Οι… παραξενιές του «γερο- Ρεχάγκελ»

Παρακολούθησα με κατανόηση το ιερό μένος των αγνών και τίμιων γαύρων που έσκιζαν τα ιμάτια τους (από ραδιόφωνα) για την αποκοτιά του Ρεχάγκελ να φωνάξει στην Εθνική ομάδα τον ξεχασμένο Μάντζιο.

Αν και δεν συμφωνώ με την επιλογή του κόουτς κατανοώ γιατί δεν σκίστηκαν ρούχα όταν ο εθνικός κόουτς καλούσε τον εξίσου ξεχασμένο Τζιόλη: Γιατί στη θέση του δεν υπήρχε παίκτης του Ολυμπιακού που θα μπορούσε να κληθεί. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια κι όχι η πρεμούρα μη τυχόν και πάθει ζημιά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Άρα η συζήτηση έχει νόημα εφόσον αποσυνδεθεί από το όψιμο ενδιαφέρον των φωνασκούντων που βρήκαν πάλι ευκαιρία να δείξουν ότι πέρα από την ομάδα τους, δεν βλέπουν τίποτα.

Αμφιβάλλω ζωηρά για την ετοιμότητα του Μάντζιου να προσφέρει άμεσα στην Εθνική ομάδα. Ψύχραιμα αποτιμώντας την κατάσταση φαίνεται καθαρά πως οι επιλογές που προσφέρει σε παραγωγή επιθετικών το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Περισσεύουν ο βετεράνος Γιαννακόπουλος και ο Μήτρογλου.

Ο Ρεχάγκελ δεν θέλησε να γυρίσει (τόσο) πίσω ούτε να πάει ένα βήμα μπροστά στερώντας από την Ελπίδων μετά τους Νίνη, Πλιάτσικα και τον Μήτρογλου. Η επιλογή του Βαγγέλη Μάντζιου δεν είναι ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος. Η κλήση του συνιστά μια ουδέτερη ως αδιάφορη επιλογή. Το ερώτημα που χρειάζεται να απαντηθεί είναι αν ο Ρεχάγκελ μπορεί να εμπνεύσει τους παίκτες του καλά.

Αν υπάρχει διαθέσιμος ηλεκτρισμός για να τον μεταδώσει; Επ’ αυτού ο Σοφοκλής Πιλάβιος έχει ήδη οδηγηθεί σε συμπεράσματα…