Οι βλαβερές συνέπειες της κουβέντας για τη διαιτησία

Σέβομαι και κατανοώ τις αυστηρές παρατηρήσεις που έκαναν προς τους διαιτητές, ο πρόεδρος της ΕΠΟ και ο κ. Βασσάρας. Δέχομαι ότι υπάρχουν σοβαρά περιθώρια για τη βελτίωση της απόδοσης των διαιτητών. Κυρίως για τη βελτίωση της συμπεριφοράς τους μέσα και έξω από τα γήπεδα. Υπάρχουν περιθώρια και μακάρι να εξαντληθούν.

Όμως χρόνια τώρα η διαιτησία βαριανασαίνει ανάμεσα στις μυλόπετρες του ανταγωνισμού των δύο μεγάλων ομάδων. Κάθε σφύριγμα μπαίνει στο μικροσκόπιο του κάθε «αιώνιου» ξεχωριστά. Στη συνέχεια μέσω του φιλικού συστήματος ΜΜΕ διαχέεται στη κοινή γνώμη. Μολύνει το σώμα των φιλάθλων. Η κουβέντα για μπάλα σταματά. Αρχίζει μια ατέρμονη συζήτηση για το πώς και το γιατί του κάθε σφυρίγματος.

Ο μέσος οπαδός δεν ενδιαφέρεται πια για μια ουδέτερη και αντικειμενική διαιτησία. Τον ενδιαφέρει περισσότερο το πώς η ομάδα που υποστηρίζει θα ελέγχει το σύστημα που επηρεάζει τη διαιτησία. Πρόκειται για αλλοίωση των ίδιων των χαρακτηριστικών του φιλάθλου.

Το ραντεβού του Κόκκαλη με τον Πιλάβιο και οι δηλώσεις Πατέρα για το «ξήλωμα» της «παράγκας» έχουν μεγαλύτερη αξία από το ίδιο το προϊόν: την μπάλα. Καθηγητές διαιτησίας γίνονται περιζήτητοι στα κανάλια για την ανάλυση των αμφισβητούμενων φάσεων. Ανακαλύπτονται διαιτητικά λάθη και δημιουργούνται ειδικές βαθμολογίες. Μια τρέλα ρίχνει βαριά τη σκιά της στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένα ύπουλο δηλητήριο μολύνει τους πάντες και τα πάντα.

Η σχετική συζήτηση (για τη διαιτησία) έχει πάψει προ πολλού να είναι αθώα. Ο ανταγωνισμός των αιωνίων τα κάνει όλο πολτό. Διαιτητές παράγοντες – δημοσιογράφους – οπαδούς. Είναι πια ζήτημα προσωπικής ευθύνης του καθενός να διαχωρίσει τη θέση του από αυτό τον βόρβορο. Να πάρει το κουβαδάκι και να παίξει σε άλλη παραλία. Να μην αφήσει να προστεθεί και ο ίδιος σε όσους μιλούν για τη διαιτησία ενώ βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία.