Χρόνο και στηρίγματα χρειάζεται, όχι… Παπανικολάου

Ο διπρόσωπος Ολυμπιακός έδειξε στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στη Λιμόζ πόσο ανέτοιμος είναι ακόμη, αλλά στο δεύτερο πόσο καλά μπορεί να παίξει όταν (ή αν) όλα τα κομμάτια του παζλ μπουν στη θέση τους. Κι όσους λόγους προβληματισμού πρόσφερε η εικόνα του στα δύο πρώτα δεκάλεπτα, με 12/38 σουτ, περίπου οκτώ λεπτά χωρίς καλάθι και τους αδύναμους Γάλλους στην πρωτοπορία, τόσους λόγους αισιοδοξίας πρόσφερε η συνέχεια, δίχως πάντως να αποκρύπτονται αδυναμίες που ίσως και ο ίδιος ο χρόνος να μην αρκεί για να εξαλείψει ή έστω «μακιγιάρει».

Είναι σαφές πως ο Ολυμπιακός θα παίξει το ίδιο καλή, πιθανώς και καλύτερη, άμυνα σε σχέση με πέρσι. Τα χαρακτηριστικά των παικτών του είναι τέτοια, που με την απαιτούμενη καθοδήγηση και διαρκή πίεση του κόουτς Σφαιρόπουλου στο κομμάτι αυτό αποτελούν συνταγή επιτυχίας. Ίσως όχι άμεσα, αλλά όταν πρέπει τα μετόπισθεν θα λειτουργούν όπως πρέπει.

Το στοίχημα για τους «ερυθρόλευκους» είναι να λειτουργήσουν το ίδιο αποτελεσματικά στην άλλη πλευρά του παρκέ. Κι εκεί υπάρχουν αμφιβολίες, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Το μοιρολόι για τον Σλούκα είναι λάθος, όμως τέτοιο είναι και να αγνοήσει κανείς πως ο Ολυμπιακός δεν έχει (ακόμη) δημιουργία, ιδέες και επιθετική ποικιλία στο ίδιο επίπεδο με την περασμένη σεζόν, ενώ αισθητή είναι και η έλλειψη ενός έτοιμου παίκτη που θα κάνε τα… ρεπό του Πρίντεζη.

Ασφαλώς ο χρόνος θα βελτιώσει τους αυτοματισμούς και θα εντάξει καλύτερα στο παιχνίδι τους νέους. Ήδη Χάκετ, Στρόμπερι και Αθηναίου έχουν παρουσιάσει ψήγματα των αρετών τους και τη δυνατότητά τους να βοηθήσουν τον Ολυμπιακό, έστω και με τρόπο διαφορετικό από ό,τι ο Σλούκας, ενώ ο Γιανγκ αποδεικνύεται ήδη κομβικός, σε μια ουσιαστικά ολόφρεσκια front line αφού οι τραυματισμοί έχουν περιορίσει τον παλιό Χάντερ σε σποραδικές εμφανίσεις. Αν ο χρόνος δεν λύσει τα προβλήματα, η ενίσχυση-με γκαρντ ή/και πάουερ φόργουορντ-θα είναι επιβεβλημένη και η διοίκηση έχει αποδείξει ιστορικά πως θα κάνει ό,τι κριθεί απαραίτητο.

Το καλό για τον Ολυμπιακό, περισσότερο για τον κόσμο του και την ψυχολογία αυτού, είναι πως τελείωσε η «καραμέλα» με τον Κώστα Παπανικολάου. Η υπογραφή του στους Νάγκετς διαγράφει οριστικά το συγκεκριμένο ζήτημα, όχι τόσο από τα όποια πλάνα του Σφαιρόπουλου όσο από το μυαλό των φιλάθλων. Σπουδαίος παίκτης ο «Παπ», αλλά δεν είναι αυτό που λείπει από τον Ολυμπιακό, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως ένας παίκτης της δικής του ποιότητας, προσωπικότητας και «επαφής» με την κερκίδα θα περίσσευε. Αν όμως οι «ερυθρόλευκοι» έχουν αποφασίσει να επενδύσουν στον ραγδαία ανερχόμενο Παπαπέτρου και έχουν περισσότερη ανάγκη από γκαρντ και «4άρι», καλώς δεν ήρθε. Και… μαγκιά του που επιμένει να κυνηγά παρά τις αναποδιές το όνειρό του στο ΝΒΑ, αν και θα μπορούσε να πλουτίσει επιστρέφοντας στην Ευρώπη.

Η νοσταλγία του Σλούκα και του Παπανικολάου δεν βοηθά σε τίποτα. Ο Ολυμπιακός που έχει αναδείξει τόσους παίκτες κι έχει φτιάξει τόσες καριέρες τα τελευταία χρόνια απαγορεύεται να κοιτάζει πίσω παρά μόνο μπροστά. Για κάθε Χάινς υπήρξε ένας Ντάνστον και τώρα ένας Γιανγκ. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να προσέξει περισσότερο τους καταπονημένους πυλώνες του, Σπανούλη και Πρίντεζη, προσφέροντάς τους περισσότερα «στηρίγματα». Εκ των έσω ή με έξωθεν βοήθεια, ο χρόνος θα δείξει.

Follow @ChristosRobolis