Το ποδόσφαιρο κατέπνιξε το «πραξικόπημα». Το μπάσκετ;

Η ματαίωση των σχεδίων μιας άπληστης μερίδας μεγάλων κλαμπ στο ποδόσφαιρο αποτελεί πρωτίστως μια τεράστια νίκη των φιλάθλων. Στο μπράντεφερ που στήθηκε ανάμεσα στους ολιγάρχες της ελίτ που πορεύονται με απόλυτη ιδιοτέλεια, η ανιδιοτελής αγάπη του απλού κόσμου για το ποδόσφαιρο έκανε επίδειξη δύναμης καταπνίγοντας σε χρόνο ρεκόρ το πραξικόπημα.

Αναμφίβολα μια ευχάριστη εξέλιξη για όλο το ποδόσφαιρο, που δημιουργεί ταυτόχρονα και ένα… σφίξιμο στο στομάχι των φίλων του μπάσκετ. Αναπόφευκτα όσοι αγαπούν το σπορ νιώθουν μια ζήλεια και έχουν δικαίωμα να αναρωτιούνται «γιατί όχι κι εμείς;». Δύσκολο το ερώτημα, αλλά όχι και τόσο η απάντηση.

-Άλλο επίπεδο δημοφιλίας: Κακά τα ψέματα, το ποδόσφαιρο αφορά πολύ περισσότερο κόσμο από το μπάσκετ παγκοσμίως, πανευρωπαϊκώς, ακόμη και πανελληνίως, έστω κι αν η πορτοκαλί μπάλα στα μέρη μας είναι πολύ ψηλότερα σε επίπεδο δημοφιλίας σε σχέση με άλλες χώρες της ηπείρου. Αρκούσαν δύο μέρες σφοδρών αντιδράσεων για να υπαναχωρήσουν οι δώδεκα αποστάτες της UEFA φοβούμενοι πρωτίστως το μποϊκοτάζ από τους «πελάτες» τους. Αλήθεια, όταν προέκυψε η Ευρωλίγκα και ο τρόπος με τον μετεξελίσσεται χρόνο με το χρόνο σε όλο και πιο κλειστό κλαμπ, θυμάστε εσείς αντίστοιχες αντιδράσεις, πύρινα άρθρα, βαρύγδουπους τίτλους, καταδικαστικές δηλώσεις πρωταγωνιστών του χώρου και γενικότερα ανάλογο ξεσηκωμό με αυτόν του ποδοσφαίρου; Ρητορικό το ερώτημα…



-Οι αρχές πάτησαν πόδι: Πέρα από τις αντιδράσεις του κόσμου, τεράστιο ρόλο στο να… μαζευτεί το σχέδιο απόσχισης στο χώρο του ποδοσφαίρου διαδραμάτισε η άτεγκτη θέση των αρμόδιων οργάνων. UEFA και FIFA απείλησαν ευθέως με αποβολή συλλόγων από διεθνείς διοργανώσεις και εθνικές ομάδες από μεγάλα τουρνουά, ενώ ομοσπονδίες και λίγκες έβαλαν στο τραπέζι από αφαιρέσεις βαθμών και υποβιβασμούς μέχρι και αφαίρεση τίτλων. Αντίθετα, στο μπάσκετ τα αντίστοιχα όργανα παρουσιάστηκαν πολύ περισσότερο… δημοκρατικά και διαλλακτικά, επέτρεψαν στην Ευρωλίγκα να αλώσει το «σπίτι» τους και όταν αποφάσισαν να αντιδράσουν το έκαναν σπασμωδικά, σποραδικά, ανοργάνωτα και τελικά αναποτελεσματικά.

-Το… ΝΒΑ: Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει η «υπέρτατη» λίγκα, που καθορίζει τις εξελίξεις στο άθλημα και όλοι οι άλλοι απλώς ακολουθούν. Η UEFA και η FIFA, ακόμη και εν μέσω πολλών σκανδάλων, έχουν κατορθώσει να διατηρούν τον έλεγχο του αθλήματος, έστω κι αν αναγκάζονται να παραχωρούν όλο και περισσότερα προνόμια στους ισχυρούς για να τους έχουν «χορτάτους» και να μη σκέφτονται πιο συχνά «επαναστάσεις». Στο μπάσκετ, αντίθετα, υπάρχει το ΝΒΑ, που είναι πολύ πιο ισχυρό-οικονομικά, εμπορικά και σε επίπεδο δημοφιλίας-από οποιαδήποτε αρχή ή λίγκα στο χώρο. Όταν οι άνθρωποι του σπορ βλέπουν τον θεματοφύλακά τους, στην προκειμένη περίπτωση την FIBA, να κάνει παραχωρήσεις στο ΝΒΑ (με αντάλλαγμα κάποιες συνεργασίες και την παρουσία της Team USA στα μεγάλα τουρνουά), τότε δίνεται πάτημα σε κάθε Ευρωλίγκα να πιστεύει πως μπορεί να λειτουργεί επίσης ανεξάρτητα από κάθε ανώτερη αρχή. Έστω κι αν η απόσταση Ευρωλίγκας και ΝΒΑ είναι χαώδης σε όλα τα επίπεδα.



-Το τάιμινγκ: Όταν άρχισε να γεννάται η Ευρωλίγκα και στην πορεία να αυτονομείται και να «στεγανοποιείται», ο αθλητικός κόσμος ήταν πολύ πιο «αθώος» και ουδείς μπορούσε να περιμένει τι θα ακολουθούσε, με τη σταδιακή υποβάθμιση των εγχώριων πρωταθλημάτων και των εθνικών ομάδων (σε επίπεδο προκριματικών, αλλά ΚΑΙ τελικών φάσεων). Η αντίστοιχη «αποστασία» στο ποδόσφαιρο ήρθε σε μια περίοδο που όλοι είναι πολύ περισσότερο υποψιασμένοι, ίσως και από το αντι-παράδειγμα του μπάσκετ ή άλλων κλειστών λιγκών σε διαφορετικά σπορ παγκοσμίως. Το κοινό δεν πιάστηκε στον ύπνο και αντέδρασε πολύ πιο μαζικά και συντεταγμένα σε σχέση με τους ανθρώπους του μπάσκετ που ίσως δεν είχαν αντιληφθεί τι ερχόταν.

-Το καλό του παιχνιδιού πάνω από το καλό της… ομαδάρας μας: Ένας από τους λόγους που η European Super League διαλύθηκε πριν καν μπουσουλήσει, είναι ότι ο κόσμος του ποδοσφαίρου ενήργησε περισσότερο με την ιδιότητα του φιλάθλου παρά του οπαδού. Ειδικά στην Αγγλία, τη χώρα με τη μεγαλύτερη παράδοση στο άθλημα, το κοινό ένιωσε πως απειλείται κάτι από την καθημερινότητά του, σα να του στερούσαν ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Εκεί κάθε χωριό, κάθε κοινότητα, κάθε πόλη, έχει μια ομάδα να ενσαρκώνει τα όνειρα του κόσμου και δεν ανέχεται κανένας να του απαγορεύει τη δυνατότητα να γίνει η επόμενη Λέστερ, ή έστω να προχωρήσει κάποιους γύρους στο Κύπελλο. Ακόμη και οι οπαδοί των μεγάλων κλαμπ, που θα εξασφάλιζαν θέση στην ελίτ, τεράστια έσοδα και μεγάλες μεταγραφές, πρόταξαν το καλό του ποδοσφαίρου και τον ίσο ανταγωνισμό, από το συμφέρον της δικής τους ομάδας. Στο μπάσκετ, αντίθετα, δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιες αντιδράσεις. Όχι μόνο οι διοικήσεις, αλλά και πολλοί οπαδοί τους άφησαν κατά μέρος το «for the good of the game», προτίμησαν τα καλά και συμφέροντα της… ομαδάρας τους και αδιαφόρησαν παντελώς αν αφήνουν στην απέξω χιλιάδες μικρά, μεσαία ή και μεγάλα σωματεία, με ιστορία, παράδοση και πολύ μεγάλη λαϊκή βάση.

Η ουσία είναι πως το ποδόσφαιρο «απέκρουσε» μια κίνηση άλωσης που απειλούσε να αλλοιώσει τον πραγματικό του χαρακτήρα, ενώ το μπάσκετ άφησε αεροδιάδρομο για… κάρφωμα σε μια αντίστοιχη συνθήκη περίπου 25 χρόνια πριν. Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Η αφύπνιση μιας μερίδας ομάδων κατά του Μπερτομέου, έστω και με καθυστέρηση, ίσως φέρει το σπορ προ κοσμογονικών εξελίξεων. Αρκεί αυτή τη φορά οι ομάδες πέρα από κάποια επιπλέον έσοδα να δουν και την ευρύτερη εικόνα για το καλό του αθλήματος και να μην αρκεστούν στην παραμονή τους σε μια κλειστή λίγκα που απλώς θα έχει γι’ αυτούς ελαφρώς μικρότερες από τις τεράστιες ζημίες που ήδη μετρούν στους ισολογισμούς τους όλα αυτά τα χρόνια. Ας αντιληφθούν ότι ένα προϊόν που αφορά όλο και λιγότερες ομάδες αποκλείοντας τη συντριπτική πλειοψηφία από το δικαίωμα στην ελπίδα, μόνο κέρδη δεν θα φέρει σε αυτές τις ομάδες. Γιατί όταν η πίτα είναι μικρή και δεν μεγαλώνει, όσο λίγοι κι αν τη μοιράζονται ποτέ δεν θα είναι χορτάτοι.

*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis