Το refuse to lose επέστρεψε, αλλά αναγκαία η ενίσχυση

Ο Ολυμπιακός έκανε… όνομα στην Ευρώπη τα προηγούμενα χρόνια ως η ομάδα που αρνείται να παραδοθεί. Με αξεπέραστο ορόσημο τον τελικό του 2012, η ομάδα έμοιαζε να έχει την πεποίθηση και ο αντίπαλος το φόβο πως όσο κι αν έχει απομακρυνθεί, με δαύτους δεν μπορεί να’ χει το κεφάλι του ήσυχο. Αυτή η refuse to lose νοοτροπία είναι αλήθεια πως είχε… φθίνει τα τελευταία χρόνια. Έκανε όμως την επανεμφάνισή της την κατάλληλη στιγμή.

Η νίκη επί της Μπασκόνια ήρθε κόντρα στην μπασκετική λογική κυρίως λόγω του χαρακτήρα και της άρνησης των παικτών του Μπλατ να συμβιβαστούν με την ήττα. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο παρκέ ακριβώς όπως ΔΕΝ έπρεπε να εμφανιστεί. Η απουσία του Μιλουτίνοφ και μάλιστα λίγες ώρες πριν το τζάμπολ, δίχως δυνατότητα προετοιμασίας για αυτή την έκτακτη συνθήκη, είναι μεν δικαιολογία και μάλιστα σοβαρή, αλλά όχι επαρκής για την εικόνα του πρώτου μέρους. Σε αυτό το διάστημα έγιναν όλα κι όλα πέντε (!) φάουλ επιτρέποντας στον αντίπαλο να νιώσει άνετα, να βρει ρυθμό και να σουτάρει με το εξωπραγματικό 16/18 στα δίποντα.

Το κακό οφειλόταν κυρίως στην περιφερειακή άμυνα κι όχι στην απουσία του σερβικού σκιάχτρου. Η μηδαμινή πίεση στην μπάλα ή έστω κάποια χρήσιμα φάουλ επέτρεπαν στα γκαρντ των Βάσκων να αλωνίζουν δημιουργώντας ρήγματα, σκοράροντας και δημιουργώντας. Στα προηγούμενα ματς η υποτιμημένη αμυντική πληθωρικότητα του Μιλουτίνοφ, που κάλυπτε τους χώρους, προστάτευε τη ρακέτα και αλλοίωνε πάσες και σουτ σε προσωπική άμυνα ή αλλαγές υπερκάλυπτε την αδυναμία των γκαρντ στην αντιμετώπιση του ένας εναντίον ενός. Η απουσία του αποκάλυψε το πρόβλημα και μάλλον υπενθύμισε και πιστοποίησε πως αν μια προσθήκη είναι αναγκαία για τον Ολυμπιακό αφορά έναν γκαρντ περισσότερο από έναν ψηλό. Κι ας κάνουν το σταυρό τους στο λιμάνι μην τυχόν και ξαναλείψει ο «Μίλου».

Με τα παραπάνω δεδομένα το -4 του ημιχρόνου ήταν άκρως κολακευτικό. Στο δεύτερο μέρος ο Ολυμπιακός μπήκε με διορθωμένη αμυντική νοοτροπία. Στο πρώτο τρίλεπτο είχε κάνει ήδη τρία φάουλ και είχε αναγκάσει την Μπασκόνια σε έξι άστοχα σουτ. Όμως δεν βρήκε ρυθμό στην επίθεση για να κεφαλαιοποιήσει τη βελτιωμένη του άμυνα, με αποτέλεσμα… μια από τα ίδια. Η ίδια εικόνα συνεχίστηκε περίπου μέχρι και φινάλε. Εκεί που επιστρατεύτηκε η ψυχή της ομάδας φέρνοντας τούμπα ένα χαμένο παιχνίδι με την πολύτιμη… αρωγή των αντιπάλων. Η Μπασκόνια, που ούτως ή άλλως δεν φημίζεται για το σθένος της, προκάλεσε την τύχη της. Πρώτα με το φάουλ του Ντιόπ στην επίθεση που πρόσφερε βολές και εν συνεχεία μην κάνοντας ο ίδιος (ή έστω κάποιος άλλος νωρίτερα) φάουλ πριν ο Παπανικολάου πετύχει το σουτ της ζωής του. Μπορεί η εκτέλεση να μην ήταν ιδανική και να είχε μεγάλη δόση τύχης, ωστόσο ο τρόπος που πάτησε και σηκώθηκε δείχνει την αυτοπεποίθηση που είχε για να πάρει την ευθύνη και να το βάλει. Και σε αυτές τις περιπτώσεις μετρά συχνά περισσότερο να το πιστεύεις παρά να μπορείς να το βάλεις… Στην παράταση ουδείς εξ όσων είδαν πώς επέστρεψε ο Ολυμπιακός στη ζωή δεν πίστευε πως μπορούσε να χαθεί πλέον το ματς. Μήτε και η αποκαμωμένη σωματικά και ψυχικά Μπασκόνια πως θα κερδίσει.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος, αλλά αρκετές επιλογές του στο ματς ήταν εξεζητημένες. Για πολλοστή φορά πλέον ο Σπανούλης ήταν απών από την επίθεση που έκρινε το ματς. Κανείς δεν τον κακίζει που χρησιμοποίησε τον αρχηγό της ομάδας μόλις 11 λεπτά σε ένα ματς που δεν του πήγαινε και φαίνεται και από τους αριθμούς (-15, τον πιο αρνητικό συντελεστή μεταξύ όσων έπαιξαν, είχε ο Ολυμπιακός όσο ήταν στο παρκέ). Όμως το να προτιμώνται οι κρύοι Τίμα και Τουπάν και να μένει στον πάγκο ο πιο clutch παίκτης της Ευρωλίγκας παραμένει κάτι ανεξήγητο, που ευτυχώς αυτή τη φορά δεν πλήρωσε ο Ολυμπιακός.

Συζητήσιμο είναι και το rotation που έκανε ο τεχνικός του Ολυμπιακού. Τρεις παίκτες έπαιξαν πάνω από 36 και άλλοι δύο πάνω από 26 λεπτά στο τρίτο ματς της ομάδας μέσα σε έξι μέρες, με αποτέλεσμα να εξουδετερωθεί το πλεονέκτημα της υπεροπλίας έναντι της Μπασκόνια που ήρθε με… ενδεκάδα και χρησιμοποίησε οκτώ παίκτες. Η καταπόνηση δύσκολα θα καμουφλαριστεί στον αγώνα της Πέμπτης με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη, όμως μάλλον πρόκειται για ματς στο οποίο δεν έχουν να χαθούν πολλά.

Τέλος καλό, όλα καλά κι αυτό μετρά. Ο Ολυμπιακός αντέδρασε σωστά μετά την ήττα από την Νταρουσάφακα κερδίζοντας μια σημαντική τριάδα αγώνα και παρότι η Ζαλγκίρις δεν του έκανε τη χάρη να τον αφήσει μόνο τέταρτο κερδίζοντας την Εφές, το πλασάρισμα στο 4-5 παραμένει απόλυτα στο χέρι του. Το ταξίδι στη Μαδρίτη μπορεί να το αντιμετωπίσει δίχως άγχος και σαν ένα καλό τεστ για τη δυνατότητά του να κοντράρει τους Big Three μακριά από το ΣΕΦ.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis