Το «ουκ εν τω πολλώ το ευ» των αιωνίων

Το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία ή την επιτυχία. Αναμφίβολα αυξάνει τις πιθανότητες για να έρθουν χαμόγελα, αλλά έχει αποδειχτεί κατ’ επανάληψη πως δεν εγγυώνται το παραμικρό. Αυτό διαβάζεται και ανάποδα: ένα περιορισμένο, «σφιχτό» και… ταπεινό μπάτζετ ίσως μπορεί να μην οδηγήσει σε Ευρωλίγκες, ίσως ούτε καν Final Four, αλλά εφόσον αξιοποιηθεί σωστά είναι ικανό να κάνει θαύματα.

Οι «αιώνιοι» μετά το σοκ του ΔΝΤ προ δεκαετίας ήρθαν στις αρχές των 20’s αντιμέτωποι και με άλλα (προσωπικής φύσεως των ιδιοκτητών τους) προβλήματα, με την πανδημία και τις συνέπειές της να έρχονται ως κερασάκι στην πικρή αυτή τούρτα. Τα 35άρια και… βάλε (σε εκατομμύρια) μπάτζετ της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα γίνονται στις αρχές της τρίτης μονοψήφια (10 και… βγάλε εκατομμύρια) και η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα ακόμη πιο δύσκολη.

Κι όμως, σε ένα πολύ δύσκολο από όλες τις απόψεις καλοκαίρι, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δείχνουν να χτίζονται με πολλή περισσότερη μπασκετική λογική σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Τουλάχιστον στη θεωρία και προτού καν κλείσουν οριστικά τα ρόστερ τους, γιατί όλοι θα κριθούν στο παρκέ.

Οι «ερυθρόλευκοι» μετά τις ακατανόητες επιλογές του περσινού καλοκαιριού, τις οποίες το κλαμπ πλήρωσε ακριβά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μπήκαν με την έλευση του Γιώργου Μπαρτζώκα στον ίσιο δρόμο. Κι αν η παραμονή του Νίκολα Μιλουτίνοφ με την υπεραξία που δημιούργησε για τον εαυτό του ήταν πρακτικά αδύνατη (ίσως και εκτός λογικής), οι κινήσεις που ακολούθησαν μοιάζουν μπασκετικά ορθές.



Με πολύ περιορισμένα χρήματα και μεσούσης της σεζόν ο κόουτς Μπαρτζώκας εντόπισε «λαβράκια» στα πρόσωπα των Έλις και ΜακΚίσικ, πρόλαβε να κλείσει από νωρίς τον υποσχόμενο Μάρτιν, έκανε την τολμηρή επιλογή του Ζαν-Σαρλ για να δώσει λύσεις στη front line και επένδυσε στα γκαρντ προσφέροντας τα μεγαλύτερα συμβόλαια σε Σλούκα και Χάρισον. Ο πρώτος επικοινωνιακά αλλά πρωτίστως ουσιαστικά αποτελεί προσθήκη top level, ταιριάζει άριστα στο παιχνίδι αποστάσεων και γρήγορης κυκλοφορίας του Μπαρτζώκα και μαζί με τους άλλους ικανούς στη δημιουργία περιφερειακούς μπορούν να κάνουν… μάγκες τους ετερόφωτους ψηλούς που προορίζονται για τις χαμαλοδουλειές.

Ούτως ή άλλως ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να πάει πολύ χειρότερα από ό,τι στην κουτσουρεμένη σεζόν που πέρασε, αλλά τελικά φαίνεται πως υπάρχουν οι προϋποθέσεις να έχει μια πραγματικά καλή κι όχι μια λιγότερο κακή πορεία. Η πρόκριση στα play offs μπορεί και πρέπει να είναι ο ρεαλιστικός στόχος, με οτιδήποτε έξτρα φυσικά ευπρόσδεκτο.

