Γιώργος Παπανδρέου ή Βαγγέλης... Πουλιανίτης; (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Θα μπορούσε, άραγε, να παραλληλίσει κανείς την πολυσυζητημένη «αιφνιδιαστική κίνηση» του Γ. Παπανδρέου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ με αθλητικά δρώμενα; Ας προσπαθήσουμε. Η εύκολη λύση θα ήταν να πούμε «αυτογκόλ». Θα αδικούσαμε, όμως, το δονκιχωτικό μεγαλείο της κίνησης Παπανδρέου. Το αυτογκόλ προέρχεται από ένα λάθος. Μπορεί να είναι χοντροειδές, αλλά συνίσταται σ' ένα στιγμιαίο κακό. Κακός υπολογισμός χώρου ή χρόνου, κακή τοποθέτηση σώματος. Η πρόταση, όμως, του Γ. Παπανδρέου δεν (μπορεί να) απορρέει από στιγμιαίο σφάλμα. Προδίδει χρόνια αδυναμία στάθμισης παραγόντων, οι οποίοι στην πολιτική είναι «αλφαβήτα».

Οταν τρέφεις την αυταπάτη ότι οι άλλοι θα παγιδευτούν σε κάτι που περιβάλλεται από τόσο προφανή σκοπιμότητα, δεν βάζεις απλώς «αυτογκόλ». Βάζεις όλη σου τη δύναμη και πέφτεις πάνω στον ανεμόμυλο, ελπίζοντας να τον «σκοτώσεις». Κι όταν βρίσκεσαι ξαπλωμένος στο έδαφος, παραζαλισμένος, μ' ένα καρούμπαλο σαν κορόμηλο και με διαλυμένη την πανοπλία, παρηγορείς τον εαυτό σου λέγοντας: «Είδατε; Αποκάλυψα τον ρόλο εκείνου που μου παρέδωσε την πανοπλία και ο οποίος, τώρα, δεν μου συμπαραστάθηκε». Του Δον Σημίτη, δηλαδή.

Είπε, στην ουσία, ο Γ. Παπανδρέου: «Δώστε μου εσείς δύναμη με το μυαλό στον Καραμανλή και μη σας νοιάζει αν θα τη χρησιμοποιήσω στη διελκυστίνδα με τον Βενιζέλο». Πόσο πιθανό ήταν να μη γίνει αντιληπτός ο στόχος της κίνησής του; Ευκολότερα θα κρύβονταν πίσω από ένα μικρό δεντράκι ο Πάγκαλος κι ο Βενιζέλος, παρέα. Ο Γ. Παπανδρέου έχασε εντυπώσεις, αυγά, πασχάλια, πιθανότητες να κερδίσει «ενδιάμεσους» κι «αναποφάσιστους». Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ προσέφερε δίοδο διαφυγής εκείνο ακριβώς το στέλεχος που καταφέρθηκε εναντίον της κίνησής του με τα πλέον μειωτικά, ταπεινωτικά λόγια: ο Απ. Κακλαμάνης. Αναζητήστε σε αυτό το συμβάν τον συμβολισμό της δεινής θέσης στην οποία περιήλθε ο Γ. Παπανδρέου. Είναι τόσο ευδιάκριτος! Κάποιοι λένε: «Δεν έχει να χάσει τίποτε κι έτσι τα κάνει μπάχαλο». Μα κι αυτό ακόμα απαιτεί κάποια τέχνη. Ειδικά σε ένα κόμμα εξουσίας, όπως το ΠΑΣΟΚ, που διαθέτει ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και πνεύμα διατήρησης του «μαγαζιού» σε γωνιακή θέση.
Με ποια αθλητική σκηνή να παραλληλίσεις, λοιπόν, την κίνησή του; Το αυτογκόλ, είπαμε, είναι λίγο. Ομοίως και οι περιπτώσεις επιπόλαιων τερματοφυλάκων που στέλνουν την μπάλα «συστημένη» στα πόδια του αντίπαλου φορ. Ωχριούν ακόμα και οι τρέλες του Μπαρτέζ. Η κίνηση Παπανδρέου θα μπορούσε, ίσως, να ανακαλέσει στη μνήμη κάποιον παίκτη του μπιλιάρδου που επιδίωξε να κάνει ένα φιλόδοξο χτύπημα κι έσπασε δύο δάκτυλά του. Το πρόβλημα είναι ότι η μνήμη του γράφοντος δεν έχει αποθηκεύσει κάτι τέτοιο.

Λύση σε τούτο τον γρίφο φαντάζει το πάθημα του Βαγγέλη Πουλιανίτη. Του παλιού μπασκετμπολίστα, ο οποίος κάποτε σημάδεψε το καλάθι της ομάδας του, του Φιλίππου, επιτυγχάνοντας κρίσιμο δίποντο. Ηταν τόσο άψογη η προσπάθειά του, ώστε οι παίκτες της Νήαρ Ηστ παρασύρθηκαν και προσπάθησαν να... τον κόψουν. Είχε «θολώσει» ο Βαγγέλης από την κόπωση (αν θυμάμαι καλά, το παιχνίδι είχε παράταση), «θόλωσαν» κι οι αντίπαλοι και όλοι μαζί έγραψαν ιστορία. Τι ήταν, όμως, αυτό που θόλωσε την κρίση του Γ. Παπανδρέου και τον ώθησε να κάνει πολύτιμη προσφορά στον «Μπένι»; Ο ίδιος δεν φαίνεται να μπαίνει στο νόημα. Με τίποτα.