτούς τους επειδή δεν πήγαν με κάνα κρυφό μαγνητοφωνάκι, να τον (κατα)γράψουν και να τον «δώσουν» (να γίνει νούμερο επιθεώρησης) σε εφημερίδες και ραδιόφωνα! Τούτη τη φορά, οι εκπρόσωποι της Ομοσπονδίας στο ραντεβού έφυγαν με την αίσθηση ότι ο πρακτικός Ιωαννίδης, άνθρωπος που έχει την πονηριά του κόουτς-στρατηγού, αλλά δεν λέει τα ψέματα του κλασικού πολιτικού, παίρνει πάνω του την πρωτοβουλία. Να προχωρήσει με λογική συνεννόησης.

Οχι στείρας κόντρας. Σύγκρουσης για τη σύγκρουση. Η στείρα κόντρα ήταν, αυτά τα χρόνια, και «από 'δω» και «από 'κει». Την πλήρωναν (εάν συνέβαινε να ευρίσκονται καταμεσής, δηλαδή στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή) γυμναστές, προπονητές, διαιτητές και λοιπές συμπαθείς ομάδες του λεγόμενου «άμαχου πληθυσμού». Το κακό με τον Ορφανό ήταν ότι, ενώ σήκωσε την παντιέρα της μάχης που ουδείς (υφυπουργός) κέρδισε ποτέ, όλο αυτό το διάστημα οποιαδήποτε απόπειρα να δημιουργηθεί η αντι-ΕΠΟ (που θα έκανε αντιπολίτευση και θα έριχνε το «οχυρό Γκαγκάτση») υπήρξε, να το γράψουμε κομψά, οπερετική. Δίχως κομψότητα, για πολλά γέλια!

Το κλίμα, πλέον, μοιάζει να στρώνει. Ο Ιωαννίδης τούς υποδέχθηκε, εντός έδρας, με καρότο. Αλατισμένο, για να 'ναι και νόστιμο. Ο Γκαγκάτσης θα είναι, πια, παράφρων να μην ανταποκριθεί. Δεν είναι τέτοιος. Ηδη, ανταποδίδει. Φανταστείτε ότι, σεβόμενος το σαβουάρ βιβρ της πρώτης συνάντησης, δεν έβαλε καν οικονομικά (ενώ καίγεται γι' αυτά τα) ζητήματα...