Το «τέλος» της ΑΕΚ, ευκαιρία για μία «αρχή»

Ο υποβιβασμός της ΑΕΚ στην Α2 κάθε άλλο παρά απροσδόκητη εξέλιξη ήταν. Δεν χρειαζόταν κανείς μαντικές ικανότητες για να προβλέψει πως το κακό θα γινόταν, αργά ή γρήγορα. Αποφεύχθηκε πέρυσι, τα λάθη δεν έγιναν μαθήματα φέτος και η αποκαθήλωση ήταν προβλεπόμενη με μαθηματική ακρίβεια.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η πτώση της «βασίλισσας» ήταν ακαριαία, αφού είναι πολύ λίγα τα εννέα χρόνια που μεσολάβησαν από τον άθλο της κατάκτησης του πρωταθλήματος το 2002 μέχρι την αποφράδα 20η Απριλίου του 2011. Όλα αυτά τα χρόνια η ιστορική αυτή ομάδα συρρικνωνόταν διαρκώς, όχι απλώς αγωνιστικά, αλλά σε όλα τα επίπεδα.

Ο αναμορφωτής του συλλόγου στα μέσα της δεκαετίας του 1990, Γιάννης Φιλίππου,
άφησε την ΚΑΕ στην τύχη της, με συσσωρευμένα χρέη, πετώντας το μπαλάκι σε ανθρώπους που δεν είχαν τα χρήματα, ούτε-όπως αποδείχτηκε-την ικανότητα, να οδηγήσουν το καράβι σε τουλάχιστον ασφαλή λιμάνια. Μόνο με την αγάπη και το μεράκι τους για την κιτρινόμαυρη φανέλα, ο Μπάμπης Καραμανλής και οι συνεργάτες του, δεν ήταν δυνατό να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος της ιστορίας της ΑΕΚ. Και ο κόσμος-που είναι ο τελευταίος υπεύθυνος για το κατάντημα-άργησε πολύ να συσπειρωθεί και να στηρίξει με όλες τις δυνάμεις του τον αγαπημένο του σύλλογο.

Η αλήθεια είναι πως η ΑΕΚ κατάντησε μικρή πριν υποβιβαστεί. Ντροπή δεν είναι ο υποβιβασμός, αλλά όσα οδήγησαν σε αυτόν. Με πολλές οφειλές προς αθλητές (άξιους ή μη δεν έχει σημασία) που φόρεσαν τη φανέλα της, παρακάλια σε αρχές και όργανα για να εξασφαλίσει άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα ή την έγκυρη έκδοση δελτίων παικτών, με αποχή από αγώνες Κυπέλλου επειδή ο αποκλεισμός ήταν βέβαιος και τα έξοδα μετακίνησης και διαμονής ήταν πολλά, με τη χρησιμοποίηση ενός γηπέδου που δεν δούλευε ο ηλεκτρονικός πίνακας ή η θέρμανση, με αναζήτηση γηπέδου για αγώνες ή και προπονήσεις στη διάρκεια της σεζόν, με αρκετές τιμωρίες της έδρας… η ιστορική ΑΕΚ μίκραινε μέρα με τη μέρα. Και σίγουρα αν απέφευγε ΚΑΙ φέτος τον υποβιβασμό θα συνέχιζε να μικραίνει.

Όσο κι αν η πτώση στην Α2 προκαλεί θλίψη στους περήφανους ΑΕΚτσήδες, ειδικά όσους έζησαν τις μεγάλες στιγμές της πενταετίας 1998-2002 κι ακόμη περισσότερο εκείνους που ευτύχησαν να τη δουν να μεγαλουργεί στη δεκαετία του 1960, αυτό το «τέλος» προσφέρεται για μία νέα «αρχή». Για μια ΑΕΚ που δεν θα συνεχίζει να φυτοζωεί στην Α1 και να συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα, αλλά θα αναγεννηθεί από τις στάχτες της, θα ανασυνταχθεί, θα αντεπιτεθεί και θα επιστρέψει, υγιής και δυνατή, εκεί που είναι η θέση της. Όχι να μάχεται για να σωθεί, αλλά να πρωταγωνιστεί.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com