Στους «πράσινους», στον αντίποδα, η προσαρμογή στα νέα δεδομένα ήρθε ακόμη πιο βίαια. Η αποστασιοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου σίγουρα ενισχύει την ηρεμία μετά τις διαμάχες του με Ολυμπιακό, Ευρωλίγκα και εσχάτως μερίδα οπαδών, αλλά οι οικονομικές υπερβάσεις της οικογένειας σίγουρα λείπουν και αυτό είναι ήδη εμφανές. Πάντως η παρουσία Αλβέρτη και Διαμαντίδη, πέρα από τον συμβολικό της χαρακτήρα, συνιστά και μια επένδυση σε πρόσωπα που έπρεπε να είχαν αξιοποιηθεί καλύτερα και νωρίτερα. Ο δε Γιώργος Βόβορας αξίζει την ευκαιρία του σε μια... επικίνδυνη αποστολή και ήδη έδειξε πως είναι διατεθειμένος να πάρει δύσκολες αποφάσεις.



Ο καθορισμός του μπάτζετ αυστηρά βάσει εσόδων/εξόδων μπορεί να είναι ο κανόνας για οποιαδήποτε επιχείρηση ή μια «κανονική» επαγγελματική ομάδα, ωστόσο το ευρωπαϊκό μπάσκετ ποτέ δεν λειτουργούσε έτσι. Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να χτίζεται σε λογικές βάσεις. Η απώλεια του Νικ Καλάθη ήταν αναπόφευκτη, αλλά μάλλον πρόκειται για τη μοναδική που πραγματικά πονάει αγωνιστικά. Αντίθετα, σε κανέναν δεν θα λείψουν ο άφαντος αμυντικά και ανεπαρκής επιθετικά για τη σκληράδα της Ευρωλίγκας Φρεντέτ, ο απογοητευτικός ακόμη και ως δεύτερος ρόλος Τζόνσον, ακόμη κι ο εξαιρετικός μπροστά αλλά… λουφαδόρος πίσω Τόμας. Με το μισό διαθέσιμο μπάτζετ από το περσινό, αλλά δύο σημαντικά κομμάτια να εκκρεμούν ο νέος Παναθηναϊκός μοιάζει να χτίζεται σε γερές βάσεις. Φόστερ και Νέντοβιτς με λιγότερο από μισό κόστος των προκατόχων τους ανεβάζουν κατακόρυφα την ποιότητα στο «2», ο Σαντ-Ρος θα κλείσει πολύ περισσότερες αμυντικές τρύπες στα γκαρντ αλλά και στο «3» αντί του Τζόνσον, ενώ στο «5» Βουγιούκας και Γουάιλι είχαν ούτως ή άλλως αχρηστευτεί από τον Πιτίνο και ο Όγκαστ θα βελτιώσει την αθλητικότητα μαζί με τον αδυνατισμένο Παπαγιάννη.

Ο πήχης θα τοποθετηθεί με περισσότερη ασφάλεια μετά τα δύο τελευταία κομμάτια του παζλ, του πλέι μέικερ και του πάουερ φόργουορντ. Καλάθη δεν πρόκειται να βρει ο Παναθηναϊκός όταν διαθέτει το 1/3 του συμβολαίου του, αλλά με δύο καλές επιλογές σε αυτές τις θέσεις μπορεί τελικά η μνημονιακή βερσιόν του «τριφυλλιού» να είναι πολύ πιο συνεπής από την περσινή ομάδα που μέχρι το λουκέτο λόγω καραντίνας είχε μια ραγδαία φθίνουσα πορεία.

Σε ένα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον, που κρίση της πανδημίας δεν έχει πλήξει το ίδιο όλα τα κλαμπ (κάποια-παραδόξως-ούτε καν τα άγγιξε), Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δείχνουν να επενδύουν όχι στα πορτοφόλια τους, αλλά στην τεχνογνωσία τους και το πραγματικό μπάσκετ. Και παρότι αυτό μάλλον δεν αρκεί για να ζήσουν τα μεγαλεία του παρελθόντος, περισσεύει αν θέλουν να επιβιώσουν στο επίπεδο του σκληρού και συχνά άνισου ανταγωνισμού της Ευρωλίγκας.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis