Γιατί είναι κλέφτης; (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν καταλογιζόταν πέναλτι εναντίον της ομάδας της Κορίνθιανς, στην εκτέλεσή του ο τερματοφύλακας ακουμπούσε στο δοκάρι αφήνοντας τον εκτελεστή να σκοράρει ανενόχλητος. Είναι το αντίστροφο μιας άλλης συνήθειας. Οταν μια ομάδα κερδίζει ένα πέναλτι-παραμύθι, οι οπαδοί της ομάδας φωνάζουν στον παίκτη που το εκτελεί να το χτυπήσει έξω. Τελευταία φορά που το θυμάμαι είναι πριν από δύο σεζόν σε ματς του Παναθηναϊκού, όταν οι οπαδοί ζητούσαν από τον Γκονζάλες να πετάξει την μπάλα έξω, χάρη που δεν τους την έκανε, με αποτέλεσμα να αποδοκιμαστεί. Από την εποχή του 19ου αιώνα στην Αγγλία είναι και η κίνηση των παικτών να σηκώνουν το χέρι όταν η μπάλα βγαίνει πλάγιο, ζητώντας να το εκτελέσουν. Σε παλιότερες εποχές, όταν δεν υπήρχαν επόπτες, την κίνηση την έκανε ο παίκτης που κέρδιζε το πλάγιο για να βοηθήσει τον διαιτητή στην απόφασή του. Το να ζητούσες ένα πλάγιο που δεν το δικαιούσουν ήταν ισότιμο της κλεψιάς. Σήμερα κανείς δεν θεωρεί κλέφτη τον παίκτη που σήκωσε το χέρι στο πλάγιο, ενώ ο ίδιος είχε βγάλει έξω την μπάλα. Με την ίδια λογική δεν καταλαβαίνω γιατί ο Λουτσιάνο πρέπει να θεωρείται κλέφτης.

Μου είναι αδύνατο να καταλάβω τη διαφορά ανάμεσα στην προσπάθεια ενός παίκτη να σημειώσει γκολ με το χέρι και στην κίνηση του Λουτσιάνο να προχωρήσει με την μπάλα χωρίς να την έχει αγγίξει συμπαίκτης του. Και στις δύο περιπτώσεις η παράβαση είναι εσκεμμένη, και στις δύο περιπτώσεις σαν εσκεμμένη παράβαση τιμωρείται με κίτρινη κάρτα. Νομίζω ότι το παράπτωμα του Λουτσιάνο είναι ελαφρύτερο από το αντίστοιχο ενός παίκτη που τραβάει τη φανέλα του αντιπάλου του, αφού και εσκεμμένη κίνηση είναι και παίρνεις αβαντάζ παρεμποδίζοντας αντίπαλο.

Αν ο Ογιος, όπως είπε στο «Αρχίζει το ματς» ο Πέτρος Πασσαλής, προβάρει στις προπονήσεις φάσεις που παραβιάζουν τους κανονισμούς του ποδοσφαίρου, είναι κατακριτέο. Οσο και αν ένας προπονητής διδάσκει τεχνικές καθυστέρησης του παιχνιδιού ή τρόπους τραβήγματος της φανέλας. Εγκληματικό όμως θεωρώ το να δίδασκε τρόπους κλαδέματος, πρακτική που ακολουθούσαν προπονητές στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Το να διδάσκει τρόπους παραβίασης των κανονισμών του ποδοσφαίρου είναι κακό, αλλά να σοκάρει θα μπορούσε μόνο τους παίκτες της Κορίνθιανς του 19ου αιώνα. Στα μέτρα του σημερινού ποδοσφαίρου θα μπορούσε να ιντριγκάρει κάποιους «τι πήγε και σκέφτηκε ο κερατάς ο Βραζιλιάνος», θα μπορούσε να εκνευρίσει τους αντιπάλους του που πιάστηκαν κορόιδα, αλλά να εξοργίσει, όπως εξοργίστηκε ο Δώνης, είναι υπερβολικό.

Η μόνη εξήγηση που δίνεται είναι ότι από πλευράς Λάρισας πιστεύουν ότι ο διαιτητής τούς κυνήγησε από το πρώτο λεπτό, με πιο κραχτή περίπτωση την υπόδειξη στον Κοτσόλη να κλοτσήσει γρήγορα την μπάλα. Μια υπόδειξη που θα είχε λογική στο τέλος, με τη Λάρισα να προηγείται και τον Ατρόμητο να υπερέχει, αλλά όχι στο 10ο λεπτό με τη Λάρισα να πιέζει. Η φάση του Λουτσιάνο όμως είναι από αυτές που στην Αγγλία του 19ου αιώνα θα σήκωνε αμέτρητα φρύδια. Για να κρυφογελούν όμως αυτοί που τα σήκωσαν και να μουρμουρίζουν κάτω από τα μουστάκια τους. «Τhe dirty old bugger».


