Τριάντα (και λίγα είναι) ευχαριστώ για τους «στρατιώτες» της Εθνικής

Το ελληνικό μπάσκετ βγήκε ξεκάθαρα κερδισμένο και αναβαθμισμένο στα μάτια όλων μέσα από τη διαδικασία των «παραθύρων». Γιατί ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με το σύστημα των προκριματικών, ξέχωρα από το αν θεωρεί ότι αλλοιώνεται η δυναμική των ομάδων λόγω της απουσίας παικτών από το ΝΒΑ και την Ευρωλίγκα, η πρόκριση στην Κίνα ούτε εύκολη ήταν, ούτε και αυτονόητη. Τη στιγμή που ολόκληρη πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία καταποντίστηκε, που η Κροατία επίσης απέτυχε παταγωδώς και δυνάμεις όπως η Σερβία και η Ρωσία πάσχισαν μέχρι τελευταία αγωνιστική να κερδίσουν ένα εισιτήριο για το Παγκόσμιο, οι δικοί μας εξασφάλισαν πρώτοι χρονικά και με το καλύτερο ρεκόρ (11-1) σε όλη την Ευρώπη την πρόκριση. Μια πρόκριση, που αν δεν ερχόταν, θα στερούσε την παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση για τα δύο προσεχή καλοκαίρια…

Πέρα όμως από το προφανές, δηλαδή την παρουσία σε μια ακόμη μεγάλη διοργάνωση, όλη αυτή η διαδρομή που ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2017 μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας, ήταν ένα φρέσκο αεράκι ανανέωσης για την Εθνική. Σε μια εποχή που οι αρνήσεις και οι απουσίες πληθαίνουν, απόρροια του εξαντλητικού καλενταριού και των απαιτήσεων των καλοπληρωτών κλαμπ αλλά όχι μόνο, κάποια παιδιά ήρθαν να υπενθυμίσουν πως η συμμετοχή με το εθνόσημο δεν (πρέπει να) είναι αγγαρεία, αλλά τιμή και καθήκον. Γνωρίζοντας πως στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν θα βρεθούν στα τελικά της Κίνας-αφού εκεί ορθώς η Εθνική πρέπει να παραταχθεί με την καλύτερη δυνατή σύνθεση-δεν αντιμετώπισαν βαρυγκωμώντας την πρόσκληση, μήτε και τον κίνδυνο να «χρεωθούν» ως ανεπαρκείς πιθανή αποτυχία.

Φόρεσαν με τιμή και περηφάνια τη γαλανόλευκη, κατέθεσαν χρόνο και μόχθο στο παρκέ, άφησαν στην άκρη τον όποιο εγωισμό μπορεί να τους υπαγόρευε να γυρίσουν την πλάτη σε μια ομάδα που ξάφνου έπεσε στην ανάγκη τους και απέδειξαν πως το ελληνικό μπάσκετ έχει άφθονο απόθεμα σε ταλέντο και πέρα από τη λάμψη των αστέρων του σε ΝΒΑ ή Ευρωλίγκα. Έγιναν ομάδα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και ακόμη κι όταν ο στόχος είχε προ πολλού επιτευχθεί, ουδόλως αντιμετώπισαν τα εναπομείναντα ματς ως… εκδρομή αλλά πάλεψαν μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο, από το Λέστερ μέχρι το Ηράκλειο και από την Πάτρα μέχρι τη Βαμβέργη. Ιδανικό σκηνικό για φινάλε, η παρουσία σε αυτή τη γιορτή πρωτιάς οι περίπου 2.000 Έλληνες στις κερκίδες, αλλά και ένας από τους πιο πιστούς υπηρέτες της επίσημης αγαπημένης, ο Νίκος Ζήσης.

Οι παλιοσειρές αξίζουν ειδική μνεία. Ο Μπουρούσης που με δύο παιδιά και ένα ακόμη στο δρόμο ερχόταν κάθε φορά από την άλλη άκρη της γης για να βάλει τη… χερούκλα του, ο Βασιλόπουλος και ο Μαυροειδής που κάποιοι είχαν ξεγραμμένους μετά τους σοβαρούς τραυματισμούς που λίγο έλειψε να τους κόψουν το μπάσκετ, αλλά εκείνοι αψήφησαν λογική και… ιατρική επιστρέφοντας σε τοπ επίπεδο ή ο Μαργαρίτης που αργήσαμε να τον εκτιμήσουμε παίζοντας μέχρι τα 30 στην Α2, αλλά απέδειξε πως ποτέ δεν είναι αργά. Δίπλα τους παιδιά που αρχίζουν να λάμπουν αποδεικνύοντας πως ό,τι δεν βρίσκεται στην προθήκη της Ευρωλίγκας δεν είναι… σκάρτο εμπόρευμα, αλλά μάλλον υποτιμημένο, όπως και οι νεότεροι, σαν τον Κόνιαρη και τον Μήτογλου, που μοιάζουν έτοιμοι να παραλάβουν τη σκυτάλη.

Και φυσικά ο Θανάσης Σκουρτόπουλος με τους συνεργάτες του, που αρπάζοντας από τα μαλλιά μια ευκαιρία καριέρας που πολλοί αμφέβαλαν ότι άξιζε, κατόρθωσαν να μετατρέψουν μια παρέα ετερόκλητων παικτών σε ένα εξαιρετικό, για τον ελάχιστο χρόνο προετοιμασίας που είχαν κάθε φορά, σύνολο που αγωνιζόταν με περίσσιο πάθος όχι για το όνομα του καθενός στην πλάτη, αλλά για τη σημαία μπροστά στη φανέλα. Δικαιούται, και με το παραπάνω, να είναι αυτός που θα οδηγήσει την Εθνική και στα τελικά. Εκεί που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα είναι διαθέσιμοι όλοι οι υπόλοιποι που συνηθίζουμε να αποκαλούμε παίκτες κορυφαίου επιπέδου. Όμως θα πρέπει να θυμούνται όλοι οι προαναφερθέντες, αλλά και όλοι μας, πως δεν θα είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στην παγκόσμια σκηνή της Κίνας οι παίκτες της λεγόμενης πρώτης γραμμής, αν στην πρώτη γραμμή της μάχης δεν έβγαιναν να παλέψουν και να επιβιώσουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες οι «στρατιώτες» που έφεραν εις πέρας την αποστολή της πρόκρισης.

Γι’ αυτό ο Γιάννης, ο Νικ, ο Γιώργος, ο Κώστας και όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ για την πολύτιμη και ανιδιοτελή υπηρεσία που πρόσφεραν όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτή την προσπάθεια χαρίζοντας μια διόλου δεδομένη πρόκριση σε μια μεγάλη διοργάνωση, αλλά και ένα πολύτιμο μάθημα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται η κλήση στην Εθνική.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis