Τυχαίο που έλειπε ο Σπανούλης;

Ο Ολυμπιακός οφείλει πολλά σε πολλούς παίκτες του για την κατάκτηση του Κυπέλλου, αλλά περισσότερα στον Γιάννη Μπουρούση και τον Μίλος Τεόντοσιτς. Κι αν ο διεθνής σέντερ έχει πολλάκις φέτος προσφέρει τα μέγιστα στην ομάδα του, ο Σέρβος γκαρντ έκανε μακράν της δεύτερης την κορυφαία φετινή του εμφάνιση.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Άριστος στα οργανωτικά του καθήκοντα, εξαιρετικός και στα εκτελεστικά, με περίσσιο πάθος και την τύχη (που ευνοεί τους τολμηρούς και ικανούς) με το μέρος του όταν τη χρειάστηκε.

Φυσικά ο Τεόντοσιτς δεν ξέχασε ποτέ το μπάσκετ. Όμως το γεγονός ότι το άστρο του έλαμψε μετά από καιρό σε έναν αγώνα που ο Βασίλης Σπανούλης ήταν απλός θεατής και ο Θοδωρής Παπαλουκάς βρέθηκε σε μέτρια βραδιά, μάλλον μόνο τυχαίο δεν είναι. Ο 24χρονος άσος από την αρχή της φετινής περιόδου έμοιαζε αγχωμένος, σαν να προσπαθούσε να αποδείξει-χωρίς να το έχει ανάγκη-στον κόσμο την αναμφισβήτητη αξία του. Στο χρόνο που βρισκόταν στο παρκέ θαρρείς και προσπαθούσε να πείσει (μάλλον πρώτα τον εαυτό του και λιγότερο τους τρίτους) πως παραμένει ο ηγέτης του Ολυμπιακού. Έτσι κατέφευγε σε εξεζητημένες ενέργειες, τραβηγμένα σουτ και παρακινδυνευμένες πάσες που περισσότερο έπλητταν παρά βοηθούσαν την ομάδα του. Κι όσο ο Βασίλης Σπανούλης πραγματοποιούσε (τουλάχιστον μέχρι το Φεβρουάριο) εξαιρετικές εμφανίσεις, το βάρος στα πόδια του Τεόντοσιτς αυξανόταν, βλέποντας πως ο νέος του συμπαίκτης αναδεικνυόταν σε νέο «νούμερο ένα» στην ομάδα.

Την ημέρα που ο ανέτοιμος Βασίλης Σπανούλης ήταν καθηλωμένος στον πάγκο και ο Θοδωρής Παπαλουκάς μακριά από τον καλό του εαυτό, ο Μίλος Τεόντοσιτς εμφανίστηκε απελευθερωμένος. Χωρίς το άγχος να αποσυρθεί στον πάγκο με το πρώτο λάθος ή το πρώτο χαμένο σουτ, κατάφερε να ξεδιπλώσει τις αρετές του και θύμισε τον άνθρωπο που αναδείχθηκε MVP της περσινής Ευρωλίγκας.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, οι σχέσεις Τεόντοσιτς και Σπανούλη είναι εξαιρετικές. Κόντρα στα… προγνωστικά του καλοκαιριού που τους ήθελαν να «τρώγονται», οι δύο παίκτες κάνουν καλή παρέα και έχουν εξαιρετική συνεργασία. Απλώς ο πρώτος (αλλά σε κάποιο βαθμό και ο δεύτερος) ανήκει σε εκείνη την κατηγορία παικτών που θέλουν να αισθάνονται αρχηγοί και μόνο έτσι μπορούν να λειτουργήσουν καλά για το υπόλοιπο σύνολο. Αυτό δεν αποτελεί μομφή, αφού σε αυτό το «είδος» ανήκαν και σπουδαίοι παίκτες του παρελθόντος, με κυριότερο παράδειγμα τον αείμνηστο Ντράζεν Πέτροβιτς.

Παίκτες που ο εγωισμός αποτελεί γι’ αυτούς κινητήριο δύναμη και αποδεικνύεται στο τέλος ευεργετικός τόσο για τους ίδιους όσο και κατά συνέπεια για την ομάδα τους. Πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό «είδος» από αυτό στο οποίο ανήκει ο Δημήτρης Διαμαντίδης, που αδιαφορεί για τη… μαρκίζα στο μαγαζί και «τρέφεται» από τον αλτρουισμό, νιώθοντας σημαντικός μέσα από τα επιτεύγματα του συνόλου.

Το μεγάλο στοίχημα για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς είναι να «παντρέψει»-ει δυνατόν πριν τους τελικούς με τον Παναθηναϊκό-το παιχνίδι του Μίλος Τεόντοσιτς με αυτό του Βασίλη Σπανούλη, ώστε να πάρει το μέγιστο από αμφότερους, χωρίς απαραίτητα να βρίσκονται ταυτόχρονα στο παρκέ. Σε αυτή την περίπτωση ο Ολυμπιακός θα αποκτήσει ένα όπλο ίσως ακόμη μεγαλύτερο από το πλεονέκτημα έδρας για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com