Φτάνοντας στην τρίτη αγωνιστική, η αρχική μου εκτίμηση για το φαβορί του πρωταθλήματος δεν αλλάζει. Παρά το ότι η ΑΕΚ άργησε να πάρει φορ και τερματοφύλακα στους τρεις πρώτους αγώνες, δείχνει αυτό που πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος υπόσχονταν διοίκηση και παίκτες. Ο λόγος είναι ότι ο ένας από τους δύο λαχνούς της τελευταίας στιγμής, ο Ισμαελ Μπλάνκο, στον έναν από τους ρόλους που θα χρειαστεί να καλύψει έδειξε ότι δεν έχει πρόβλημα. Στο να επικρατεί επί των μικρομεσαίων στόπερ του πρωταθλήματος.

Τον Ποπόφ και τον Παστό, τον Αλεξίου και τον Σαμαρά ο Μπλάνκο έδειξε ότι τους έχει. Περιμένοντας στη ραφή ανάμεσα στα στόπερ με το βάρος ριγμένο μπρος ο Μπλάνκο έχει και την ταχύτητα και τα τελειώματα για να επιβάλλεται στα στόπερ του δεύτερου μισού της βαθμολογίας. Στο επόμενο όμως ματς με τον Πανιώνιο έρχεται το πρώτο δύσκολο τεστ. Σύμφωνα με τον Ανατολάκη, ο Μαρσέλο Πλετς είναι από τους καλύτερους στόπερ στην Ελλάδα. Οταν ένα τέτοιο κομπλιμάν έρχεται από συνάδελφο που παίζει στην ίδια θέση, αποκτά μεγαλύτερη αξία, αλλά στην περίπτωση του Πλετς ένα ματς είναι αρκετό. Ψηλός, με αίσθηση του χώρου που έχουν τα λίμπερο, αλλά με το αποφασιστικό βγάλσιμο στην μπάλα που διακρίνει τα στόπερ, ο Βραζιλιάνος του Πανιωνίου δεν είναι υπεράνω στο να μοιράσει την εκάστοτε κλοτσιά ή να τσαμπουκαλευτεί όταν νιώθει ότι κάποιος καταπατά τον χώρο του. Το ματς με τον Πανιώνιο θα είναι το πρώτο πραγματικό τεστ του Μπλάνκο. Με τον Μάχο συμπεράσματα δεν μπορούν να βγουν. Αντίθετα με τον Μορέτο, ο Αυστριακός δεν μοιάζει να έχει κάποιο ασθενές σημείο, αλλά το ερώτημα είναι πόσο δυνατός είναι στα επιμέρους σημεία που είναι απαραίτητα σε έναν τερματοφύλακα. Στη Λιβαδειά έκανε λάθος σε δύο εξόδους, αλλά δεν έδειξε να έχει το ίδιο πρόβλημα στα προηγούμενα ματς. Αν έβλεπα στον δρόμο τον Μάχο, το πρώτο που θα σκεφτόμουν είναι σε ποια τσέπη έβαλε τα γάντια. Ο Μάχο το φωνάζει ότι είναι τερματοφύλακας, αλλά το πόσο καλός είναι θα φανεί μετά τις δύο, τρεις πρώτες σοβαρές δοκιμασίες. Οταν δοκιμαστεί εκτός από τις χαμηλές εξόδους και στα πλασέ και στο διώξιμο της μπάλας κάτω από πίεση και κυρίως στα σουτ των 18-25 μέτρων σε διάφορα ύψη, εκεί όπου φαίνεται η κατηγορία του τερματοφύλακα.

