Το ΝΒΑ αυτοκαταστρέφεται… Φέρτε πίσω τα ξενύχτια μας!

Φανταστείτε μια ομάδα Ευρωλίγκας με Καλάθη, Γιουλ, Ντε Κολό, Πρίντεζη, Βέσελι και στον πάγκο τον Ομπράντοβιτς. Μια ταινία με Πατσίνο, Ντε Νίρο, Στριπ και σκηνοθέτη Σκορσέζε. Ένα νυχτερινό σχήμα με όλα τα πρώτα ονόματα ή μια συναυλία με τις κορυφαίες μπάντες. Η συγκέντρωση τεράστιας ισχύος σε έναν ποτέ δεν είναι ωφέλιμη για κανέναν άλλον πέραν του ιδίου. Μεσομακροπρόθεσμα, δε, δεν ωφελεί ούτε τον ίδιο τον ισχυρό, ειδικά σε πεδία όπου το επίπεδο του ανταγωνισμού διαμορφώνει αυτό του ενδιαφέροντος του κοινού και κατ’ επέκταση τα κέρδη.

Η μετακίνηση του ΝτεΜάρκους Κάζινς στους Γουόριορς κάνει την ομάδα που κατέκτησε σχετικά εύκολα τα δύο τελευταία πρωταθλήματα πρακτικά ασυναγώνιστη. Κι αυτό είναι σίγουρα πολύ ευχάριστο για τους… όψιμους φίλους της, αλλά αναμφίβολα δεν κάνει καλό στο προϊόν. Γιατί μπορεί το θέαμα να είναι ο βασικός λόγος που οι περισσότεροι θυσιάζουν το νυχτερινό ύπνο τους για να δουν ΝΒΑ, αλλά η ανταγωνιστικότητα και το… απρόβλεπτον ήταν εξίσου καλοί «κράχτες» για το κοινό όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και τα δύο αυτά στοιχεία φθίνουν διαρκώς.

Μεγάλες ομάδες υπήρχαν στη λίγκα και κατά το παρελθόν, όμως ποτέ άλλοτε δεν έμοιαζε κάποια να έχει, τουλάχιστον στη θεωρία, τέτοια διαφορά από τον υπόλοιπο ανταγωνισμό. Οι μεγάλοι Λέικερς του παρελθόντος είχαν αντίπαλο δέος τους ανάλογα σπουδαίους Σέλτικς και όχι μόνο, ακόμη και οι Μπουλς του Τζόρνταν χρειάστηκε να ξεπεράσουν υψηλά εμπόδια στο δρόμο για τα έξι πρωταθλήματα. Οι Γουόριορς που είχαν πάρει ήδη το πρωτάθλημα με Κάρι, Τόμπσον, Γκριν και Ιγκουοντάλα, πρόσθεσαν τον Ντουράντ πριν δύο καλοκαίρια και πήραν ισάριθμα πρωταθλήματα και τώρα τον Κάζινς για να συνεχίσουν κάτι που δεν θα μοιάζει με δυναστεία αλλά με παντοκρατορία, για να μην πούμε… δικτατορία. Η τελευταία προσθήκη μοιάζει για κάποιους με επίδειξη δύναμης ενός… αχόρταγου franchise, για άλλους με κίνηση ανασφάλειας βλέποντας τις προσπάθειες των υπολοίπων να δημιουργήσουν ανάλογες συναστρίες για να τους βγάλουν από τη μέση. Σε κάθε περίπτωση, δυναμώνει κι άλλο μια ομάδα που δεν επιδεχόταν ούτως ή άλλως πολλές βελτιώσεις.

Την ίδια ώρα, ο Λεμπρόν Τζέιμς αφού επέλεξε τα λαμπερά φώτα του LA προσπαθεί εναγωνίως (ίσως και σπασμωδικά) να βρει ένα επαρκές για να φτάσει τουλάχιστον στους τελικούς Δύσης supporting cast, οι Σέλτικς έχουν προοπτική αλλά και ερωτηματικά πάνω από τα κεφάλια των Χέιγουορντ και Ίρβινγκ μετά τους τραυματισμούς τους και τους ακριβείς ρόλους τους σε μια ομάδα που ρόλαρε δίχως αυτούς αναδεικνύοντας νέους πρωταγωνιστές, οι Σίξερς ακόμη χτίζονται και χρειάζονται αρκετό χρόνο, οι Ρόκετς πασχίζουν να κρατήσουν τους πολύτιμους ρολίστες τους, οι Μπακς προοδεύουν σε πιο αργό ρυθμό από τον δικό μας Γιάννη, οι Σπερς διαλύονται…

Στο απόλυτα φυσιολογικό σενάριο που οι Γουόριορς κατακτήσουν ένα ακόμη πρωτάθλημα, πόσω μάλλον με καμιά… σκούπα σαν τη φετινή, το ενδιαφέρον και κατ’ επέκταση τα έσοδα θα μειωθούν. Ο Άνταμ Σίλβερ, που τα έχει πάει περίφημα σε ρόλο κομισάριου και δικαίως υπέγραψε πρόσφατα νέο συμβόλαιο μέχρι το 2024, βρίσκεται αντιμέτωπος ίσως με τον μεγαλύτερο κίνδυνο για το πανάκριβο προϊόν του. Ο προκάτοχός του είχε ακυρώσει το trade του Κρις Πολ στους Λέικερς το 2011 δεχόμενος τότε πολύ σκληρή κριτική για κατάχρηση εξουσίας. Το ΝΒΑ ίσως θα πρέπει να δράσει με κάποιον ανάλογα αποτελεσματικά αλλά σίγουρα περισσότερο κομψό τρόπο για να προστατεύσει το προϊόν του.

Δυστυχώς το salary cap πλέον δεν φτάνει για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα, γιατί έχει ανέλθει σε τέτοια ύψη (και θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο) που επιτρέπει στις ομάδες να έχουν καλοπληρωμένους παραπάνω από 2-3 σταρ και περισσεύουν αρκετά χρήματα για να προσελκύσουν παίκτες με απωθημένο ένα πρωτάθλημα. Ο Ντουράντ μπορεί να μην εισπράττει το μέγιστο που θα μπορούσε μένοντας στους Γουόριορς, αλλά κάνοντας «εκπτώσεις» στο κασέ του διασφαλίζει πως θα έχει δίπλα του εξαιρετικούς συμπαίκτες και όσα χρήματα τυχόν χάνει ο ίδιος από το συμβόλαιό του, θα τα κερδίσει πολλαπλάσια αξιοποιώντας (και εμπορικά) ένα ακόμη πρωτάθλημα. Ο Κάζινς, που θα επιστρέψει από ρήξη αχιλλείου το Γενάρη, θυσίασε ένα πολύ μεγαλύτερο deal για να παίξει μισό χρόνο σε μια ομάδα που πιθανότατα θα του εξασφαλίσει ένα πρωτάθλημα.

Αν το ΝΒΑ δεν βρει τρόπο ώστε οι αστέρες να… μοιράζονται όσο πιο δίκαια γίνεται στις 30 ομάδες του πρωταθλήματος (όπως συμβαίνει με το σύστημα του ντραφτ που κατανέμει ορθώς τα νέα «φυντάνια) και αυτοί συνωστίζονται σε μία ή δύο εξ αυτών, τότε το καλύτερο, πιο ανταγωνιστικό, πιο αμφίρροπο και θεαματικό πρωτάθλημα του κόσμου θα γίνει… θεαματικά μονότονο. Κι όλοι εμείς οι fans θα διασκευάσουμε το γνωστό λαϊκό άσμα σε «θα κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια».

Follow @ChristosRobolis