Δεν ήταν ηγέτης, γίνεται σιγά σιγά…

Ο Βάιος, λίγο πριν φύγει, πέρασε βιαστικός από το γραφείο για να μου «χαρίσει» μια από τις φλεγματώδεις ρήσεις του. «Αντέχεται να χάνεις πρωτάθλημα από τον Ζιοβάνι, τον Ριβάλντο, τον Καρεμπέ, τον Γκαλέτι. Να το χάνεις, όμως, από τον Τοροσίδη…»!!!

Το δίκιο του βουνό. Κάθε χρόνο -χρόνια τώρα- ξέρουμε ποιος θα είναι ο πρωταγωνιστής με την ερυθρόλευκη φανέλα. Φέτος που έφυγαν οι «πρωταγωνιστές» και ο Γκαλέτι παραμένει στα «πιτς», προέκυψε ο Τοροσίδης. Την ώρα που ο Λέτο, ο Καραγκούνης, ο Σισέ, ο Κατσουράνης και ο Σαλπιγγίδης έδιναν το κάτι παραπάνω στον Παναθηναϊκό, ήρθε ο Τοροσίδης και μέσα σε μια βδομάδα «ανέστησε» τον «ημιθανή» Ολυμπιακό. Επέστρεψε από την αγωνιστική απραξία, μετά από επέμβαση στο γόνατο και πριν προλάβει καλά καλά να φορμαριστεί, έστειλε Άλκμααρ, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ στο «καναβάτσο». Τώρα μιλάμε όλοι για το νέο αστέρι του πρωταθλήματος. Και ασφαλώς το καλύτερο εξαγώγιμο «προϊόν» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Τοροσίδης μοιάζει με τον σύγχρονο Λουκανίδη. Κανένας άλλος δεν μπορεί να παίζει με ευχέρεια όλες τις θέσεις πλην του τερματοφύλακα. Και όταν λέμε όλες, εννοούμε όλες. Μέχρι πέρυσι, οι σκάουτερ έπαιρναν θέση για να δουν έναν δεξιό οπισθοφύλακα. Τώρα έρχονται για να δουν έναν επιθετικό χαφ. Ο Τοροσίδης εδραιώνει την παρουσία του στον Ολυμπιακό και του δίνει κάτι που είχε μεγάλη ανάγκη μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Έναν παίκτη-ηγέτη, που αναγνωρίστηκε από την παρουσία του στην ομάδα. «Φτιάχτηκε» μέσα σε αυτήν. Δεν ήρθε, δηλαδή, ως σπουδαία μεταγραφή, αλλά έγινε τέτοια σιγά σιγά «μέσα» στον Ολυμπιακό. Στο χέρι του είναι να μην σκορπίσει αυτή την προστιθέμενη αξία. Να μην θαμπώσει από τους «ξύλινους» τίτλους και τους δημοσιογραφικούς διθυράμβους.