Γράφοντας για κατηγορίες, αν συνεχίσουμε με αυτό τον ρυθμό, τη Β' και Γ' Εθνική Κατηγορία σε λίγα χρόνια θα πρέπει να διοργανώνει η υπηρεσία κατά του οργανωμένου εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας. Φίλος που παρακολούθησε αγώνα της Γ ' Εθνικής Κατηγορίας της περσινής σεζόν μού έλεγε ότι έμοιαζε με το πανελλήνιο συνέδριο μπράβων της Αττικής. Σε παρέες των δύο και των τριών κάθε πόρτα και προστάτης μαγαζιού της παραλίας είχε πάει στο γήπεδο για να παρακολουθήσει τις ομάδες του αφεντικού του. «Οχι ότι οι άνθρωποι κάνανε φασαρίες, αλλά το να βλέπεις ματς ανάμεσα σε 200 φουσκωτούς είναι εμπειρία», έλεγε το έκθαμβο παλικάρι. Και εφέτος μια ακόμα ομάδα της νύχτας έρχεται να προστεθεί, κάνοντας τις ομάδες τέσσερις. Αντε με το καλό και με τη δική τους κατηγορία.

Αντε επίσης με το καλό στον Ολυμπιακό να αποφασίσουν τι θέλουνε να κάνουν με τον προπονητή. Αν θέλουν να τον κρατήσουν, μπορεί να βγει ο Σωκράτης Κόκκαλης και να κάνει μια δήλωση «στηρίζουμε τον Τάκη που θα ολοκληρώσει τη σεζόν». Θα σημαίνει τίποτα; Ελάχιστα. Αλλά όταν έχεις κάνει τέτοια δήλωση για τον Μπιγκόν που φαγώθηκε έπειτα από μία μέρα, είναι αμαρτία να μην την κάνεις για τον Τάκαρο, έστω και αν είναι να τον κάνεις τζους μετά το ματς στο «Μπρέμεν».
Ο Σωκράτης Κόκκαλης στηρίζει βέβαια τον Τάκη Λεμονή επειδή είναι Ολυμπιακός. Υπάρχει όμως και μία δεύτερη παράμετρος για την οποία ο πρόεδρος στηρίζει τον Τάκη, όπως και κάθε άλλον Ελληνα προπονητή. Αντίθετα με τους ξένους προπονητές, που με το που απολύονται πρώτα παίρνουν τηλέφωνο τον Monteneri για να τους εκπροσωπήσει στην αγωγή για την αποζημίωση στην ΟΥΕΦA και μετά τη γυναίκα τους να της ανακοινώσουν το νέο, οι Ελληνες προπονητές είναι πολύ πιο large στα θέματα των αποζημιώσεων. Ενα στοιχείο που συγκινεί τον Κόκκαλη, όπως και κάθε πρόεδρο.

Το μεγάλο όμως ερώτημα των ημερών είναι ποιος υποψήφιος πρόεδρος θα συγκινήσει τους εκλέκτορες του ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αυτή την αμεσότητα με τη βάση του κόμματος, που θα είχε ακριβώς ίδια αν είχε έρθει προ ημερών από τον Αλφα του Κενταύρου. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος το δείχνει ότι μπορεί να τσαμπουκαλευτεί, αλλά χάνει πολύ στον τομέα της συμπάθειας του κοινού. Εχει αυτό το ύφος του μπάσταρδου, που θυμάσαι στο σχολείο να κάθεται στο μπροστινό θρανίο, να έχουν δοθεί οι ασκήσεις τις τριγωνομετρίας, να γράφει θυελλωδώς και, ενώ εσύ να παρακαλάς να ρίξεις μια ματιά στην κόλλα του, αυτός να την κολλάει στο στομάχι του. Ο Κώστας Σκανδαλίδης είναι το ακριβώς αντίθετο του Παπανδρέου. Με τα χρόνια έχει γίνει τόσο οικείος στη βάση, που της έρχεται λίγο περίεργο να τον βγάλει αρχηγό. Οσο για τον τέταρτο, τον Τζιώτη, η επαναστάτη με την Πόρσε είναι η τελειότερη υποψηφιότητα. Τελειότερη για να γίνει η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου στα τηλεοπτικά κουίζ του μέλλοντος. «Και τώρα έχετε 20 δευτερόλεπτα να απαντήσετε. Το 2007 τέσσερις υποψήφιοι κατέβηκαν για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Σκανδαλίδης και ο Τζιώτης. Ο χρόνος σας αρχίζει τώρα».

Οπως και πολλοί από τους ξένους του φετινού πρωταθλήματος σε δύο χρόνια θα είναι ερωτήσεις κουίζ. «Το 2007 στην ΑΕΚ έπαιξε τερματοφύλακας που το όνομά του θυμίζει και λικέρ. Οχι, δεν είναι ο Τία Μαρία. Συγχαρητήρια, κύριε μου. Μορέτο, και για τους φίλους του Αμαρέτο».