Χρειάζεται αυτογνωσία και όχι... διαιτησία

Η αναγνώριση της ανωτερότητας του αντιπάλου και η γνώση των δικών σου ορίων δεν είναι ντροπή, αλλά θεμελιώδεις αρχές του fair play και απαραίτητες προϋποθέσεις για να γίνεις καλύτερος. Η Εθνική ομάδα έχει καταφέρει πολλάκις να μας διαψεύσει όλους ξεπερνώντας τα δικά της όρια, είτε με επικές ανατροπές στα τελευταία λεπτά αγώνων που φάνταζαν χαμένοι είτε νικώντας μεγαθήρια όπως οι ΗΠΑ το 2006. Αυτό όμως αποτελεί την εξαίρεση κι όχι τον κανόνα.

Όσο πικρή κι αν είναι η αλήθεια, η Ισπανία τα τελευταία χρόνια είναι σαφώς καλύτερη ομάδα από την Ελλάδα και η αυτογνωσία, την οποία δίδαξε πρώτος ένας... δικός μας, ο Πυθαγόρας, είναι το πρώτο βήμα για την πρόοδο του καθενός. Διαθέτει πιο ποιοτικό ρόστερ, παίκτες με περισσότερες παραστάσεις κι έναν σταθερό κορμό με λίγες προσθαφαιρέσεις. Ασφαλώς έχει και την υπερπροστατευτική διαιτησία στο πλευρό της, αλλά αν αναζητούμε δικαιολογίες και αποδώσουμε εξ ολοκλήρου εκεί την ήττα βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Η πληγωμένη από σημαντικές απουσίες, ανανεωμένη εκ βάθρων και ουσιαστικά ηλικίας δύο μηνών ομάδα της Ελλάδας, προερχόμενη από ένα εξαντλητικό από σωματικής και ψυχολογικής άποψης παιχνίδι σαν αυτό της Παρασκευής ήταν εξ αρχής μάλλον απίθανο να νικήσει τους ξεκούραστους, πιο πλήρεις, ανώτερους ποιοτικά και με ισχυρό κίνητρο Ισπανούς, που συν τοις άλλοις είχαν και την γκρίζα βοήθεια όταν υπήρχε έστω κι ένα ίχνος απειλής από τον αντίπαλο στον ορίζοντα. Το μεν πνεύμα των Ελλήνων διεθνών ήταν πρόθυμο ή δε σαρξ ασθενής.

Τα ταχύρρυθμα μαθήματα γρήγορου μπάσκετ που έκανε ο Γιόνας Καζλάουσκας στην ελληνική ομάδα θα ήταν φύσει αδύνατο να λειτουργήσουν απέναντι στους πιο αθλητικούς Ισπανούς που παίζουν και «διδάσκουν» αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού για πολλά χρόνια. Η επιστροφή στο αργό παιχνίδι-πράγμα που έγινε ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό στον προημιτελικό κόντρα στην Τουρκία-ήταν επιβεβλημένη και μοιραίo ήταν να παρουσιαστούν τα γνωστά προβλήματα αυτής της ομάδας στο σετ παιχνίδι.

Ασφαλώς το -18 είναι δυσκολοχώνευτο για μία ομάδα που έχει μάθει να κερδίζει ή να χάνει με τον αντίπαλο να χύνει αίμα και ιδρώτα στο παρκέ, αλλά ουδόλως αμαυρώνει την πορεία της Εθνικής, η οποία είναι ούτως ή άλλως πετυχημένη από τη στιγμή που προκρίθηκε στους «4». Ούτε φυσικά και θα είναι αποτυχία-αλλά θα είναι σίγουρα κρίμα-ο περιορισμός στην τέταρτη θέση στην απευκταία περίπτωση που την Κυριακή συνεχιστεί η κατάρα των μικρών τελικών.

Το μεγαλύτερο κέρδος από αυτό το Ευρωμπάσκετ δεν εξαργυρώνεται σε χρυσό, ασήμι ή χαλκό, αλλά θα φανεί το 2010 στην Κωνσταντινούπολη, το 2011 στη Λιθουανία και το 2012 στο Λονδίνο. Τότε που ενδεχομένως οι Ισπανοί, οι Κροάτες, οι Λιθουανοί, οι Σλοβένοι και άλλοι πολλοί θα βρίσκονται στη μεταβατική περίοδο που διανύει τώρα η δική μας ομάδα καταφέρνοντας να συνδυάσει τα αποτελέσματα με την ανανέωση στο δυναμικό της και την «προαγωγή» παικτών από δεύτερους ρόλους σε πρωταγωνιστικούς.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com