Ώρα για… talent show

Δείξε μου τις μικρές εθνικές ομάδες σου, να σου πω τι μέλλον θα έχει το άθλημα στη χώρα σου, θα μπορούσαμε να πούμε παραφράζοντας τη γνωστή ρήση. Έστω και στην υπερβολή του, το παραπάνω δεν παύει να αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια, που αποδεικνύεται διαχρονικά.

Η συνεπής παραγωγή ταλέντων και η σωστή εξέλιξή τους σε ολοκληρωμένους παίκτες αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τη μακροημέρευση όχι μόνο των «μεγάλων» εθνικών ομάδων κάθε χώρας, αλλά και των συλλόγων τους. Επί παραδείγματι, οι επιτυχίες ελληνικών και ισπανικών συλλόγων τα 15-20 χρόνια οφείλονται πρωτίστως στην παρουσία πολύ καλών γηγενών στις τάξεις τους (Διαμαντίδη, Σπανούλη, Ναβάρο, Ρούντι κλπ.), ενώ οι αποτυχίες τουρκικών και ιταλικών στην αντίστοιχη απουσία τους και το κενό αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί ακόμη κι από τα μεγαλύτερα μπάτζετ και τους καλύτερους ξένους.

Ομοίως, για την Ελλάδα, οι επιτυχίες της Εθνικής, κάποτε του Άρη, του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ, πλέον του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού έχουν τις βαθιές ρίζες τους στην επένδυση που έκαναν εκείνες οι ομάδες στα ταλέντα της χώρας. Όλοι τους επωφελήθηκαν αγωνιστικά, ενίοτε και οικονομικά από την ανάδειξη παικτών, τους οποίους είχαν την τύχη να βλέπουν να φυτρώνουν στην αυλή τους, την ώρα που ξένοι σύλλογοι αναγκάζονταν να ξεπαραδιαστούν για να αποκτήσουν.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, οι μικρές εθνικές ομάδες λειτουργούν, πρωτίστως για τους «αιώνιους», σαν ο καλύτερος μηχανισμός ανίχνευσης ταλέντων και ταυτόχρονα «βιτρίνα» για την παρουσίαση των ικανοτήτων των παικτών. Πρώτα έλαμψαν σε αυτές τα άστρα των Παπανικολάου, Σλούκα, Μάντζαρη, Παπαπέτρου, Αγραβάνη, Παππά, Γιάνκοβιτς, Μποχωρίδη, Παπαγιάννη, Κόνιαρη, Λούντζη και… σία και κατόπιν κινήθηκαν για να τους κάνουν δικούς τους Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Πιθανώς αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είχε αποκτήσει νωρίτερα δικαίωμα να αγωνίζεται με το εθνόσημο, να είχε προλάβει κάποιος ελληνικός σύλλογος να τον κάνει δικό του πριν κάνει το άλμα για το ΝΒΑ.

Παρακολουθώντας, λοιπόν, κανείς μια μεγάλη διοργάνωση στις μικρές ηλικίες έχει την ευκαιρία να ρίξει μια ματιά στο μέλλον. Πέρα όμως από ένα καλό… trailer ή ελληνιστί για τις σκηνές από τα προσεχώς του αθλήματος, ένα τουρνουά σαν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U19 που αρχίζει το Σάββατο στο Ηράκλειο είναι απολαυστικό από μόνο του, δίχως οποιονδήποτε χαρακτήρα πρόγευσης.

Οι προπονητές, οι δημοσιογράφοι, οι απλοί φίλαθλοι και γενικά οι λάτρεις του αθλήματος έχουν τη δυνατότητα παρακολουθήσουν τις γενιές που έρχονται με φόρα και θράσος να αντικαταστήσουν σταδιακά τις απερχόμενες και να κερδίσουν τη δική τους θέση στο μπασκετικό στερέωμα. Μπορείς να δεις το ταλέντο σε «άγρια» μορφή-πριν μπει σε πλήρη επεξεργασία, καλούπια και συστήματα, αφού ακόμη κυριαρχεί το ένστικτο. Παράλληλα τα χρήματα, η δόξα, οι μάνατζερ και ενίοτε τα συλλογικά συμφέροντα δεν έχουν προλάβει να «μολύνουν» το μυαλό και την ψυχή των παιδιών αυτών. Κάποιοι από αυτούς, δυστυχώς, σύντομα θα γίνουν ευάλωτοι σε τέτοιες αρνητικές επιρροές, άλλοι όμως θα πορεύονται για πάντα με κύριο γνώμονα την αγάπη για το παιχνίδι με την αγνή πίστη πως αυτή θα τους καταξιώσει αθλητικά και αποκαταστήσει οικονομικά.

Πάντως, μην ξεγελιέστε, τα ματς δεν είναι καθόλου φιλικά. Το πάθος ξεχειλίζει, ενώ το άγχος και η πίεση του πρωταθλητισμού υπάρχει πάντα ακόμη και στο επίπεδο αυτό. Όχι, ωστόσο στα συχνά ασφυκτικά επίπεδα του επαγγελματικού μπάσκετ, αφού οι νίκες και ο τίτλος είναι μεν στόχος, όχι όμως κι αυτοσκοπός, αφού πραγματικά κερδισμένοι θα είναι όσοι κάνουν καριέρα.

Η Ελλάδα έχει την τύχη σε αυτό το τουρνουά να διαθέτει, παρά το πλήγμα με τον Χαραλαμπόπουλο, την καλύτερη φουρνιά των τελευταίων ετών. Κι αν αναλογιστεί κανείς σε τι παίκτες έχουν εξελιχθεί σήμερα, μόλις έξι χρόνια μετά την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στη Ρόδο, οι Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης, Γιάνκοβιτς, Παππάς, Μπόγρης, Σαρικόπουλος κι όχι μόνο, αντιλαμβάνεται πόσο ψηλά μπορούν να πάνε ο Παπαγιάννης, ο Σταμάτης, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Μουράτος, ο Λούντζης, ο Μήτογλου, ο Ντόρσεϊ, ο Σκουλίδας, ο Τσαλμπούρης και τα άλλα παιδιά του Ηλία Παπαθεοδώρου.

Αν τα καταφέρουν, έχει καλώς. Αν πάλι όχι, τίποτα δεν χάθηκε. Άλλωστε η διάρκεια και η πορεία είναι αυτή που θα τους κρίνει όλους. Αλήθεια, πόσοι νικητές από talent show έκαναν πραγματική καριέρα; Ή-για να μιλάμε και με αθλητικούς όρους-πού ήταν σε αυτές τις ηλικίες ο Διαμαντίδης ή ο Παπαλουκάς που έγιναν στην πορεία πρώτα ονόματα στη «μαρκίζα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ; Ή-για να το πάρουμε κι από την ανάποδη-τι κατάφεραν άλλοι που εμφανίστηκαν με «κρότο» στην αρχή, αλλά δεν είχαν την αναμενόμενη εξέλιξη;

Μια διοργάνωση σαν το προσεχές Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων δεν οδηγεί από μόνη της στην κορυφή. Απλώς ανοίγει διάπλατα μπροστά σε αυτά τα παιδιά έναν διάδρομο απογείωσης: αν εκείνα θα πετάξουν ψηλά φτάνοντας ακόμη μέχρι και το… διάστημα ή θα προσγειωθούν ανώμαλα πριν μπουν στη στρατόσφαιρα εναπόκειται αποκλειστικά στην εργατικότητα και το μυαλό τους.

Follow @ChristosRobolis